วายุหวน เล่ม 2 (จบ)

"สวรรค์! เลือดกำเดาข้ากำลังจะไหล" อะไรจะดูสูงส่งล้ำค่าปานนี้
เถียนอิ๋งเทียน คิดในใจขณะจ้องมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของเขาอย่างจาบจ้วง
เธอร่วงหล่นจากหน้าผา ตกลงสู่บ่ออาบน้ำของ หลี่เฟยหลาง อ๋องหนุ่มยุคโบราณ
บุรุษผู้มีเส้นผมสีเงิน เยือกเย็นยิ่งกว่าผืนน้ำยามเหมันตฤดู งดงามปานเทพเซียนปั้นแต่ง
แรกพบสบตา สาว อกแบน แสนแกร่งเช่นเธอก็สัมผัสเขาอย่างถึงเนื้อถึงตัว!

แต่สำหรับอ๋องหนุ่มผู้เย็นชา เธอคือ
"สตรีหน้าหนาหน้าด้าน ไร้ยางอาย" กล้ามองบุรุษเปลือยกายได้หน้าตาเฉย
ทั้งเอ่ยปากชื่นชมอย่างไม่ขัดเขิน เกิดมาไม่เคยพบพานสตรีใดในหล้าเป็นเช่นนี้
เขาสนใจเธอไม่น้อยจึงแต่งตั้งให้เป็นองครักษ์

ด้วยความใกล้ชิดช่วยชีวิตผูกพันกันไปมา จึงก่อเกิดความสิเน่หารัญจวนใจ
เขาเป็นอ๋องสารพัดโรค ออดอ้อนและขี้แกล้ง รุกหนักจนเธอทนไม่ไหว เผลอใจรักจนได้
บ้านก็อยากกลับ ส่วนบุรุษก็อยากได้ เช่นนี้แล้วเธอจะทำอย่างไรดี!
#นิยายเรื่องนี้เคยผ่านการตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ปริ้นเซส หากสนใจรูปแบบกระดาษสามารถซื้อได้ที่ร้านหนังสือทั่วไปค่ะ