กลวิธีสยบรักประมุขอำมหิต

เกี้ยวสี่คนหามถูกแบกมาวางที่หน้าจวนเล็ก ๆ จวนหนึ่ง ด้านหน้ามีมารดาของบุรุษที่นางรักออกมายืนรอหน้าจวน เมื่อก่อนยามที่นางลักลอบพบเจอก็ได้เจอมารดาของเขาอยู่หลายครั้ง

มารดาของเขาก็ยินดียิ่งที่เราทั้งสอง คบหารักใคร่ นางถึงได้ดีใจมากยามเห็นหน้าว่าที่แม่สามีออกมายืนต้อนรับ แล้วชายคนรักของนางเล่าเหตุใดถึงยังไม่ออกมารับนาง ทั้งที่นางให้คนมาแจ้งแล้ว

หลังจากนี้ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย มีลูกน้อยสักสองคนก็เพียงพอ กังหยูเฟยแย้มยิ้มเป็นสุข แม้จะมีเหตุการณ์ผิดแปลกแต่นางก็ไม่รับรู้

ไม่รับรู้ว่าตอนนี้แม่สามีที่แสนดีของนาง จับจ้องเกี้ยวที่นางนั่งด้วยดวงตาแข็งกร้าวเพียงใด ไม่รับรู้ว่าชายคนรักที่นางเชื่อมั่นกำลังหลีกหนี ไม่ยินยอมออกมารับนางเข้าจวน เพียงเพราะนางไม่สามารถที่จะทำประโยชน์สิ่งใดให้เขาได้ หากว่านางสิ้นชื่อตระกูลกัง

เกี้ยวมงคลถูกมารดากับเหล่าสาวใช้ที่เคยแสร้งแสนดี ถีบคานเกี้ยวจนพลิกคว่ำ ภายในเกี้ยวหมุนกลับด้าน กังหยูเฟยไม่ทันระวังเอนไถลทำให้ศีรษะฟาดเข้ากับคานไม้ด้านข้าง ไม่ทันหายมึนงง ก็โดนลากตัวออกมาจากเกี้ยว ร่างของกังหยูเฟยถูไถไปกับพื้นดินด้านหน้าจวน ชุดมงคลสีแดงสดเปรอะเปื้อนฝุ่นดิน ดูน่าสังเวชจนชาวบ้านที่มามุงดูต่างกระซิบกระซาบ ไม่ขาดปาก ไม่มีความเวทนาอยู่ในนั้น มีเพียงสตรีหน้าด้าน ไร้ยางอาย คิดแต่งเข้าจวนทั้งที่บุรุษไม่ต้องการ

"ข้าบอกกล่าวเสียเมื่อไร ว่ายอมรับสตรีไร้สกุลเช่นเจ้าแต่งเข้าตระกูลเจียของข้า ที่ข้ายินยอมให้สตรีเช่นเจ้าคบหากับบุตรชายข้า ก็เพราะคาดหวังว่าภายภาคหน้าจะสามารถช่วยส่งเสริมเขาได้แล้วนี่อะไร ถูกขับไล่ออกจากตระกูลไม่ว่า ยังมีหน้าส่งคนมาบอกว่าจะแต่งเข้ามาที่จวนข้า"

"คาดหวังให้เราต้องเลี้ยงสตรีที่มีแต่ตัวอย่างเจ้าหรืออย่างไร แพศยา หน้าไม่อายจริง ๆ มาดูเร็วเข้า!!! มาดูสตรีหน้าไม่อายผู้นี้ อกตัญญูต่อบิดา ถูกถีบหัวส่งออกจากตระกูล แล้วยังมีหน้ามาขอให้ข้ารับเป็นลูกสะใภ้ โอ้สวรรค์ ต่อไปภายหน้าตระกูลของข้าคงต้องล่มจมเพราะนางเป็นแน่"

ชาวบ้านที่มารอชมงิ้วฉากนี้ ต่างก็พากันก่นด่า สาปแช่งกังหยูเฟย ไม่ต้องเข้าใจให้ลึกซึ้ง เพียงเห็นผู้ที่เคยอยู่สูงถูกฉุดรั้งลงมาตกต่ำ นั้นก็เพียงพอให้พวกเขาร่วมกันฉีกทึ้ง โดยไม่สนว่าคนที่พวกเขาด่าทอสาปแช่งจะไม่ได้กระทำสิ่งใดที่ผิดต่อพวกเขาเลยก็ตาม เพียงได้เหยียบย่ำกดข่มผู้อื่นยกตนให้สูงขึ้น ไม่ได้สนว่าสิ่งที่พวกเขาสาดซัดเข้าหาผู้ที่ถูกกระทำนั้น มันจะส่งผลร้ายเช่นไร แค่ได้สนองความต้องการส่วนลึกของจิตใจของตนก็เท่านั้น

แม้ว่าภาพผู้คนเหล่านี้จะไม่ชัดเจน จากความทรงจำของกังหยูเฟย แต่เสียงสาปแช่งด่าทอทุกคำนางล้วนจดจำ รู้ได้จากสิ่งที่มันดังก้องสะท้อนเข้ามาในหูตอนนี้

"เจ้าเห็นแล้วหรือไม่ ว่าข้าเองก็เจอเรื่องโหดร้ายมากเพียงใด เรื่องทั้งหมดนี้เพราะข้าโง่งม โดนผู้อื่นหลอกล่อให้ตกลงสู่หุบเหว เจ้าว่าหนทางที่ข้าจะเลือกต่อจากนี้เป็นเช่นไร" เสียงเย็นยะเยือกดังก้องอยู่ในหัวของหยูเฟย

