บ่วงอนงค์นาง

คำโปรย
พิศพักตร์พันผูกเพียงนวลอนงค์
ใจมั่นคงลงจิตตรึงมิแปรผัน
หวังเพียงจันทร์ผินมาเหนใจกัน
รอคอยวันอิงแอบแนบเคียงกาย
*********************
จู่ๆ สร้อยสอางค์ก็ตกน้ำในวันสุริยุปราคา
ทำให้โผล่มายังยุคต้นรัชกาลที่ ๑
หลังจากเริ่มต้นรัตนโกสินทร์ได้เพียงสองปี
ได้เข้ามาอยู่ในร่างของสร้อยสอางค์
บุตรสาวของแม่บัว แห่งตลาดบ้านจีน กับพ่อปราบฤทธิ์
******************
แม้ตะเกียงจะดับลงแล้ว
แต่แสงจันทร์ก็ยังสาดส่องเข้ามาในห้องนอน
สร้อยสอางค์ที่นอนอยู่บนเตียงหยิบกำไลขึ้นมามองอีกรอบ
ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปยังโต๊ะกระจก
หยิบกล่องไม้เครื่องประดับขึ้นมาแล้ววางกำไลลงไป
มือบางปิดฝากล่องจากนั้นก็หันมองขวดแก้วดอกไม้ที่เขามอบให้
ไม่ใช่ไม่รู้แต่พยายามคิดว่าคงไม่ใช่
คนอะไรชอบคนอื่นแล้วยังทำปากเสียกัดจิกเธอไม่เว้นวัน
แถมหน้าก็ไม่รับแขกเสียอย่างนั้น
หากแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมรับออกมาตรงๆ
ดอกมะลิที่แห้งกลิ้งอยู่ในขวดน้ำปรุง
สร้อยสอางค์ก็เขย่าไปมาในใจได้แต่ครุ่นคิดถึง
การกระทำของจมื่นไตรภพที่ผ่านมา
ใบหน้างามมองพระจันทร์อีกรอบ
“ถ้ารู้ว่าข้ามเวลามาแล้วมีหนุ่มๆ จีบเพียบแบบนี้ ก็น่าจะย้อนมานานแล้ว”
จะเสียเวลาแห้งเหียวอยู่อนาคตทำไม ว่าแต่เธอชอบใครกันแน่?
หลวงจรัสขวัญ หรือว่า จมื่นไตรภพ...