ได้โปรด…ปล่อยผมไปเถอะคุณบอส

"ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงมีคงามสุขมากสินะที่ทำให้กูถูกพ่อด่า"

"อ่ะ!" เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เขาเผลอทิ้งสายยางในมือลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

คุณบอสมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหรา เขาไม่ได้ยินเสียงอีกคนเดินเลยด้วยซ้ำ

"ตกใจมากหรอที่เจอกู"

"คุณบอสมาที่นี่มีอะไรจะใช้ผมหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีผมขอทำงานต่อ"

"กูถามว่ามึงตกใจมากหรอที่เจอกู ทำไมมึงไม่ตอบ"

"ครับ ก็คุณมาไม่ใช้สุ่มให้เสียง ผมก็ตกใจเป็นธรรมดา แล้วสรุปคุณมีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีเชิญเข้าบ้านเถอะครับ ตรงนี้มันร้อน"

เขาพูดแค่นั้นแล้วหันหลังก้มหยิบเอาสายยางขึ้นมารดน้ำต้นไม้ต่อ ไม่ได้สนใจหัวคิ้วที่เริ่มขมวดของอีกคนด้วยซ้ำ

ผัวะ!

"อ่ะ!"

"มึงกล้าหันหลังให้กูหรอวะไอ้ลูกเมียน้อย!"

สายยางที่เพิ่งหยิบขึ้นมาถูกปัดไปวางอยู่บนพื้นเหมือนเดิม พร้อมกับทั้งเสียงคะคอกที่ดังอยู่เหนือหัว

คุณบอสเดินเข้ามาชิดแผ่นหลังอย่างคุกคาม มันใกล้เกินจำเป็นจนเป็นเขาที่ต้องเดินหลบถอยออกมา

"ต้องการให้ผมรับใช้อะไรก็พูดมาเถอะครับ ผมจะได้ทำงานของผมต่อ"

เอาอีกแล้ว คนๆ นี้เข้ามาหาเรื่องเขาอีกแล้ว

ครั้งนี้เขาพูดอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่รู้ว่าสีหน้าที่แสดงออกไปเป็นแบบไหน แค่รู้สึกว่าอยากปล่อยให้มันเป็นไปตามอารมณ์ตอนนี้

เขาเหนื่อยมาก เหนื่อยที่จะต้องเจอหน้า เหนื่อยที่จะต้องเสวนากับคนประเภทนี้ เขาเอือมอีกคนเต็มที

คนอะไรอยู่ใกล้แล้วมีแต่แผ่พลังงานลบให้คนอื่น

ยิ่งคุยด้วยก็ยิ่งเหนื่อย

"นี่มึงไล่กูหรอ! มึงไล่กูใช่มั้ย! ห๊ะ! ไอ้คีน! ตอบกูมาสิวะ!"

หมับ!

"โอ๊ย!"

ข้อมือเขาถูกอีกคนดึงไปบีบไว้แน่น

"น้ำหน้าอย่างมึงมีสิทธิ์อะไรมาไล่กู! ไอ้ลูกเมียน้อย!"