กลับมารักกันได้ไหม : Please Forgive Me

...จนถึงหน้าห้องฉัน เขาส่งถุงกระเป๋าใบนั้นให้ฉัน

"ฉันให้ แล้วใบที่ใช้อยู่ทิ้งไปซะ"
"ทำไมต้องทิ้งล่ะคะ"
"จะทิ้งมั้ย" ความสามารถพิเศษของคุณซานคือทำประโยคคำถามให้เป็นประโยคคำสั่งได้
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณซานซื้อของแพงให้หนูตลอดเลย ต่อไปไม่ต้องซื้อแล้วนะคะ"
"ฉันรวย"
"ค่ะ หนูโชคดีเหมือนใครหลายคนที่ได้ของแพงๆ จากคุณซานเลย" ฉันกระแนะกระแหนความรวยของเขาด้วยความหมั่นไส้ ทั้งคำพูดและหน้าตาเย่อหยิ่งของคุณซานรอดมาได้ยังไงถึงตอนนี้ อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่ารู้แล้วว่ารวยและรู้ด้วยว่าเป็นสายเปย์
"เธอโชคดีกว่า คนอื่นต้องแลกมาด้วยอะไรเธอรู้มั้ยแต่เธอไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ของแพงๆ มาใช้ เข้าห้องไปได้แล้ว อย่าให้เห็นว่าใช้กระเป๋าใบนั้นอีก" คุณซานพูดจบก็เดินกลับห้องเขาไป เหลือแค่ฉันที่ยืนอยู่หน้าห้องและประมวลคำพูดของเขา ฉันเข้าใจความหมายที่เขาพูดได้เป็นอย่างดี รู้ว่าสิ่งที่ต้องแลกมาที่เขาพูดถึงคืออะไร ทำไมเขาดูอันตรายจังแต่ถึงจะอันตรายก็มีผู้หญิงมากมายยอมทำตามความต้องการของเขาเพื่อแลกกับของแพงๆ พวกนั้น บางทีฉันอาจจะโชคดีกว่าคนพวกนั้นอย่างที่เขาบอกจริงๆ ก็ได้

- - - - - - - - -

...

"คุณซานหนูขอโทษนะคะ อย่าโกรธหนูนะ" ฉันพูดขึ้นเมื่อเรากลับถึงเพนต์เฮาส์และนั่งเล่นกันอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
"ไม่ได้โกรธ" แต่น้ำเสียงและท่าทางไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจนัก
"แต่คุณซานเงียบ ว่าอะไรหนูก็ได้ค่ะแต่อย่าเงียบแบบนี้เลย คุณซานไม่อยากให้หนูทำแบบนั้นกับคุณลิลลี่ใช่มั้ย" ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกผิดแล้วจึงถามเขาตรงๆ เรื่องคุณลิลลี่เพราะเขาเพิ่งมาเงียบหลังจากฉันกับคุณลิลลี่คุยกันก่อนกลับนี่แหละ
"ไม่ใช่แค่ลิลลี่แต่กับทุกคน" จะไม่ให้ฉันมีปากเสียงกับคนรอบตัวเขาเลยสินะ ลืมไปเลยว่าเป็นแค่คนในความลับของเขา
"..." ฉันได้แต่ก้มหน้าน้อยใจ แม้การพูดจาต่อสู้เพื่อตัวเองยังทำไม่ได้เลย ต่อไปคงต้องฟังคนอื่นมาพูดจาดูถูกถากถางใส่ฉันฝ่ายเดียวโดยที่ฉันทำได้แค่ยืนเฉยๆ เป็นการตอบโต้ คุณซานใจร้ายไม่เปลี่ยนเลย
"ถ้าเป็นเรื่องฉันเธอชนะโดยไม่ต้องทำอะไรเลย จำไว้ อย่าลดตัวไปเล่นกับใครอีก ปล่อยให้เขาต่ำไปคนเดียว" ได้ยินคำพูดของคุณซานจิตใจที่เพิ่งห่อเหี่ยวพองฟูขึ้นอย่างรวดเร็วอาการน้อยใจหายเป็นปลิดทิ้ง
"คุณซานน่ารักจัง" ฉันเข้าไปกอดคุณซานและเอ่ยชมเด้วยคำชมที่...ไม่ค่อยเหมาะกับคนอย่างเขาเท่าไหร่แต่ตอนนี้เขาน่ารักจริงๆ
"อย่างฉันเรียกว่าหล่อ"