ย้อนเวลากลับไปเป็นสะใภ้สายบู๊

ปั้ง!! ปั้ง!!
เสียงสาดกระสุนจากรถที่วิ่งไล่ตามประกบยิงมายังรถของเธอ ตำรวจสาวเร่งกดคันเร่งจนมิดเพื่อสลัดรถทั้งสองคันที่ตามประกบยิง
"ฮัลโหลเฟยหลิง มีคนตามประกบยิงฉันที่ถนนฉางไห่ตัดกับหนี่เอ๋อ"
ปั้ง!! ปั้ง!!
เสียงปืนดังมาจากทางด้านหลัง เฉินฮุ่ยหลิงนั้นยังไม่ทันจะคุยกับเฟยหลิงจบก็ต้องวางสายด้วยความจำเป็น ตำรวจสาวต้องสนใจท้องถนนและหาทางสลัดคนร้ายที่ไล่ตามกระหน่ำยิงเธอให้ได้
ปั้ง!!
"โอ๊ย"
กระสุนของคนร้ายที่ยิงทะลุกระจกเข้าที่ต้นแขนขวาของเธอ เฉินฮุ่ยหลิงไม่มีทางเลือกอีกต่อไป ในสถานะการณ์คับขัน ตกอยู่ในความเป็นความตายนั้น หญิงสาวคิดได้แต่เพียงว่าเธอต้องเอาตัวรอดให้ได้ เฉินฮุ่ยหลิงจึงตัดสินใจขับรถลงสู่ท้องทะเล และนั่นเป็นความจำสุดท้ายที่หญิงสาวจำได้
ภายใต้ความมืดมิดที่เฉินฮุ่ยหลิงสัมผัสนั้น จู่ๆ ก็มีแสงสีขาวพุ่งเข้าตรงดวงตาทั้งสองข้าง
"โอ๊ย~ อะไรกันเนี่ย?? เฉินฮุ่ยหลิงพูดออกมาเสียงดัง ก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าร่างกายนั้น ราวกับมีน้ำหนักกดทับเอาไว้ ทำให้ขยับไม่ได้ เธอยกมือขึ้นขยี้ตาทั้งสองข้างเพื่อปรับสภาพการรับแสงของดวงตา
"ช่วยด้วย!! ช่วยข้าด้วย"
เสียงของผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือดังเข้ามาใกล้เฉินฮุ่ยหลิงทุกที ทุกที
"ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก" เสียงของผู้หญิงอีกคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา
"แม่นางอย่าทำข้าเลย ปล่อยข้าไปเถอะ" เสียงหญิงสาวร้องขอ เฉินฮุ่ยหลิงที่เห็นว่ากำลังมีคนลำบากต้องการความช่วยเหลือเธอได้แต่พยายามแต่กลับลุกไม่ขึ้นราวกับมีแม่เหล็กมาดึงเอาไว้การดิ้นรนเพื่อที่จะช่วยเหลือหญิงสาวคนนั้นไม่เป็นผล และแล้วสติสัมปชัญญะก็หายไปอีกครั้งจนกระทั่ง
"อื้อ~ที่ไหนเนี่ย"
"นายท่าน ฮูหยิน คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะ" เสียงสตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นและวิ่งออกไปบอกกับคนที่อยู่ทางด้านนอก
เฉินฮุ่ยหลิงมองไปรอบๆ ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าเป็นบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ล้วนแล้วแต่แปลกตาเป็นอย่างมาก หญิงสาวลุกจากเตียงนอนแล้วเดินออกไปทางด้านนอก
"เอ๊ะ แปลกจัง นี่มันโรงถ่ายละครหรอกเหรอเนี่ย" หญิงสาวพูดกับตนเอง
"ฮุ่ยเหม่ย"
เสียงหวานที่คุ้นหูเอ่ยเรียกชื่อจากทางด้านหลังหากแต่ชื่อฮุ่ยเหม่ยนั้นไม่ใช่ชื่อของเธอ หญิงสาวหันกลับมามองต้นเสียงก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เพราะคนที่เรียกชื่อฮุ่ยเหม่ยนั้นหน้าตาละม้ายคล้ายมารดาของเธอเป็นอย่างมาก ไม่เพียงเท่านั้น ชายคนที่ยืนยิ้มอยู่ด้านข้างหญิงสูงวัยคนดังกล่าวยังหน้าตาคล้ายกับบิดาของเธอ
"ฮุ่ยเหม่ย~เจ้าฟื้นแล้ว"
"พ่อ แม่"