สาส์นรักต่างมิติ

เส้นด้ายสีดำม้วนขยับ เริงระบำกลายเป็นตัวอักษร ปรากฏขึ้นทีละตัว จากหนึ่งประกอบเป็นคำ จนเป็นประโยคในที่สุด
เจนเนตรทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ ตามองจ้องตัวหนังสือ
สมภพ วงศ์บดินทร์ ในที่สุดคุณตอบกลับมาแล้ว เจนเนตรยกมือขึ้นทาบตรงหัวใจ ทั้งเจ็บปวดทั้งรู้สึกดีใจ หญิงสาวหลับตาเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงคำรามของท้องฟ้า เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พลันตัวชาวาบ ทั้งกลั้นหายใจ เมื่อแสงสว่างจากสายฟ้าวูบวาบส่องให้เห็นเงาร่างของใครบางคน ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เงาที่เห็นเพียงแวบเดียว ทำให้สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของเธอทำงานทันที หลังจากผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน
หญิงสาวบังคับให้ตนเองหยุดสะอื้น ทว่าช่างยากเย็นเหลือเกิน มือเย็นเฉียบจับหนังสือจนแน่น เหงื่อที่ซึมไหลจากฝ่ามือในขณะนี้ แทบทำให้หน้ากระดาษเปื่อยยุ่ย
หญิงสาวค่อยๆ ใช้มือหนึ่งเลื่อนไปที่เอวตนเอง กดสลักแล้วชักปืนออกมาช้าๆ เงียบกริบ
ในนาทีที่ฟ้าแลบอีกครั้ง หญิงสาวก็หันปืนไปทางเงาร่างนั้นทันที
มือที่กำลังจะลั่นไกชะงักค้างเมื่อเห็นใบหน้าของชายที่ยืนอยู่ จากแสงที่วูบวาบอยู่เพียงเสี้ยว แม้เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นเขา
สมภพ วงศ์บดินทร์! เธอไม่มีวันลืม