ท่านทศวรรษคือใคร

"ท่านจ๊ะ?" เทวดาร่างน้อยเกาะประตูรั้ววิมานตนเองพลางเอ่ยทักคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เดินผ่านไปผ่านมาหลายวันแล้ว เห็นดูท่าเหมือนจะหาอะไรสักอย่างวันนี้จึงตัดสินใจยืนรอเพื่อพูดคุย เพราะอีกฝ่ายอาจต้องการความช่วยเหลือ

ทศวรรษเงยหน้าจากแผ่นกระดาษที่มีลายลักษณ์อักษรเขียนด้วยลายมือยึกยือของเพื่อน ตนอ่านมันมาวันที่สามแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่ามันอ่านว่าอะไรเลยหงุดหงิดไม่น้อยที่ต้องเดินไปกลับแบบนี้หลายวันแล้ว

พอได้ยินเสียงสดใสไม่คุ้นหูเอ่ยทักก็เงยหน้า คงเพราะเจ้าตัวทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยทำให้คนทักตกใจผงะถอยหลัง

"ขอโทษนะจ๊ะ...คือ...ฉันเห็นท่านเดินผ่านวิมานฉันหลายวันแล้ว...ท่านดูเหมือนคนหลงทางเลยว่าจะช่วยน่ะจ้ะ" คนตัวเล็กกว่ายิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร "ตะ แต่ถ้า...ท่านไม่ต้องการก็เมินเฉยฉันไปได้เลย"

"อันนี้อ่านว่าอะไร?" แผ่นกระดาษในมือชูขึ้นตรงหน้าเทวดาตัวน้อย เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามอย่างต้องการคำตอบมันสุด ๆ ยิ่งได้คำตอบตอนนี้ยิ่งดีเลย

"อ๋ออ อ่านว่าคาเฟ่จ้ะ ท่านเองก็มาเที่ยวเหมือนเทวดาตนอื่น ๆ ด้วยรึ?"

"ตอนแรกใช่ ข้ามาตามเพื่อนนัด" ทศวรรษใช้ลิ้นดุนแก้มอย่างอดกลั้น ที่ไหนได้หมอนั่นก็ให้เขาตามหาคาเฟ่ของตนเองเพื่อหวังใช้เขาเรียกลูกค้า

"แล้วตอนนี้มิใช่แล้วหรือ?"

"อืม ข้ามาเพราะอยากเตะก้นคน"