ข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องสาม! (เล่มที่4)เล่มจบ

"ฝ่าบาทขออภัยนะเพคะ"

เมื่อหยางหรงเหยารวมถึงหยางเฟยหลงถอยหลบไปยืนอยู่ที่มุมกระโจม มีเพียงเฉาคุนที่ยืนอยู่ด้านข้างของเฉินอิงลั่วเพื่อจะได้ช่วยหยิบสิ่งของหากหญิงสาวต้องการทว่า...

"ไปให้พ้น!"

มังกรเฒ่ากลับลืมตาขึ้นมาโวยวายไม่พอกลับมีแรงหยิบสิ่งของที่อยู่ใกล้มือขว้างปามายังเฉินอิงลั่วอีกด้วย ยังโชคดีที่หยางหรงเหยาและหยางเฟยหลงนั้นว่องไวทั้งคู่ผู้หนึ่งคว้ากายเล็กหลบส่วนอีกผู้เอาเรือนกายสูงใหญ่ปกป้องหญิงสาวจึงรอดพ้นจากภัยของมังกรเฒ่าอารมณ์ร้ายแรงเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด

"หนิงอ๋อง!" เฉินอิงลั่ว

"พี่รอง!" หยางหรงเหยา

"ท่านอ๋อง!" เฉาคุน

หลังจากตั้งหลักได้แล้วทุกคนจึงหันกลับไปพบว่าหยางเฟยหลงมีโลหิตไหลลงมาจากศีรษะถึงปลายคางเสียแล้ว เฉินอิงลั่วพลันถูกวิญญาณของผู้มีวิชาแพทย์เขาสิงสู่ร่างน้อยจึงพุ่งออกจากอ้อมแขนของหยางหรงเหยาแล้วตรงไปดูอาการของหนิงอ๋องผู้เป็นพี่ชายของสามีทันที ซึ่งหยางหรงเหยากับเฉาคุนเองก็มีอาการตกใจไม่ต่างกันจึงตรงเข้าไปดูอาการของหยางเฟยหลงด้วยกิริยาร้อนรนอย่างยิ่ง

"ข้าไม่เป็นอันใด" หยางเฟยหลงกล่าวออกมาด้วยความเคยชินมากกว่าเพราะบัดนี้โลหิตนั้นตกลงมาเข้าตาตนเองแล้ว

"เลือดออกมากถึงเพียงนี้ ท่านพี่ประคองหนิงอ๋องไปนั่งตรงนั้นก่อนประเดี๋ยวให้ลั่วเอ๋อร์ห้ามเลือดและใส่ยาทำแผลก่อน"

หยางหรงเหยาไม่สนใจที่พี่ชายปฏิเสธเขาถือว่าคนเองกำลังมากกว่าจึงบังคับให้หยางเฟยหลงไปนั่งจนสำเร็จโดยมีเฉินอิงรั่วตามไปตรวจดูตรงศีรษะว่าอีกฝ่ายนั้นได้มากี่แผลกับแผลนั้นกว้างและลึกเพียงใด

"ฝ่าบาท ท่านเสียสติไปแล้วรึ!"

เมื่อเห็นว่าเฉินอิงลั่วกับเฉาคุนนั้นดูแลและตรวจรักษาพี่ชายแล้วหยางหรงเหยาจึงหันไปเอาความกับมังกรเฒ่าผู้เป็นบิดาทันที ขณะนี้สถานการณ์ตึงเครียดอย่างยิ่ง ทุกคนกำลังวุ่นวาย แต่ก็ยังห่วงใยชีวิตของฮ่องเต้มาเป็นอันดับหนึ่งแต่อีกฝ่ายกลับทำตัวสร้างปัญหานี่มันหมายความว่าอย่างไรกันเล่า?!

"สถานการณ์บ้านเมืองกำลังตึงเครียด ทุกคนล้วนมีหน้าที่และยุ่งวุ่นวาย แต่ก็ห่วงใยฝ่าบาท ทว่าดูที่พระองค์ทรงกระทำเสียก่อน พี่รองเหนื่อยยากเพียงใด กระหม่อมกับอิงลั่วต้องเสี่ยงชีวิตมาหาพระองค์ แต่ที่ฝ่าบาทตอบแทนคือเช่นนี้หรือ?!"

หยางหรงเหยาโมโหผู้เป็นบิดามากจริงๆ มิคาดว่าบุรุษที่เป็นถึงฮ่องเต้ จะมีความคิดและการกระทำเช่นนี้ไปได้ ควรห่วงใยบ้านเมืองก่อนไม่ใช่หรือไรแต่นี่กลับสร้างแต่ความยุ่งยากให้ทุกคนเขาไม่แปลกใจเลยที่ตลอดมาหลายหนาวอีกฝ่ายจะถูกอำนาจของสตรีควบคุม!

