บ่วงหัวใจไฟปรารถนา เล่มที่ 2

เขาไม่ใช่น้องแท้ๆ ของแม่

เขาเป็นเพียงเด็กที่คุณตาเก็บมาเลี้ยง

สองน้าหลานต่างสายเลือด คู่ปรับคู่อาฆาตชิงดีชิงเด่น

เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่เด็ก

ที่ถูกจับให้แต่งงานกัน....

คู่กัด คู่ปรับ คู่แค้น คู่อาฆาต...

จะกลายมาเป็นคู่รักกันได้อย่างไร...

-----------------------------------

เรื่องราวของ น้าเชน... ราเชนทร์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง คาสโนวาตัวพ่อ และน้าชายที่ไม่เคยตามใจ กับ แพตตี้... แพรพิมาล์ คุณหนูผู้เอาแต่ใจ ความหวังใหม่ของครอบครัว และหลานสาวที่เอาแต่ใจ

---------------------------------------

"กลับบ้านแล้วหรือคะที่รัก" 

ที่รัก... เสียงเรียกหวานหยดย้อยทำเอาหัวใจของชายหนุ่มโป่งพองแต่ก็ยังไม่เท่าดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อเห็นแพรพิมาล์ยืนอยู่ที่ประตูห้องอาหาร 

ใบหน้าสวยราวฟ้าประทานตกแต่งด้วยเครื่องสำอางนั้นสวยงามจนราเชนทร์แทบลืมหายใจ จ้องมองริมฝีปากอวบสวยห้อยย้อยทาลิปสติกสีแดงสดยั่วยวนหัวใจ จนเขาแทบจะจับกดริมฝีปากนั้นแรงๆ แน่นๆ จนหญิงสาวขาดใจตายในอ้อมกอดของเขา 

ร่างสวยอวบอิ่มในชุดราตรียาวสีแดงเพลิงแขนกุดคอเว้าลึกเป็นรูปตัววี เผยให้เห็นร่องอกขาวนวลอวดความอวบอั๋นของหน้าอกนุ่มฟูคับแน่นภายใต้ตัวเสื้อท่อนบนที่เว้าลึก ส่วนด้านหลังนั่นเล่าก็คว้านลึกลงต่ำจรดเอวเหนือบั้นท้ายงามงอนเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวนวลตัดกับผมยาวสลวยสีดำขลับเป็นมันปล่อยยาวสยาย 

ดวยตาสวยกวาดตามองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่มองจ้องเธอตาไม่กะพริบมีร่องรอยของความพึงพอใจ ในสิ่งที่ได้เห็นระบายไปทั่วใบหน้าทำให้เธอฉีกยิ้มหวานหยดให้เขา 

แพรพิมาล์เดินเขย่งปลายเท้าเปลือยเปล่าราวเต้นรำเข้ามาวางมือเรียวสวยเข้ากับใหญ่ของราเชนทร์ที่ยื่นรับเธอก่อนหน้าแล้ว 

"อ่าส์ น้าเชน" 

"ฮือ... ไม่เอา... เมื่อกี้ยังเรียกที่รักอยู่เลย" 

"หรือคะ แพตตี้จำไม่ได้" 

เสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กดังขึ้นลอดออกมาจากริมฝีปากสวยเมื่อชายหนุ่มดึงตวัดมือเรียวหมุนร่างในชุดราตรีกระโปรงบานสวยงามปลิวไหวหมุนเข้ามาในอ้อมกอดของเขา เข้ารวบกอดรัดแนบร่างหนาอุ่นร้อน ซ้อนทางด้านหลังของแพรพิมาล์และใบหน้าซุกไซ้ที่ซอกคอระหงดอมดมความหอมชื่นใจของหญิงสาวอันเป็นที่รักลงปอดไปฟอดใหญ่ติดๆ กันเสียหลายครั้ง 

... อ่าส์... นี่สินะการกลับมาบ้านที่มีคนรักเฝ้ารออยู่ มันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง... 

