SET นางบำเรอของใจ + คุณหมอขา...อย่าหยุดรัก

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เรื่อง คือ
นางบำเรอของใจ
************************************************
"จะกี่ไร่ก็ไม่เอาหรอกแม่ เหม็นสาป ทำไร่มาทั้งวันคงเหม็นเหงื่อน่าดู ถ้าเขาอยากแต่งมาก แล้วคุณแม่อยากใช้หนี้ ก็ให้ลูกสาวแม่แต่งแทนสิ ขานั้นคงเต็มใจน่าดู จะได้ไปเป็นแม่เลี้ยงทางเหนือมันไม่ใช่ง่ายๆ นะ" พรวรินทร์พุ่งเป้ามาที่ดาริณ เธอกำลังแกล้งดาริณ และก็แอบหวังว่าดาริณจะตกลง เธอจะได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสบายๆ ไม่ต้องไปแต่งงานกับพ่อเลี้ยงบ้านนอกๆ คนนั้น
"แต่คุณป้าวงเดือนระบุมาว่าต้องเป็นลูกนะ" คุณพรทิพย์สวนกลับด้วยความไม่สบายใจ ท่านไม่ต้องการที่จะผิดคำพูดกับเพื่อนรัก
"ยัยส้มก็ลูกสาวของคุณแม่เหมือนกัน คุณแม่ก็บอกคุณป้าเขาไปสิคะ แค่นี้เองวิธีแก้ งั้นรินทร์ไปนอนก่อนนะคะ" พรวรินทร์ทิ้งบอมส์ไว้ครั้งใหญ่ ส่วนคนที่โดนโยนระเบิดใส่อย่างดาริณ ได้แต่หน้าซีดด้วยความตกใจ ในที่สุดหวยก็มาออกที่เธอจนได้ เธอไม่มีทางเลี่ยงแน่ๆ เพราะถ้าคุณพรทิพย์เอ่ยปากขอ เธอก็คงไม่กล้าอ้าปากปฏิเสธ เธออาจจะทำได้เพียงก้มหน้าก้มตารับชะตากรรม ที่มันกำลังจะเกิดเท่านั้นเอง
"รินทร์ อย่าเพิ่งไปสิลูก จะมาโยนให้น้องแบบนี้ไม่ได้นะ" คุณพรทิพย์ตะโกนเรียกบุตรสาว แต่ทว่าอีกฝ่ายไม่หันหลังกลับมาสักนิด บ่งบอกว่าเธอจะไม่มีวันยอมแต่งงานกับปริญแน่นอน คุณพรทิพย์หนักใจเป็นอย่างมาก ท่านไม่อยากทำร้ายบุตรสาวบุญธรรมของท่านเลย แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ท่านจะไม่มีทางเลือกเหลืออยู่แล้ว ถ้าอยากรักษาบ้านหลังนี้ไว้ ท่านก็ต้องยอมทำร้ายจิตใจบุตรสาวบุญธรรม
"คุณแม่คะ ถ้าทางนั้นยอมรับเรื่องชาติกำเนิดของส้มได้ ส้มยินดีที่จะแต่งงานค่ะ" ดาริณเอ่ยออกมาด้วยเพราะรู้ว่ามารดาบุญธรรมลำบากใจ ไม่กล้าเอ่ยเรื่องนี้กับเธอ ชีวิตของเธอมีทุกอย่างในวันนี้ได้ก็เพราะมารดาบุญธรรม เพราะฉะนั้นอะไรที่เธอพอจะทดแทนพระคุณของมารดาบุญธรรมได้เธอยอมเสมอ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยความสุขทั้งชีวิตของเธอก็ตาม


คุณหมอขา...อย่าหยุดรัก
************************************************
"พราวไม่มีเข้าเวรนี่นา แล้วมาทำอะไร" คำทักทาย ติดน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย ไม่ได้ทำให้พราวรุ้งถอดใจ เธอถือคติที่ว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
"มารอเจอหน้าอาจารย์ค่ะ" ฝ่ายหญิงตอบอย่างไม่อาย แต่ฝ่ายชายกลับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ หยอดเก่ง หยอดแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เขาไม่ใจอ่อนยังไม่ยอมอีก ยังตามมาทำงานที่โรงพยาบาลที่เขาทำงานอีก
"ถามจริงไม่เหนื่อยเหรอพราว นี่มันกี่ปีแล้ว ไอ้คนที่เขาตามจีบก็ไม่รับรักเขา แต่คนที่เขาไม่สนใจก็ตามจีบอยู่นั่นแหล่ะ" พีรชัชเอ่ยถามออกไปตรงๆ ซึ่งครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว นี่น่าจะเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งที่เขาถามเธอออกไปแบบนี้ เพราะเธอไม่ใช่คนขี้เหร่แล้วไม่มีใครตามจีบเลย แต่เธอคือคนที่สวยมาก และมีคนเข้ามาตามจีบมากมาย แต่เธอปฏิเสธแบบทันที โดยไม่ได้ยอมศึกษาดูใจใครเขาเลย เขาอยากจะบอกจริงๆ ว่าเขาไม่มีทางที่จะชอบเธอหรอก เขามองเธอเป็นแค่น้องสาว มันจะเป็นแบบนี้ไม่สามารถเป็นอย่างที่เธอต้องการได้เลย
"ถ้าเหนื่อยพราวก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกค่ะพี่ชัช" คราวนี้พราวรุ้งเอ่ยอย่างเป็นกันเอง เพราะถ้าเจอกันข้างนอกเธอจะเรียกเขาแบบนี้ แต่ถ้าเจอกันที่นี่เธอต้องให้เกียรติเขาโดยการเรียกว่าอาจารย์ แต่ครั้งนี้เผอิญเธออยากแกล้งเขา เธอก็เลยเรียกเขาไปแบบนี้
"อาจารย์ ไม่ใช่พี่ชัช กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมายืนยิ้มแป้นแบบนี้ ไปนอนพักนู่น ใครเขามายืนรอผู้ชายทั้งที่ต้องขึ้นเวรดึกล่ะ มีแต่เขาอยากนอนเอาแรงกันทั้งนั้นแหล่ะ พิลึกคนจริงๆ" พีรชัชบ่นยกใหญ่ ใครๆ ก็รู้ว่าอาชีพอย่างเขาและเธอ เวลานอนนั้นสำคัญแค่ไหน แต่คุณผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขากลับเอาเวลามาดักรอดูหน้าเขาแบบนี้ มันน่าด่าให้สำนึกผิดไม่ทันจริงๆ

*************************************************
กรุณากดโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ ขอบคุณค่ะ