ภาพตะวันของอันดารัน

โปรย...

เมื่อชีวิตของเด็กสาวอย่างภาพตะวัน ต้องประสบกับโชคชะตาชีวิตที่แสนโหดร้าย สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนกลับ เคว้งคว้าง และไรที่พึ่งพิง

เมื่อชีวิตในวัยเด็กที่ผ่านมาของอันดารันไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครๆ เข้าใจ อดีตอันมืดมิดเป็นหลุมดำของชีวิตที่ยากจะก้าวผ่าน

เมื่อสายสัมพันธ์ในอดีตของคนรุ่นย่า ต้องหวนกลับมาพบกันอีกครั้งในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

ทุกสิ่งดำเนินไป
และทุกอย่างถูกร้อยผูกโยงเอาไว้ด้วยกัน

..............................................................

"คุณรัน"
"พี่เห็นไฟในห้องเปิดอยู่ นอนไม่หลับเหรอไง"
"นิดหน่อยค่ะ ยังรู้สึกว่าแปลกที่ อาจเป็นเพราะช่วงก่อนมีเรื่องให้จัดการเยอะไปหมด ไอคงเหนื่อยเลยหลับง่าย"
"ถ้ายังไม่นอน พี่มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย ให้พี่เข้าไปได้ไหม"
"ได้ค่ะ" ภาพตะวันถอยหลังเพื่อเปิดทางให้อันดารันเข้ามาในห้อง เพราะเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของเขา
ประตูถูกปิดและล็อกอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของอันดารัน ส่งผลให้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองเขาตาปริบๆ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไอไม่ไว้ใจพี่หรือไง"
"ปะ...เปล่าค่ะ แค่สงสัยว่าทำไมคุณรันต้องล็อกประตูก็เท่านั้นเอง"
"เพราะพี่อยากคุยกับไอ...ให้รู้เรื่อง" ท้ายประโยคเน้นเสียงหนักอย่างจงใจ
"หมายความว่ายังไงคะ" ขณะที่ถาม ในหัวก็นึกย้อนกลับไปหลายเรื่อราว แต่มันก็ไม่มีเหตุการณ์ไหนที่จะทำให้เขาต้องพูดคุยกับเธอให้รู้เรื่องกลางดึกแบบนี้
"หมายความตามที่พูด" ยามที่ตอบกลับดวงตาคู่คมไม่ได้ละไปจากดวงหน้าหวานเลยสักนิด
"เอะ คุณรัน"
"พี่รัน" อันดารันสวนกลับทันที เพราะนี่คือสิ่งแรกที่เขาต้องการ
"ไอไม่ถนัด เรียกคุณรันจนชินแล้ว"
"เมื่อไหร่จะเข้าใจอะไรง่ายๆ สักทีนะ" อันดารันชักกรุ่นที่อีกฝ่ายเฉไฉไม่ยอมรับความจริงเสียที
"ไอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าคุณรันกำลังหมายถึงอะไร" ครั้งนี้ภาพตะวันหลบสายตาคู่คมที่จ้องมาราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงภายใน
"ก็ได้...ในเมื่อไอไม่ยอมรับความจริง พี่จะพูดให้ไอฟัง แล้วอย่าคิดว่าครั้งนี้พี่จะปล่อยให้ไอทำเฉยเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรอีกนะ พี่ให้เวลาไอมาพอสมควรแล้ว" อันดารันคาดโทษ



“พี่เคยบอกกับไอ ว่าไอไม่เคยเป็นภาระ ไอไม่ใช่ตัวคั่นเวลา ไม่ใช่อะไรสักอย่างที่คนอื่นเขาพูด แต่ไอเป็นคนที่พี่อยากดูแล”
ทุกคำพูดของอันดารันหนักแน่นย้ำชัด ทำให้คนฟังไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง เธอมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง
“ปะ...เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ไอกับพี่รันต่างกันเกินไป”
“แต่มันเป็นไปแล้ว” น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดที่เธอไม่ยอมเปิดใจ และไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด “ทำไมกับคนอื่นไอถึงได้เชื่อเขาจนยอมถอยห่างจากพี่ แต่พอพี่พูดความจริง ไอกลับบอกว่าเป็นไปไม่ได้”