ราเชนทร์ถอนหายใจยาววางคางกดทับที่หัวไหล่ของหญิงสาว สองแขนโอบรอบลำตัวของหญิงสาว ดวงตามองไปยังโต๊ะอาหารที่ตัดไว้อย่างสวยงามภายใต้ลำแสงเทียนส่องเป็นประกาย 

หัวใจเด็กชายกาฝากอย่างเขาโหยหาเหลือเกินกับความรู้สึกเติมเต็มทางจิตใจ และแพรพิมาล์เพียงเท่านั้น ที่มาทำให้ชีวิตของเขาสมบูรณ์แบบ... บ้าน... ความอบอุ่นและครอบครัวที่เขาโหยหามานาน ตอนนี้เขาโอบกอดสิ่งนั้นไว้แล้ว

"อีกรอบได้ไหม" 

"เมื่อกี้นี้แพตตี้ว่า แพตตี้ลืมไปแล้ว" 

"ไม่ใช่ประโยคนี้" 

"แล้วประโยคไหน" 

"ประโยคแรกเลยขอฟังชัดๆ อีกครั้งได้ไหม" 

"กลับบ้านแล้วหรือคะที่รัก" 

"โอว... ที่รักของน้า" 

เสียงครางดังสวนขึ้นในทันทีที่ข้างหูของแพรพิมาล์ ก่อนที่จะฝังปลายจมูกที่แก้มนุ่มหอมกรุ่นสูดดมกลิ่นแก้มหอมเข้าปอดราวกับอยากจะฝังมันไว้ให้ตราตรึงในดวงจิต ราเชนทร์หมุนร่างสวยกลับมาประจันหน้าก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงต่ำอยากจะจูบริมฝีปากอวบห้อยย้อยกลืนกินความหวานของเมียรักจนใจแทบขาด

"ยะ... อย่าค่ะน้าเชน" 

"หืม.. ทำไมล่ะ คิดถึงเมียจะตายอยู่แล้ว" ราเชนทร์คว้ามือเรียวของแพรพิมาล์ที่ยกขวางทางเขาไว้มาจูบหอมอย่างตะกละตะกลาม 

... คนอะไรหอมหวานไปทั่วตัวเสียจนในยามนี้ข้าวก็ไม่อยากจะกินเสียแล้ว... 

"เดี๋ยวเครื่องสำอางเลอะ แพตตี้อุตส่าห์แต่งเสียสวยเชียว" 

"ถึงจะเลอะแค่ไหนแพตตี้ของน้าก็สวยเสมอ" 

"น้าเชน อย่าคะ ทำไมใจร้อนอย่างนี้เนี่ย"

แพรพิมาล์ร้องตัดพ้อเมื่อชายหนุ่มกลัดมันโน้มใบหน้ามาจนชิดหาทางจะจับเมียรักจูบอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาหญิงสาวยกสองมือปัดป้องใบหน้าคมพร้อมกับหัวเราะไปมา ทำเอาชายหนุ่มคลั่งรักเมียจนแทบอกจะแตกตาย 

... อุ้มขึ้นห้องเลยดีไหมเนี่ย!... 

"ใจเย็นสิคะที่รัก ไหนว่าอยากกินข้าวฝีมือเมีย" 

ประโยคนั้นทำเอาพ่อเสือหิวหยุดกึกใบหน้าคมค้างเติ่งกลางอากาศ มองใบหน้าของแพรพิมาล์ที่มีแววหยอกล้อส่งมาให้อย่างที่ราเชนทร์ไม่เคยเห็นเธอมีท่าทีกับเขาแบบนี้มาก่อน 

"นะคะที่รักของเมีย" 

"ถ้าเมียจะออดอ้อนขอร้อง น่ารักแบบนี้ ผัวก็จะขัดใจเมียได้ยังไง" 

เอาวะ... ตามใจเมียหน่อยอุตส่าห์ลงครัวทำกับข้าวเองกับมือ อย่างที่สลวยส่งข้อความและรูปภาพของแพรพิมาล์ ที่ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารแต่ละชนิดให้ราเชนทร์ดูเป็นระยะๆ 

"ถ้าอย่างนั้นเชิญครับคุณผู้หญิง" 

