เสน่หาชายาลูกติด

จ้าวเยว่เล่อจ้องมองเหอหวังตี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างพินิจ ก็พอจะดูออกว่าบุรุษผู้นี้ท่าทางภูมิฐาน เมื่อพิจารณาใบหน้าอย่างถี่ถ้วนแล้วก็ทำให้เขาเดาออกในทันทีว่าชายผู้นี้เป็นใคร? เขาคงจะเป็นบิดาของเสี่ยวหยวนเป็นแน่เพราะทั้งสองมีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกันถึงเกือบสิบส่วน แล้ววันนี้เขามาหาสองแม่ลูกทำไม หรือมาพาพวกเขากลับไป

หึ! ทิ้งนางและลูกไปตั้งหลายปีแล้วยังจะมีหน้ามาพาพวกเขากลับไปอีกหรือ บุรุษหน้าไม่อาย!

ซึ่งจ้าวเยว่เล่อเองไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขากำลังเดาทุกอย่างผิด

"เจ้ามาที่นี่ทำไม?" จ้าวเยว่เล่อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหลิวซวงซวงเดินพ้นประตูไปแล้ว

"ข้ามาตามคนของข้ากลับ" เหอหวังตี้เอ่ยออกไปด้วยเสียงเรียบนิ่ง

"เจ้าทิ้งนางและลูกไปตั้งหลายปีอย่าคิดว่านางจะยอมกลับไปกับเจ้า!"

"หึ! มันก็ไม่แน่ เพราะดูท่าแล้วนางก็ไม่ได้รังเกียจข้าแต่อย่างใด"

"เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะยอมให้นางกลับไปกับเจ้า!"

_______________________

"มี่เอ๋อร์! เจ้าพร้อมหรือยังข้ามารับแล้ว มี่เอ๋อร์!"

พอหยางมี่ได้ยินเสียงที่เสี่ยวหยวนตะโกนเรียกก็ลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเอาผ้าคลุมหน้าไว้ให้มองเห็นแค่ดวงตาแล้วค่อยๆ เปิดประตูออกพร้อมเอ่ยทัก

"เสี่ยวหยวนเจ้ามาแล้วหรือ?"

แต่เมื่อเสี่ยวหยวนเห็นหยางมี่เอาผ้าคลุมหน้าก็รีบเอ่ยถามทันทีด้วยความสงสัย

"มี่เอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรทำไมต้องเอาผ้าคลุมหน้าแบบนี้ด้วย แล้วนี่แต่งตัวเสร็จหรือยังจะได้รีบไปเดี๋ยวก็สายกันพอดี"

"ข้าแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้ว"

"เสร็จแล้วก็ออกมาสิจะได้รีบไป แล้วก็เอาผ้าคลุมหน้าออกด้วยเจ้าคงไม่คิดจะเอาผ้าปิดหน้าไปเรียนหรอกนะ"

"เปล่าหรอก ข้าจะเอาออกเดี๋ยวนี้แหละ" หยางมี่ค่อยๆ เอาผ้าที่คลุมใบหน้าออกอย่างช้าๆ แต่พอผ้าถูกเปิดออกเสี่ยวหยวนก็ต้องสะดุ้งตกใจร้องเสียงหลงออกมาทันที

"เพ้ย!! ผีหลอก!!"

"คิกๆ ๆ ข้าเองไม่ใช่ผี" หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาแล้วยิ้มแฉ่ง

"มี่เอ๋อร์ นี่ใครแต่งหน้าให้เจ้าทำไมแต่งได้น่าเกลียดแบบนี้ ไปล้างออกซะ!" เอ่ยออกไปเมื่อเห็นใบหน้าของหยางมี่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีชาดเลอะไปหมดจนดูไม่ได้ ไหนจะปากและแก้มสีแดงแจ๋ เปลือกตาสีชมพูเข้ม เขียนคิ้วหนาเหมือนปลิงอีกต่างหาก มันดูได้ที่ไหนกัน

"ข้าแต่งเอง แต่เมื่อวานนางรำก็แต่งหน้าแบบนี้เหมือนกันข้าเห็นเจ้ายังมองพวกนางตาไม่กะพริบเลยไม่ใช่หรือ?"

"แต่พวกนางก็ไม่แต่งเยอะจนน่าเกลียดเหมือนกับเจ้านี่นา แต่งเยอะขนาดนี้สีชาดไม่หมดเป็นโกดังไปแล้วหรือ รีบไปล้างออกเดี๋ยวนี้เลยนะจะได้รีบไป"

"มันไม่สวยสักนิดเลยหรือ?" หยางมี่เอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เสี่ยวหยวนมองหน้าหยางมี่แล้วถอนหายใจหนึ่งครั้งพร้อมเอ่ยบอก

"เฮ้อ! อย่าให้ข้าต้องพูด"

"ถ้าอย่างงั้นก็ได้ข้าจะไปล้างออกเดี๋ยวนี้ เจ้ารอข้าก่อน" หยางมี่พูดจบก็เดินไปล้างหน้าที่หลังบ้านทันที และผ่านไปสักพักก็เดินกลับมา

"ออกหมดหรือยังเสี่ยวหยวน"

เสี่ยวหยวนมองใบหน้าของหยางมี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะนางยังล้างหน้าไม่สะอาด ยังมีคราบแป้งและสีชาดเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าอยู่มากจึงเอ่ยบอกและอาสาช่วยล้างให้

"ยังออกไม่หมด เดี๋ยวข้าช่วยล้าง"

จากนั้นเสี่ยวหยวนก็ใช้ผ้าชุบน้ำค่อยๆ เช็ดไปทั่วๆ ใบหน้าของหยางมี่จนสะอาด

"อ่ะออกหมดแล้ว ทีหลังอย่าไปแต่งหน้าแบบนี้ให้ใครเขาเห็นอีกนะ แต่งไม่เป็นก็ยังอยากจะแต่งอีก ไว้โตแล้วค่อยแต่งก็ได้"

"คิกๆ ๆ"

"รีบไปกันเถอะเดี๋ยวข้าจะปิดประตูให้"

"อืม ขอบใจนะเสี่ยวหยวน"

___________________
-ตอนหลัก 40 ตอน
-ตอนพิเศษ 2 ตอน
-ไฟล์ PDF มีรูปภาพประกอบ
-หน้าที่ 24 , 54 ,247 และ330