แอบ[ซ่อน]

ไม่ว่าใครก็ต้องมีความทรงจำส่วนลึกที่อยากปิดผนึกไว้ตลอดกาลจริงไหม?
ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำที่ดีจนอยากเก็บไว้ให้นานที่สุด ความทรงจำที่แย่และอยากจะลืมมันไปซะ หรือแม้กระทั่งความทรงจำที่เกี่ยวกับความรักในทุกรูปแบบ
ฉันเองก็มีเรื่องที่อยากจะปิดตายไปตลอดกาลหลายเรื่องเลย


"พี่ หนูขอถามอะไรหน่อยสิ" จูนเปิดประเด็น "ทำไมคุณมานพเขาถึงจำพี่ไม่ได้ ในขณะที่พี่..."
"พี่กลับจำเขาได้ ทันทีที่เจอกันใช่ไหม" รินวางตะเกียบลงบนชาม เธอดื่มน้ำแล้วมองหน้าเลขาคนเก่งของเธอ จูนพยักหน้าตอบ
"แต่ถ้าพี่ไม่สบายใจตอบก็ไม่เป็นไรนะ" เธอฉุดคิดว่าอาจจะมีบางเรื่องที่คนเราอยากจะลืมเหมือนกัน
"ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าถึงเล่าให้เธอฟังไป เธอก็แยกแยะออกว่าอะไรควร ไม่ควรจะบอกคนอื่น" รินหยิบเกี๊ยวซ่าชิ้นหนึ่งเข้าปาก
"มานพเขาเป็นรักแรกของพี่น่ะ แต่ไม่ใช่รักที่สมหวังหรอกนะ พี่แอบชอบเขาข้างเดียวมาตลอด ก็แค่นั้นเอง" หลังจากได้ยินคำตอบจูนก็นิ่งไป
ถึงกับยังจำได้จนถึงปัจจุบันเนี่ยนะ
ระยะเวลาคงผ่านมานานแล้วถ้าดูจากอายุของพี่รินที่อายุ 30 ต้นๆแล้ว
"ตั้งแต่เมื่อไรค่ะพี่"
"ก็ตั้งแต่ ม.ต้น จนจบมหาลัยมั่ง" รินตอบแบบชิวๆ "แต่ตอนมหาลัยเราไม่ได้เรียนที่เดียวกันหรอกนะ พี่ส่องในโซเชียลเอาน่ะ" เธอหัวเราะกลบเกลือน
" แค่นั้นก็ 6 ปีแล้วนะพี่" จูนอึ้ง ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะแอบชอบใครข้างเดียวได้นานขนาดนี้ โดยที่อีกฝ่ายไม่เคยสนใจเลยแม้แต่น้อย หัวหน้าของเธอต้องเคยเจ็บปวดมาขนาดไหนกันนะ ถึงได้ไม่ยอมเปิดใจรักใครอีกเลย รินมองหน้าจูนพักใหญ่แล้วยิ้มออกมา
"พี่เล่าให้เธอฟังได้นะ อยากฟังไหม?"