ยอดดวงใจนายไร่รัก

ลูกสาวหัวหน้าคนงานถูกพ่อขอร้องแกมบังคับให้กลับมาฝึกงานกับเจ้าของไร่ แม้ในสมัยเด็กจะเคยถูกเขาแกล้งมาตลอดจนต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่ แต่เธอก็ต้องยอมเชื่อฟังเพราะนั่นน่ะมันเจ้านายพ่อเลยนะ!

พระเอก : กวินทร์ อายุ 35 ปี หนุ่มนักเรียนนอกจบปริญญาโท มีประสบการณ์ด้านการทำงานจากต่างประเทศ แต่พ่อของเขาเสียชีวิตกระทันหัน เลยต้องกลับมาดูแลกิจการที่ไร่ต่อ จึงได้หุ้นกับเพื่อนสร้างโรงงานเป็นของตัวเอง อดีตเคยช้ำรักจนทำให้ไม่สามารรถรักใครได้อีก แต่ถ้ารักใครแล้วก็รักจริงแบบคลั่งรักมาก แถมขี้หวงสุดๆ

นางเอก : แสงเหนืออายุ 21 ปี นักศึกษาปี 3 ที่ถูกพ่อขอร้องแกมบังคับให้มาฝึกงานเป็นเลขาของเจ้านายตัวเอง เธอเป็นคนมีความรับผิดชอบ ขยันทำงาน หาเงินส่งตัวเองเรียนเพราะไม่อยากรบกวนที่บ้าน ไม่เคยสนใจเรื่องความรักเพราะเคยมีปมที่พ่อทิ้งการเรียนหนีมาสร้างครอบครัวกับแม่ที่เป็นชาวเขา 

###ตัวอย่าง###

แสงเหนือเดินออกนอกบ้านไปตามหาพ่อ เห็นพ่อของตัวเองกำลังยืนคุยอยู่กับใครคนหนึ่งที่ไม่ค่อยคุ้นหน้านัก

"ไม่เจอกันนานโตขึ้นเป็นสาวแล้วนะเรา"

หญิงสาวจ้องหน้าเขาแบบงงๆ จนพ่อของเธอต้องเดินมากระซิบบอกที่ข้างหู

"นี่นายกวินทร์ยังไงล่ะลูก"

"อ๋อ.. สวัสดีจ๊ะนายกวินทร์"

"ไม่เจอกันสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง ตั้งแต่ตอนที่ฉันไปเรียนเมืองนอก"

เขาพิจารณามองไปที่เธอ แสงเหนือนั้นไว้ผมยาวหยิกเป็นลอนหนาถึงกลางหลัง ผิวขาว ใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตา รูปร่างสูงยาวดูหุ่นดีสมส่วน แต่การแต่งตัวนั้นตรงข้ามกับรูปร่างหน้าตาโดยสิ้นเชิง เพราะเธอนั้นสวมเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงยีนขากระบอกดูทะมัดทะแมงผิดกับใบหน้าที่สวยงาม ชายหนุ่มได้แต่นึกในใจว่าหากจับแต่งหน้าแต่งตัวสักหน่อยคงจะมีแต่หนุ่มๆ แวะเวียนมาจีบจนหัวกระไดไม่แห้งแน่ๆ

"นายคุยธุระกับพ่อก่อนเถอะ หนูเข้าบ้านก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน ยังไม่ทันได้คุยกันเลย แล้วเดินหนีเข้าบ้านทำไม ฉันไม่ดุเราจนเดินร้องไห้ขี้มูกโป่งไปหาแม่หรอกน่า"

แสงเหนือเริ่มปวดหัวตงิดๆ ไม่คิดว่าเขายังจำเรื่องราวในอดีตได้ จู่ๆ ความทรงจำอันเลวร้ายที่มีเขาเป็นผู้กระทำก็ผุดขึ้นมา จึงทำได้แต่ปั้นหน้าฝืนยิ้มแบบไม่ยินดีนัก แต่สายตาส่อแววความอาฆาตไว้เล็กๆ จนเขารู้สึกได้และยิ้มที่มุมปากอย่างขบขัน

"งั้นเอ็งอยู่คุยกับนายเขาก่อนนะ ในมือนั่นเสื้อที่จะเอามาให้พ่อใช่ไหม พ่อเอาเสื้อเข้าไปลองในบ้านก่อนนะ"

"อ้าว! เดี๋ยวสิ พ่อ....."

