รอยรักราคีอสูร

"มานี่" ชายหนุ่มตัดสินใจฉุดหญิงสาวลงจากรถแล้วออกแรงลากให้เดินตามเขามา
"โอ๊ย !! ฉันเจ็บนะ" นาฏยาร้องโอยครวญพยายามปลดมือของเขาออก "จะพาฉันไปไหน ?"
เขาลากเหวี่ยงเธอเข้ามาในบ้านพักหลังเล็กแล้วย่างสามขุมเข้าหา สร้างความหวั่นวิตกจนต้องถอยหนี บัดนี้นาฏยาผู้เก่งกล้าคนเดิมได้จรลีหนีหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงหญิงสาวผู้อ่อนหัดและหวาดกลัว
"อย่าเข้ามานะ คิดจะทำบ้าอะไร ?"
"ไหนว่ายอมแลกทุกอย่างไม่ใช่เหรอ พิสูจน์ให้เห็นหน่อยสิว่าทำได้จริงอย่างปากว่า"
"จะทำได้หรือไม่ได้ไม่เกี่ยวกับคุณ ถอยออกไป กรี๊ดด"
"ถ้าอยากแลกมาแลกกับผมนี่เป็นไร" ตะวันพุ่งกายเข้าประชิดคว้าร่างบางเหวี่ยงทีเดียวถลาลงไปนอนเท้งเต้งบนเตียงนอน
"โอ๊ย ! ไอ้บ้า! เหวี่ยงลงมาได้มะ กรี๊ดด..."
"มานี่" สิ้นเสียงคำรามรอดไรฟัน มือหนาคว้าหมับบนข้อขาบางข้างหนึ่ง
"กรี๊ดด"
ปึก !
"โอ๊ย !"
ฝ่าเท้างามๆ สวมรองเท้าส้นสูงส้นแหลมปี๊ดอีกข้างถีบเข้ากลางหน้าอกกำยำสุดแรงเกิด ส่งผลให้ร่างหนาหงายตึงไปอีกทาง นาฏยารีบตะเกียกตะกายคลานหนีลงจากเตียง
"ร้ายนักนะตัวแค่นี้" ร่างหนากระโจนทิ้งน้ำหนักทั้งหมดโถมทับลงไปบนแผ่นหลังบาง "แอ็ก !!" ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์วัดแจ้ง ทิ้งทับลงมาเล่นเอาจุก
"ดูสิ คราวนี้จะหนียังไงได้อีก" เสียงกระซิบทุ้มๆ ดังแผ่วอยู่หลังใบหู
นาฏยาได้แต่เขม่นเข่นเขี้ยวอยู่ในใจด้วยความเดือดดาล เขาเล่นทับลงมาทั้งตัวแบบนี้แค่จะอ้าปากเถียงยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาปัญญาจากไหนมาสู้ได้
แต่ก่นด่าอยู่ในใจได้เพียงไม่นานร่างบางกลับถูกพลิกให้อยู่ในท่านอนหงาย นาฏยาเผลอถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาทั้งลูกออกจากตัว แต่แค่อึดใจเดียวหลังจากนั้นร่างอันหนักอึ้งก็กดทับลงมาใหม่
"ถอยออกไปสิโว้ย ! เลิกทำแบบนี้เสียที อื้อ..." เธอเบี่ยงหน้าหนีสุดความสามารถเขายังตามเอาปากเหม็นๆ มาประกบได้อีก
การกระทำของตะวันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกโกรธเกลียดภายในใจของนาฏยา หล่อนเกลียดเขา เกลียดบ้านหลังนี้ เกลียดจนแทบอยากฆ่าเขาให้ตายแล้วเผาร่างทิ้งไปพร้อมกับบ้านหลังนี้