ปรอยฝนชลกร

ปรอยฝนทิ้งเอกสารในมือลงโต๊ะ เลเวลของน้ำเสียงเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "พี่กำลังถามว่า ฝนกล้าแก้ผ้าให้พี่วาดรูปไหมเนี่ยนะ"
"อื้อออ" ใบหน้าหล่อยังคงยกยิ้มอยู่ แม้จะพอรู้ว่าถูกปฏิเสธแน่แล้วก็ตาม เขากัดกรามแน่นเกร็งหน้าเล็กน้อยไม่รู้เลยว่าฝ่ามือน้อย ๆ นั่นจะฟาดมาตอนไหน
"ถึงว่าทำไมค่าจ้างแพงจัง" เธอลุกขึ้นชี้หน้าหนุ่มหล่อ "นี่พี่ ฝนจะบอกอะไรให้นะ ถ้าพี่อยากดูผู้หญิงแก้ผ้าพี่เปิดกูเกิลเอาก็ได้มั้ย ไม่ต้องมาเสียเงินเยอะแยะจ้างผู้หญิงธรรมดาแบบฝนหรอก"
สาวสวยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ยต่อ "อีกอย่างนะ มีผู้หญิงเป็นร้อย ๆ คนเข้าแถวรอเป็นแบบให้พี่อย่างเต็มใจ พี่ก็จิ้มเลือกเอาสักคนเถอะ เสียเวลาหางานชะมัด"
ตอนท้ายเธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายพร้อมแล้วที่จะไป
"โธ่น้องฝน เดี๋ยวก่อนสิพี่ไม่..." ได้คิดแบบนั้น คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อสาวเจ้ายังไม่หมดเรื่องพูด
"พี่ไม่เชื่อฝนเหรอ งั้นดูนี่นะ" มือเรียวจับพุงกะทิที่แทบจะไม่มีของเธอผ่านเสื้อนักศึกษาให้ยืดออก พอเห็นเขาทำหน้าเหมือนไม่ยังเชื่ออยู่ ปรอยฝนจึงเลือกจับที่ใหม่
"อะ งั้นดูอันนี้" ปรอยฝนเอามือสองข้างจับหน้าอกตัวเองให้ชลกรดู ให้เขารู้ว่ามือเล็ก ๆ ของเธอยังปิดไว้ได้หมด แม้ว่าตอนนี้เนินเนื้อด้านในจะปูดล้นร่องนิ้วมาแล้วก็ตาม
เธอขยำอกตัวเอง 2-3 ที พยักเพยิดหน้าให้เขาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอพูดจริง
"ตอนแรกที่พี่ดูเราอยู่ไกล ๆ พี่ว่ามันก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้นนะ แต่พอน้องฝนจับให้ดูแบบนี้เนี่ยเป๊ะเลย"