หลินลี่เหยา สาวน้อยชนบท

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้ากับแม่นางเราเคยรู้จักกันด้วยหรือ?" ลี่เหยาเลิกคิ้วสงสัย สีหน้ามึนงงว่าสตรีตรงหน้าเป็นผู้ใด แล้วทำไมถึงบอกว่าเป็นน้องสาวของนางกัน หน้าตาก็ดีไม่น่าบ้าเลยจริง ๆ น่าสงสาร น่าสงสาร

"นี่ข้าไง ซูลี่มี่น้องสาวท่านอย่างไรเล่า"

"แม่นางท่านนี้คงจำคนผิดแล้วกระมัง ค่าแซ่หลินหาได้แซ่ซูไม่ อีกอย่างข้ามีแต่พี่ชาย มิเคยมีน้องสาวหรอกนะ" โลกนี้มันช่างกลมยิ่งนัก เหตุใดมันถึงไม่แบนเรียบบ้าง จะได้ไม่ต้องกลมกลิ้งมาพบเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ

"จะผิดได้อย่างไรกัน ข้าจำถูกคนแล้ว" หึ หากไม่อยากยอมรับก็ลองดู ซูลี่มี่กวาดตามองไปทั่วบริเวณ เห็นชาวบ้านเริ่มเข้ามามองดู ใบหน้าขาววอกปานละครลิง ยกยิ้มมุมปากกระหยิ่มยิ้มย่องได้ใจราวกับผู้เหนือกว่า "พี่หญิงใหญ่ ฮรึก ไยท่านถึงต้องทำเป็นจำน้องสาวผู้นี้มิได้เล่า หรือท่านรังเกียจข้ากัน"

"โถ่ คุณหนูที่น่าสงสารของบ่าว" สาวใช้ข้างกายทรุดตัวนั่งลงข้างกายเจ้านายสาวพลางเอ่ยต่อ "คุณหนูใหญ่เจ้าคะ หากท่านชอบใจคุณหนูรองแต่ก็มิควรแกล้งทำเป็นจำไม่ได้นะเจ้าคะ อย่าหาว่าบ่าวสอดเลยเจ้าค่ะ"

"อืม เจ้าไม่ได้สอด แต่เจ้าสู่รู้ยิ่งนัก" เจอประโยคนี้เข้าไปสองนายบ่าวถึงกับสะดุ้ง

"ชั่งเถอะเถิดเสี่ยวอ้าย พี่หญิงใหญ่คงไม่ชอบข้าที่เป็นลูกเมียรองฐานะต้อยต่ำ" แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิพย์

"แต่ถึงอย่างไรคุณหนูรองก็เป็นน้องสาวของคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ ไยต้องทำตัวรังเกียจคุณหนูของบ่าวขนาดนี้ด้วย แบบนี้มันมิเกินไปหรือ?"

"เจ้าเป็นเพียงแค่บ่าวไยถึงได้ต่อปากต่อคำเก่งยิ่งนัก นายเจ้ามิได้สอนหรือว่า เวลาเจ้านายเขาพูดกันอย่าได้ริสอดปาก มิเช่นนั้นมันจะส่อไปถึงการสั่งสอนของเจ้านายตนเอง อ้อ หมายถึงสิ่งใดคงมิไม่ต้องให้ข้าบอกหรอกนะ..." กล่าวจบมองอีกฝ่ายด้วยหางตา อย่างสมเพช นายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ


************

- คุณนักอ่านสามารถเข้าไปอ่านตัวอย่างได้ในเล่ม ก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
- กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ หากไฟล์มีปัญหาหรือเจอคำผิดสามารถแจ้งได้เลยนะคะ
- ซื้อผ่านเว็บไซต์จะถูกกว่าซื้อผ่าน IOS ค่ะ