ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินหัวแข็ง

เจียนหลิวสัมผัสกายตนให้นึกรู้ว่าหากเคราะห์ร้าย นางหมายมั่นกลับไปโดยไม่อาจหลีกหนีจากสิ่งน่ากลัวนั้นได้ แต่หากไม่ร้ายนั่นเท่ากับหนีออกไปได้ ด้วยทุกสิ่งง่ายดายเช่นหิมะโปรยปรายยามมีแสงแดดอ่อนๆ
เจียนหลิวมองดูเส้นทางผ่านป่าเขาแล้วจึงคาดหวังว่า จะได้พานพบผู้ใดผ่านไปมาไม่มากก็น้อย ให้พูดจาถามไถ่ถึงเหตุการณ์บ้านเมืองในรัชสมัยนี้
ใครจะคาดคิดว่าจะได้เห็นร่างที่ไร้ลมหายใจของตนนอนเหยียดยาวบนโซฟาหรู ก่อนจะมีคนมาจูงมือให้ผ่านฟ้าผ่านดวงดาวจนมาหยัดยืนอยู่ที่นี่ได้
เจียนหลิวก้าวขาออกเดินทางทันที เมื่อคนพานางมาผู้นั้นได้หายไป แม้นจะก้าวขาเดินโดยไร้ทิศทาง แต่ก็หมายให้หนีจากเสียงคำรามของสัตว์ป่าที่ดังก้องกังวานอยู่เช่นนั้น นางหอบร่างเหนื่อยอ่อนเดินมาเรื่อยๆ จนพบกับคนสิ้นหวังนอนร้องห่มร้องไห้คล้ายว่าทุกอย่างในชีวิตกำลังจะแตกสลาย แต่ดูเถอะตนเองที่เพิ่งตายมาหยกๆ กลับเหนื่อยล้าจนแค่ร้องไห้ยังไม่มีเวลา
"ฮูหยินกลับมาแล้ว
ฮูหยินกลับมาแล้ว!"
ทันทีที่เจียนหลิวเดินมาด้านหน้าจวนชื่อว่าจวนรุ่ยฝู
เจียนหลิวก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น แม้นทุกคนจะจดจ้องมาที่ตนเอง แต่ก็ไม่ได้มีแววตาของความเกรี้ยวโกรธเมื่อมองมาจนทำให้เจียนหลิวรู้สึกน่ากลัว