"ฮ่องเต้ไม่ใช่ผู้ใดก็เป็นได้จริงๆ" ในที่สุดหยางหรงเหยาก็คิดตกว่าคนเช่นบิดาตนเองนั้นใช้ไม้นวมต่อไปไม่ไหว

"นี่เจ้า!" หยางเฉิงว่านโมโหจนมือไม้สั่นเพราะเกิดมาไม่เคยถูกใคร ด่า มาก่อน แต่พอวันนี้ถูก ด่ากลับกลายเป็นเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมผู้เป็นบุตรชายตัวดีไปเสียได้

"ทรงต้องไร้สติเพียงใดจึงปล่อยให้สตรีควบคุมอำนาจจนมีวันนี้ อย่าเถียงนะฝ่าบาท!"

พอเห็นมังกรเฒ่าเตรียมขยับริมฝีปากหยางหรงเหยาก็ยกมือชี้ไปที่ปากของอีกฝ่ายทันทีคาดว่าในใต้หล้าหาใช่เพียงเป่ยจิ้งคงมีเพียงท่านอ๋องสามเพียงผู้เดียวที่ไม่หวาดกลัวบารมีฮ่องเต้แล้วทำเช่นนี้แต่ ทุกคนภายในกระโจมนี้ไม่เว้นแม้แต่หยางเฟยหลงคิดว่าที่น้องชายทำล้วนไม่ผิดเพราะบัดนี้บิดาขาดสติเกินไปแล้วจริงๆ

"ทรงทำเกินไปแล้วนะฝ่าบาท ไม่รักตนเอง กระหม่อมไม่โทษพระองค์เลย แต่ในฐานะฮ่องเต้ทรงต้องคิดให้รอบคอบสักหน่อยว่าในยามนี้ทรงเหมาะสมแล้วหรือที่จะจบชีวิตลง เห็นแก่พระองค์เองเกินไปแล้วจริงๆ"

"..." หยางเฉิงว่านถึงกับจุกจนพูดไม่ออกเพราะตลอดมาตนเองเป็นเช่นบุตรชายว่ากล่าวจริงๆ พอบัดนี้อับอายก็คิดจบชีวิตไม่ยอมรักษา ซึ่งมันเห็นแก่ตัวจริงๆ เพราะสถานการณ์เช่นนี้หากเขาจบชีวิต ฝ่ายกบฏก็ได้เปรียบโดยไม่ต้องลงแรงแล้วเป็นแน่

"ทรงอยากตายกระหม่อมก็ยากจะคัดค้านแต่ทรงคิดให้ดี สกุลหยางต้องจบสิ้นที่พระองค์แน่นอน หวังว่าฝ่าบาทจะเลือกหนทางที่ถูกต้องได้ ลั่วเอ๋อร์ พี่รอง พวกเราออกไปข้างนอกกันเถิด ภายในนี้ก็ให้ฝ่าบาทได้ทบทวนตนเองไปจนกว่าจะคิดได้ว่าเขาสมควรจะรักษาชีวิตเพื่อประชาชนที่เขาผิดมาหลายหนาวหรือเลือกจะหายใจต่อไปอีกหน่อยเพื่อแก้ไขสิ่งที่ตนเองเคยกระทำผิดไปเสียที"

ด่าก็ด่าไปแล้วคราวนี้ก็อยู่ที่ว่าบิดาของเขาจะคิดสิ่งใดได้บ้างหรือไม่ซึ่งหากมังกรเฒ่ารู้จักสำนึกเสียบ้างก็จะคิดได้เอง ว่าสมควรจะเลือกทางใดตลอดชีวิตอีกฝ่ายเลือกผิดมาโดยตลอดเพราะรักษาหน้าตามากกว่าคิดจะรักษความสงบสุขของบ้านเมืองกับชีวิตอันสงบสุขของชาวเป่ยจิ้งบัดนี้เป็นไม้ใกล้ฝั่งก็หวังอย่างยิ่งว่าฮ่องเต้จะคิดได้

"เจิ้น..."

หยางเฉิงว่านขยับปากจะกล่าวบางสิ่งแต่หยางหรงเหยาไม่อยากจะฟังหลังจากเฉินอิงลั่วทำแผลให้กับพี่ชายเสร็จเขาจึงหันไปคว้าข้อมือเล็กแล้วจับจูงออกจากกระโจมใหญ่ของฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาไปทันที ส่วนหยางเฟยหลงเองคราวนี้เขาก็ไม่พอใจบิดามากเช่นกันดังนั้นจึงไม่รั้งรอฟังอีกฝ่ายว่าจะกล่าวอันใด หันกายจากไปเช่นกันคงมีเพียงเฉาคุนที่มิอาจทอดทิ้งผู้เป็นนายไปได้