แพรพิมาล์ส่งยิ้มกว้างให้เขาย่อเข่าน้อยๆ อย่างล้อเลียนก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่ง ราเชนทร์ประทับจูบที่หัวไหล่ของเมียรักหนักๆ หนึ่งครั้งแล้วก้าวยาวๆ ไปยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงกันข้าม 

"อาหารดูน่ากินจังค่ะ" 

"แพตตี้ทำเองกับมือนะคะ ป้าแจ่มเป็นคนสอนค่ะ ทำตามสูตรเป๊ะ ส่วนของหวานก็มีเค้กใบเตยค่ะ แพตตี้ทำเองตามคลิปวิดีโอในโซเชียลค่ะ ตามสูตรเป๊ะเว่อร์มากเลยค่ะ ก็ผัวว่าอยากกินอาหารฝีมือเมียใช่ไหมคะ เมียเลยจัดเต็มให้เลยค่ะ กินเยอะๆ นะคะ" 

ราเชนทร์มองใบหน้าสวยปานพระเจ้าปั้นแต่งฉีกยิ้มหวานส่งให้พร้อมประโยคบอกเล่าหวานหยดย้อยเอาใจ จนเขาต้องครางออกมาด้วยความอิ่มเอิบใจ... หากแต่... 

"เฮ้ย... ทำไมแกงส้มปลาช่อนทอดผักกระเฉด มันถึงได้เค็มขนาดนี้!" 

เสียงบ่นดังลั่นห้องอาหารของราเชนทร์หลังจากตักอาหารจานแรกซดน้ำแกงเข้าปากอย่างแรงถึงกับสำลักไอโครกๆ เมื่อแกงส้มปลาช่อนทอดกลายเป็นแกงแสนเค็มน้ำปลาตกใส่ไปครึ่งขวด! ทำเอาป้าแจ่ม เชฟรางวัลไหทองคำแม่ครัวมือหนึ่งของบ้านที่ยืนเบียดอยู่กับสลวยแอบลอบมองคู่รักข้าวใหม่ปลามัน อยู่ที่ในส่วนของห้องครัวไม่ไกลไปเท่าไหร่นักสะดุ้งสุดตัว 

"ทำไมมันถึงได้เค็มแสบตับแสบไตอย่างนี้หมดทุกจานล่ะจ๊ะเมียจ๋า ไหนลองเค้กใบเตยของหวานล้างปากแก้เค็มหน่อยสิ..." 

ราเชนทร์จ้วงตักขนมเค้กใบเตยที่ตัดใส่จานวางใบเล็กวางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นกินหวังว่าจะดีจะเลวก็น่าจะหวานบ้างล่ะ แต่แค่เพียงเคี้ยวคำแรกก็ถึงต้องพ่นเค้กเจ้ากรรมออกจากปากอย่างรวดเร็ว เพราะแพรพิมาล์น่าจะหยิบกระปุกเกลือสลับเป็นน้ำตาล

"ขนาดเค้กยังเค็มแสบไส้ไตพัง!" 

"สมน้ำหน้า!" 

ใบหน้าสวยหวานพระเจ้าสร้างสรรค์ที่นั่งทำตาหวานเยิ้มใส่ราเชนทร์ ตั้งแต่เขาก้าวย่างเข้ามาในบ้านเปลี่ยนเป็นแบะปากมองบน สะใจที่ได้เห็นสีหน้าของพ่อเสือเจ้าเล่ห์ที่ทำหน้าไม่ถูกว่าจะด่าหรือจะชม หรือจะเอ่ยปลอบประโลมให้กำลังใจแม่ครัวมือใหม่ดี แพรพิมาล์เอ่ยกระแทกเสียงใสใส่เขา แล้วดันร่างกายตัวเองลุกขึ้นยืน ดวงตาวาวโลดราวกับแม่กระต่ายเพลิงพร้อมกระโดดเข้าใส่ราเชนทร์ได้ตลอดเวลา 

"อร่อยไหมล่ะหึ ฝีมือเมียน่ะ อยากกินมาใช่ไหม ฉันก็ทำให้นายกินแล้วพอใจหรือยังกับการที่กักขังฉันไว้ที่นี่ให้มาเล่นบทเมียของนาย!" 
---------------------