เธอพยายามฉุดรั้งให้พ่อคำสิงห์ของเธอนั้นอยู่เป็นเพื่อนแต่ก็ไม่เป็นผล ได้แต่ยืนมองจนเขานั้นเดินเข้าบ้านไป แล้วจึงได้หันมามองหน้ากวินทร์พร้อมกับทำหน้ายิ้มแบบเจื่อนๆ

"นายมีอะไรจะคุยกับหนูเหรอจ๊ะ"

เขาเดินนำพาเธอไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน แล้วนั่งลงเพื่อสนทนากัน

"เอกสารที่เอามาให้เซ็นก็ทำมาเรียบร้อยดีหนิ ไปฝึกมาจากไหน"

"จากงานพิเศษจ๊ะ ช่วงไหนขาดคนก็ต้องไปทำหน้าที่แทนเขา บางทีก็ต้องทำเอกสารแทนผู้จัดการด้วย"

"แล้วนี่เราเรียนเครื่องกลไม่ใช่เหรอ ทำไมไปทำงานคาเฟ่ล่ะ"

"มันอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกลับให้เสียเวลา อีกอย่างเงินมันดีด้วย ทิปมันเยอะ"

"อ๋อ เห็นพ่อเราบอกคาเฟ่นั่นอยู่ในโรงแรมด้วยใช่ไหม"

"ใช่จ้ะ"

"ก็ดี! ทำงานได้หลายอย่าง งั้นให้เรามาเป็นเลขาละกัน เริ่มงานวันพรุ่งนี้เลย เดี๋ยวฉันเป็นคนไปรับไปส่งเอง คุยกับพ่อเธอไว้แล้ว"

"ฮะ! อะไรนะ! เดี๋ยวก่อนสินาย หนูมาถึงยังไม่ทันได้พักเลย จะให้เริ่มงานแล้วเหรอ"

แสงเหนือตาค้างทำหน้าเหวอด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะเร่งรัดให้เธอรีบเข้างานแบบนี้

"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวจ่ายเงินเพิ่มให้ พอดีพรุ่งนี้มีงานติดตั้งเครื่องจักรใหม่ของโรงงานผลไม้แปรรูป เรียนเครื่องกลมาไม่ใช่เหรอ ตรงสายงานเลยหนิ ดีกว่าไปฝึกงานเป็นวิศวกรอาคารอีกไม่ใช่รึไง"

"งั้นเอาตามนั้นก็ได้จ๊ะ"

เธอพยักหน้าแบบงงๆ ตอบรับเขาไป เดิมทีกะว่าจะนอนตื่นสายให้เต็มอิ่มเสียหน่อยแต่ก็ต้องผิดหวังซะแล้ว

"พรุ่งนี้มารับตอน 9 โมงเช้านะ อย่าสายล่ะ ฉันไปก่อนฝากบอกลาพ่อเราให้ด้วย"

แสงเหนือเดินเข้าบ้านมาเปิดประตูห้องนอนแล้วคว่ำหน้าล้มตัวลงไปทันที

"จะนอนเลยเหรอลูก ลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน"

"จ๊ะ แม่"

เธอสปริงตัวลุกขึ้นโดยทันทีทันใดแล้วหยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวจะเข้าห้องน้ำ เห็นพ่อคำสิงห์ยืนคุยกับแม่อยู่สองคนแล้วหันหน้ามาสบตายิ้มให้กับตัวเอง

"ไม่ต้องมายิ้มเลยนะพ่อ ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะว่าพรุ่งนี้นายกวินทร์เขาจะให้หนูทำงานเลย แถมจะมารับมาส่งเองอีก นี่พ่อกับแม่หลอกให้หนูมาโดนให้เขาใช้งานเยี่ยงทาสใช่ไหมเนี่ย"

"เอ็งก็คิดมาก จริงๆ พ่อก็กะจะบอกแล้วล่ะว่าต้องเริ่มงานพรุ่งนี้ แต่นายเขาชิงบอกก่อน"

"ไม่รู้ล่ะ หนูงอนพ่อแล้วด้วย เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จนะ จะนอนยาวให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลย!"

แสงเหนือเดินปิดประตูห้องน้ำจนเสียงดังโครม และเข้าไปนอนจนถึงรุ่งเช้า เธอนั้นงัวเงียตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำตอนแปดโมงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องไปทำงานเลยโดยที่ยังไม่ได้พักเลยสักวัน