บุพเพรัก เสน่หาจันทรา

ข้าเป็นเพียงตัวละครที่ถูกลืมในนิยายเรื่องบุพเพรัก เสน่หาจันทรา

ตอนที่ 6 บทลงโทษจากสวรรค์ชั้นฟ้า : เหอหลิน
ณ เขตวังหลวงชั้นใน วังจ้าว
ฮองเต้จ้าวหรูป๋อคาดการณ์แล้วว่าเหอหลินจะต้องมาพบเขาในเรื่องของราชโองการฉบับนั้นแน่และเขามองเห็นเรื่องหลายเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้รวมถึงการรายงานของอ๋องปั่วเทียนด้วย
อ๋องเหยากวง อ๋องปั่วเทียน ต่างอยู่ด้านนอกมิได้เข้าไปรับฟังการพูดคุยระหว่างฮองเต้จ้าวหรูป๋อกับเหอหลินด้วยแต่ได้ยินเสียงดังอันทรงอำนาจมากบารมีของนายเหนือหัวตนเองแล้วก็รู้ว่าพระองค์เกรี้ยวกราดแค่ไหน
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ประกายสายฟ้าฟาดลงกลางวังจ้าวเสียงดังสนั่นหวั่นไหวและสายฟ้าสามเส้นฟาดลงกลางหลังเหอหลินต่อหน้าของฮองเต้จ้าวหรูป๋อที่ยากจะแก้ไข
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ประกายสายฟ้าฟาดลงกลางหลังเหอหลินติด ๆ กันถึงหกครั้งทำเอาตัวนางเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วกายยากจะอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ส่วนลึกได้อีกและนางตระหนักดีว่าที่นางถูกลงโทษเช่นนี้ก็เพราะการนำดวงจิตเซียนเฟยหลิน ภรรยาเทพสงครามเมืองสวรรค์มาล้อเล่นเพื่อทำให้เรื่องที่นางคิดทำนั้นง่ายขึ้น แม้ว่าทุกอย่างจะปกปิดกับฮองเต้หมิงเฟยตง อ๋องหมิงอันหยาง อ๋องปั่วเทียนได้แต่มิอาจหลบสายตาของสวรรค์ชั้นฟ้าได้
เปรี้ยง เปรี้ยง....ประกายสายฟ้าลงกลางหลังเหอหลินอีกสองครั้งติดกันรวมเป็นแปดครั้งและประกายแสงสายฟ้าลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนมาขัดขวาง
อ๋องหมิงอันหยางเป็นคนใช้กระบี่เพลิงมังกรเงินสุริยันฟันประกายแสงสายฟ้านั้นก่อนจะลงแผ่นหลังเหอหลินเป็นครั้งที่เก้า อย่าคิดรังแกนาง! เสียงเขาดังก้องพร้อมกับการหลอมรวมกับเสียงเทพสงครามซีหมิงเข้าด้วยกันแม้ว่าดวงจิตเทพสงครามมิได้ออกจากร่างเขาและกายเขาก็ทำตามสิ่งที่ต้องการด้วยสมองนึกคิดของตัวเอง
เหอหลินถูกช้อนกายขึ้นมาอย่างเบามือ ดวงตาเลือนรางพยายามมองว่าเป็นผู้ใดพอพยายามมองก็รู้ว่าเป็นอ๋องหมิงอันหยาง "หากรับครบเก้าครั้ง ราชโองการฉบับนั้นจะเป็นโฆมะ ท่านจะเป็นอิสระและจะได้หมั้นหมายกับหงเหมย" เขามองนางด้วยความสงสารพาลมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง "ท่านร้องไห้เพราะข้า"
อ๋องหมิงอันหยางขานรับเพียงในลำคอกับคำพูดเหอหลิน เขาอุ้มนางหายไปจากวังจ้าวอย่างรวดเร็วและมาโผล่ที่ผาน้ำตกหุบผาสวรรค์ที่อยู่ในเขตแดนแคว้นจ้าว เขาค่อย ๆ วางตัวนางลงกับพื้นดินที่เขาให้ไป๋ฟงจัดเตรียมที่พักเอาไว้ให้
เหอหลินนอนหายใจรวยริน ยามนี้นางถูกในสายตาอ๋องหมิงอันหยาง เขาคอยดูแลนางทั้งเช็ดเนื้อเช็ดตัวและทำแผลให้นางอยู่เงียบ ๆ นางได้รับยาลับสกุลจ้าวที่เขามีนั้นให้นางกินทำให้บาดแผลประสานหายอย่างเร็วแต่อาการบาดเจ็บยังอยู่ นางนั่งมองเขาที่ลุกเดินออกไปสั่งความกับมังกรเงินสุริยันเขาเงียบ ๆ นางปาดน้ำตาและรีบยันกายไปคนเดียว นางอยู่คนเดียวชินแล้ว ก่อนจะถูกมีบางสิ่งจับข้อเท้าให้นางล้มลงกับพื้น
"เป็นบุญข้านักที่เจอกับสตรีที่มีกลิ่นกายหอมหวาน" แม่ทัพอสูรไทเสียน เขาขยับกายเข้าใกล้ตัวสตรีมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าเขา
เหอหลินมองอสูรน่ารังเกียจพลางรีบยันตัวหนีแต่แล้วก็ถูกกอดรัด นางพยายามดิ้นรนต่อสู้แต่เวลานี้นางอ่อนแอเหลือเกินยากจะต่อสู้กับอสูรตนนี้ได้
แม่ทัพอสูรไทเสียนกระชากเสื้อผ้าสตรีมนุษย์ติดมือแลมองเห็นผิวขาวผ่องก็ชวนเกิดอาการหื่นกระหายมากขึ้นแม้ว่าจะถูกมองด้วยแววตารังเกียจก็ตาม
เหอหลินได้ยินเสียงอ๋องหมิงอันหยางตะโกนเรียกหานางเสียงดังลั่น นางไม่กล้าตะโกนตอบเสียงเขากลับไป นางอยู่คนเดียวได้ นางหลับตาอย่างยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
"เหอหลิน!!!" อ๋องหมิงอันหยางตะโกนเรียกชื่อเหอหลินเสียงดังก้องและรีบก้าวขาถลันไปยังอสูรที่กำลังพยายามข่มเหงนาง เขายกกระบี่ในมือฟาดตัวมันและยกเท้าถีบมันให้กระเด็นออกไป เขารีบถอดผ้าคลุมมังกรคลุมร่างเนื้อตัวนาง ยามนี้เสื้อผ้านางหลุดรุย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ามีร่องรอยมือ ริมฝีปากมีเลือดออกและนางมีอาการตัวสั่นกลัว "ข้ามาแล้ว เจ้ามิต้องกลัว" เขาโอบกอดตัวนางเอาไว้อย่างปลอบขวัญ นางสะอื้นเบา ๆ แทบจะไร้เสียงออกมาชวนทำให้เขาใจร้อนรนแทบไฟลุก ตั้งแต่นางบ้าบิ่นไปหาฮองเต้จ้าวหรูป๋อคนเดียวแล้วและยังถูกสวรรค์ลงโทษด้วยสายฟ้านั้นอีกแล้วตอนนี้นางยังถูกทำร้ายอีก