สถานที่ต้องห้าม

พริบพันดาวส่องไฟฉายผ่านความมืดเบื้องหน้า หญิงสาวหน้าตาดี สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรพร้อมเพื่อนสนิทอีกสองคน กำลังตกอยู่ในความลุ้นระทึก ที่ไม่รู้ว่าผีจะโผล่มาเมื่อไหร่
"มึงว่ามันแปลกๆ ป่ะวะ"
"อย่างกับบ้านร้าง" เสียงเล็กๆ แต่เบาหวิวของนลินาดังฝ่าความมืด
"นั่นดิ หรือเราจะกลับกันดีวะ" ปิยวรเป็นชายร่างสูงเกินร้อยเจ็ดสิบห้า แต่รักในการแต่งหน้า และร่วมกรี๊ดกับแก๊งเพื่อนเป็นที่สุด
"นานาลา" ขนหูพริบพันดาวลุกชูชัน ใบหน้าตื่นตระหนก ดวงตาเบิกโพลงก่อนจะอ้าปากค้างหันไปทางเพื่อนทั้งสองคน
"มึงได้ยินกันไหม..."
"..." เงียบ เพื่อนสนิทเงียบกริบ เพราะเริ่มเห็นเค้าลางอะไรบางอย่าง
"นานาลา..." เสียงแหบแห้งลอยมาตามลม ทำเอาสามคนถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ขาสั่นจนควบคุมไม่ได้
และไม่นาน...
"กูฉี่ว่ะ" เสียงของปิยวรสั่นมาก แล้วตอนนี้ช่วงขาของเขาก็เปียกมากเช่นกัน "กูว่า... ปิยวร พริบพันดาว และนลินา รีบออกไปจากที่นี่เหอะ ก่อนที่เราจะไม่ได้ออก"
วูบ~
เสียงลมพัดมาวูบหนึ่ง พาให้กายหนาวเยือก พริบพันดาวแทบเคลิ้มหลับหากหูไม่ได้ยินเสียงเดิมร้องเรียก "นานาลา..."
"กูไม่อยู่แล้วโว้ย!"
"กรี๊ด!!!"
=============================================
"งั้นอ้อนขออะไรคุณอย่างได้ไหมคะ" คนถามตาแป๋ว แต่เขาอยู่ข้างเธอมาเยอะแล้ว ต่อจากนี้หากเธอไม่ได้อยู่ด้วย ก็ขอให้ภูเขากับท้องฟ้าคอยโอบกอดเขาไว้แทนแล้วกัน
"ครับ?" เขาเลิกคิ้วขึ้น รอดูว่าเจ้าหล่อนต้องการขออะไร ถ้าให้ได้เขาก็พร้อมจะให้
"ทุกๆ เช้า ขอให้คุณภาพออกมายืนตรงนี้ได้ไหมคะ"
"..." เขาไม่เข้าใจ
"มองภาพที่เราไม่ค่อยได้ใส่ใจมอง ประทับมันเอาไว้ในหัวใจทุกวัน ขอให้ท้องฟ้าและภูเขาโอบล้อมเราเอาไว้ กอดเราให้แน่น แค่นี้ได้ไหมคะ" เธอไม่รู้ว่าชีวิตเขาผ่านอะไรมาบ้าง แต่จากวันแรกจนถึงวันนี้ เขาคงผ่านความลำบากมาไม่น้อยเลย
หากจะมีใครสักคนที่ทำให้เขาอบอุ่นไปถึงหัวใจได้ นอกจากทวดกับน้องสาว ก็คงมีแค่คนตรงหน้าเขานี่แหละ... พริบพันดาว