ความรู้สึกของ กังหยูเฟย ถาโถมเข้ามาสาดซัดเข้าสู่ร่าง สิ่งที่ กังหยูเฟยรู้สึก นางล้วนรู้สึก ภายในอกสั่นไหวบีบรัดราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทง คล้ายหัวใจถูกทุบจนแหลกละเอียด มันเป็นความเจ็บปวดจากสิ่งที่นางพบเจอ ภาพกังหยูเฟยโอบกอดร่างของตนเองเอาไว้ด้วยความอัปยศอดสู นั้นยิ่งทำให้นางแทบอยากจะพุ่งไปจัดการผู้คนเหล่านั้นให้หมด แต่นางก็คว้าได้เพียงละอองควัน

กังหยูเฟยที่นางเห็นตอนนี้กำลังนั่งร่ำไห้ซุกใบหน้าเข้ากับหน้าขาตนเอง ในยามที่นางตัดสินใจเงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายผู้เป็นที่รักกำลังยืนอยู่ด้านหลังมารดาของเขา มองมาที่นางด้วยสายตาเย็นชา ไม่คิดจะก้าวเข้ามาปกป้องเหมือนยามที่เอื้อนเอ่ยคำหวาน ยิ่งเห็นสายตาดูแคลน ราวกับมองว่านางเป็นสตรีโง่เขลา โดนเขาหลอกชักจูงได้โดยง่าย เพียงเท่านั้นภายในอกก็แสนรวดร้าว เมื่อได้สติก็แหงนหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หัวเราะในความโง่งมของตน หัวเราะที่วันนี้จุดจบของนางมาจากคนที่นางรัก เชื่อใจมากที่สุดถึงสองคน ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะกล้าทำกับนางถึงเพียงนี้ มือเรียวจิกเข้าหาฝ่ามือจนขึ้นข้อขาว ความเจ็บปวดกลางฝ่ามือยามเล็บจิกเข้าไปล้วนไม่นำพา แต่กลับกลายเป็นสิ่งย้ำเตือนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกสิ่งตรงหน้านั้นคือเรื่องจริง กังหยูเฟยหยัดกายลุก พุ่งเข้าไปหยิบมีดเล่มหนาจากร้านขายอาหารริมทาง วิ่งเข้าหาบุรุษชั่วผู้นั้น แต่แรงสตรีหรือจะสู้แรงบุรุษ ท้ายที่สุดก็ถูกผลักกลับมา

กังหยูเฟยล้มฟุบลงตรงหน้าบุรุษผู้นั้น ริมฝีปากแสยะยิ้มขมขื่น สิ่งที่นางคาดหวัง สิ่งที่นางละทิ้ง เพื่อไขว่คว้าเขาเพียงเพื่อให้ได้อยู่เคียงคู่ ทุกอย่างพลันสลายไม่เหลือชิ้นดี ยามที่เหม่อมองไปเบื้องหน้ามองหาหนทาง ช่างน่าเจ็บปวดที่มันไม่มีทางเหลือให้นางเลือกเดิน

สตรีที่ถูกขับออกจากจวน เหลือเพียงตัวเปล่า คิดวาดฝันถึงความรักอันหอมหวานจากคำบุรุษ สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นตัวตลกให้ชาวบ้านขบขัน เอื้อนเอ่ยสนุกปากชีวิตหลังจากนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจะเป็นเช่นไร และนางก็รู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิดหาหนทาง สู้จัดการให้จบสิ้นเสียตั้งแต่วันนี้ย่อมดีกว่า

กังหยูเฟยกำมีดเล่มนั้นแน่น ยกสายตาขึ้นกวาดมองบุรุษชั่วที่ครั้งหนึ่งนางเคยรักหมดใจ เพียงแต่ตอนนี้นางกลับชิงชังเขาจนลึกสุดใจเช่นกัน ดวงหน้างามบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยร่องรอยอาฆาตจับจ้องแค่ผู้เดียว

"เจี่ยซือซง ตัวข้าในชาตินี้โง่งม หลงรักบุรุษเช่นเจ้า วันนี้ดวงตาทั้งสองกระจ่าง ถือว่าสวรรค์เมตตา ให้ได้เห็นสันดานชั่วช้าของเจ้า หยาดโลหิตของข้าที่ไหลรินชโลมหน้าจวนเจ้าในวันนี้ ถือเป็นคำสาปแช่งจากข้า ข้าขอสาปให้ตระกูลเจ้าเจอแต่ความวิบัติ ล่มจมเพราะความโฉดชั่วของเจ้า"

สิ้นคำ กังหยูเฟยก็แทงส่วนปลายของมีดปักลึกกลางอก นางไม่ยอมทิ้งตัวลงพื้นทั้งที่ตอนนี้ดวงตาของนางแทบจะมองสิ่งรอบด้านไม่ได้แล้ว แต่ก่อนที่ดวงตาจะมืดบอด นางกลับได้เห็นแววตาหวาดกลัวจาก เจี่ยซือซง เพียงเท่านี้นางก็รู้สึกเป็นสุขก่อนตายไม่น้อย

แต่จุดจบเช่นนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นกับนางในชาติที่สองแน่