ดวงใจอาทิตย์Sunflower

"ดอกฟอร์เก็ตมีน็อตงื้อสวยจัง"จะเรียกว่าสวนหย่อมก็ไม่น่าจะใช่ เพราะมันกว้างใหญ่ แถมมีน้ำตกจำลองที่เสมือนของจริง ได้ฟีลเหมือนไปเที่ยวน้ำตกในป่า ส่วนดอกฟอร์เก็ตมีน็อตก็บานสวยสะพรั่งเต็มพื้นที่ดูงามตา อิ่มเอมหัวใจที่สุด 'อย่างน้อยพี่จ๋าก็ไม่เคยลืมดอกไม้ที่เธอหลงรัก' เธอยิ้มพร้อมกับสูดดมเจ้าดอกน้อย ๆ สีม่วง

"มีนาเขาชอบดอกฟอร์เก็ตมีน็อตมาก พี่เลยปลูกไว้ให้เขา"รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเมื่อครู่หายไป ทานตะวันหันหน้ากลับมามองร่างหนาที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ในชุดสบาย

เธอยิ้มหวานซ่อนความเจ็บปวดไว้ข้างใน แต่มันกลับปิดไม่มิด...

"คุณย่ากลับไปแล้วเห็นว่ามีธุระสำคัญ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ น้องจ๋า เอ่อคือ ตะวันกลับเองได้ค่ะ"เธอยังไม่รู้เลยว่าที่นี่มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ ที่แน่ ๆ ถ้ากลับเองคงมีหลง แต่ทำไงได้ดูท่าทางเหมือนอีกคนเบื่อหน่ายและลำบากใจอยู่ไม่น้อยที่จะไปส่ง

"ตามใจเรา งั้นพี่ไม่ไปส่งนะ"

"ตะวันขอมาหาพี่อาทิตย์บ้างได้ไหมคะ"อ้อนวอนผ่านทางสายตาและคำพูด ในตอนนี้ความรู้สึกคืออยากเดินเข้าไปกอด เธอคิดถึงอ้อมอกของพี่จ๋าที่สุด แต่พี่จ๋ากลับใจร้ายกว่าที่เธอคิด

"อย่าเลยพี่เกรงใจมีนา อีกอย่างเราไม่ใช่พี่น้องที่คลานตามกันมา พี่ไม่อยากให้มีนาเข้าใจผิดหรือคิดมากจนชีวิตคู่เรามีปัญหา"เป็นการปฏิเสธที่เจ็บปวดที่สุด สำหรับคนรออย่างทานตะวัน

"ดูพี่อาทิตย์รักพี่มีนามากเลยนะคะ"ถามเองเจ็บเอง

"รักมากครับ รักจนไม่เหลือพื้นที่ของหัวใจไว้ให้ใครเลย"มองคนตัวเล็กในยามที่พูด ดวงตาสบกันนิ่ง อีกคนมีแค่ความว่างเปล่า ส่วนอีกคนมีแต่คำตัดพ้อและมีน้ำตาในคราเดียวกัน

"ตะวันพี่ขอแหวนคืนได้ไหมครับ"เธอเจ็บจนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ทานตะวันเซเล็กน้อย พยักหน้ารับกลั้นใจถอดแหวนให้พี่จ๋าทั้งน้ำตา

"เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ พี่กลัวมีนาเข้าใจผิดและคิดมาก"อาทิตย์นำความเจ็บปวดให้คนฟังอีกครั้ง คนตรงหน้าที่เธอรักและเคยรักเธอ กำลังแคร์ผู้หญิงอีกคน

"รู้หรือเปล่าว่าน้องจ๋ารักพี่จ๋ามากแค่ไหน รู้หรือเปล่าว่าน้องจ๋าเฝ้ารอ น้องจ๋าทรมานเพราะคำว่าคิดถึง น้องจ๋ากินไม่ได้นอนไม่หลับ จนต้องพึ่งยานอนหลับทุกคืน เมื่อไรที่คิดถึงก็ได้จูบกอดรูปใบเล็กที่วางอยู่บนหัวเตียง น้องจ๋าไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิด ถึงทำให้พี่จ๋าทิ้งน้องจ๋าไปแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้ คำสัญญาที่เคยให้กันไว้มันหายไปไหนหมดคะ จำไม่ได้เลยเหรอคะพี่จ๋า ในเมื่อไม่อยากเห็นหน้า น้องจ๋าก็จะไม่มาให้เห็น ในเมื่อไม่ต้องการกันแล้ว ไม่รักกันแล้ว น้องจ๋าก็จะไม่ร้องขอความเมตตาจากพี่จ๋า พี่จ๋าที่รักและเฝ้าทะนุถนอมน้องจ๋าตายไปตั้งเมื่อสามปีก่อนแล้ว เหลือแต่อาทิตย์คนใจร้ายที่คอยทำร้ายให้น้องจ๋ามีน้ำตา"

"เท่าที่จำได้พี่ไม่เคยบอกให้เรารอนะ"ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนี้ไม่ได้เคยบอกให้เธอรอ แต่กลับเป็นเธอที่รอเขาเอง รักเองก็ต้องเจ็บเอง ร้องไห้เมื่อไรก็ต้องเช็ดน้ำตาเองด้วยมือตัวเองเช่นกัน...