ทรามสวาทอสุรา(ดวงใจอินทรชิต)

"พระองค์อย่ายิ้มได้ไหมเพคะ" เธอเอ่ย พร้อมกับออกแรงผลักให้ตัวเองออกจากอ้อมแขนคนตัวยักษ์
"ทำไม เจ้าเนียมอายที่ข้ายิ้มให้รึ" เขาเอ่ย ยังคงยิ้มให้นางไม่หุบ เขาเองก็แปลกใจเช่นกันว่าทำไมตนเองถึงได้ยิ้มออกมาซะมากมายขนาดนี้
"เนียมอายอะไรกันเพคะ หม่อมฉันกลัวเสียมากกว่า พระองค์ยิ้มแบบนั้นแล้วหม่อมฉันรู้สึกไม่สบายใจเพคะ" เธอเอ่ย และหันหลังเดินหนีเขาต่อไป ซึ่งเขาก็เดินตามไปติดๆไม่ห่าง
"เหตุใดไม่สบายใจ ข้าก็ออกจะรูปงามหาผู้ใดเปรียบ รอยยิ้มข้าคงมิน่ากลัวขนาดนั้นกระมัง" เขาเอ่ย ลอบมองคนตัวเล็กอยู่ตลอด
"แหม่ มั่นใจในรูปของตนเองเหลือเกินนะเพคะ" เธอเอ่ย พลางแบะปากหมั่นไส้อย่างไม่รู้ตัว
"เห็นข้าเช่นนี้ แต่ก็มีสตรีมากหน้าหลายตาต้องการเป็นเมียข้านะ"
"พระองค์คงจะเหนื่อยน่าดูนะเพคะ" เธอกล่าวด้วยความหมั่นไส้ คนอะไร ไม่สิ ยักษ์อะไร หลงตัวเองซะไม่มี
"หากอยากดู" เขาเอ่ย พร้อมกับดึงนางเขามาใกล้และกระซิบที่ข้างหู "ก็มาเป็นเมียข้าเสียสิ แล้วจะให้ดู"
".....!"

.................