แกล้งนัก...ต้องรักซะให้เข็ด

รองเท้าปริศนาลอยละลิ่วลงมาจากชั้นสามของอาคารเรียนแล้วมาตกใส่หัวของ 'เคทเทอริน' ที่กำลังยืนคุยกับแก๊งเพื่อนอย่างสนุกสนานอยู่ 

"โอ้ย!!" หญิงสาวร้องเสียงหลงพร้อมกับเอามือกุมหัวของตัวเอง ความเจ็บทำให้เธอแทบเลือดขึ้นหน้ารีบเงยหน้าไปมองต้นตอของรองเท้าเจ้าปัญหาเมื่อครู่ทันทีว่ามาจากไหน ก่อนจะพบเข้ากับใบหน้าของคู่อริที่กำลังหัวเราะร่าสะใจกับผลงานของตัวเองอยู่ 

'ธาม' ไอ้บ้าที่ตามปั่นประสาทเธอมาตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนที่นี่ ไม่รู้ว่าไปทำกรรมอะไรไว้ในชาติก่อน ที่แน่ ๆ คือน่าจะชดใช้กรรมเก่าภายในชาตินี้ไม่หมดด้วยดูจากสภาพแล้ว

"ขอโทษ มือมันลั่นอ่ะ" ธามตะโกนลงมาแต่ใบหน้าไม่ได้สำนึกผิดตามคำพูดแต่อย่างใด

"ยัยเคทใจเย็น ๆ นะ" 

"อย่าไปถือสาคนพาลเลยนะแก"

"งานนี้สนุกแน่..."

เสียงปรามจากเพื่อนสนิทของเคทเทอรินที่ยืนอยู่แถวนั้นดังขึ้นเป็นระยะ ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เจ้าตัวใจเย็นลงเลยสักนิดเพราะตอนนี้เธอแทบอยากจะวิ่งขึ้นไปเอาเรื่องคนที่ยืนหัวเราะสะใจอยู่ แต่ก็ต้องกุมอารมณ์โกรธของตัวเองไว้เพราะเพิ่งสร้างเรื่องสร้างราวจนต้องเข้าห้องปกครองมาหมาด ๆ จะมาสร้างเรื่องเพิ่มไม่ได้เด็ดขาด

ฉะนั้แล้ว...เธอจะไม่วิ่งไปเอาเรื่องหมอนั่น แต่จะเอารองเท้าหมอนั่นไปทิ้งในบ่อเลี้ยงปลาหน้าอาคารเรียนแทน!

หึ!! เย็นนี้ก็เดินเท้าเปล่ากลับบ้านไปละกัน ไอ้บ้าธาม!! ....เคทเทอรินนึกสะใจก่อนจะหยิบรองเท้าเจ้าปัญหาไปเขวี้ยงทิ้งลงบ่อปลาอย่างที่ตั้งใจไว้ จากนั้นก็หันไปมองเจ้าของรองเท้าที่กำลังทำหน้าอึ้งอยู่