น่านฟ้าของทิวไผ่

จากวันนั้น....................



"มึงมีอะไรจะคุยกับกูเหรอ"

"คือ..."

"อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี่ยไอ้ตัวแสบ"

"กูชอบมึง!!"

"กูขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกแบบนั้น แต่กูคงตอบรับความรู้สึกของมึงไม่ได้หรอกนะ กูยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ว่ะ ขอโทษด้วย"

"ไม่เป็นไร รอให้มึงพร้อมก่อนก็ได้ กูรอมึงได้ รอได้จริง ๆ นะ"

"อย่าเลย มึงรอไม่ไหวหรอก ตอนนี้กูอยากสนใจแค่เรื่องเรียนก่อนว่ะ พอเรียนจบกูก็ต้องให้ความสำคัญกับงานที่ต้องรับผิดชอบอีก พอถึงเวลานั้นมึงอาจจะเจอคนที่ถูกใจมากกว่ากูก็ได้"

"มึงไม่เคยรู้สึกชอบกูสักนิดเลยเหรอ"

"กูคิดกับมึงแค่รุ่นน้องในมหาลัยก็เท่านั้น ขอโทษนะ"

"อืม เข้าใจ"

************************************************************************

ถึงวันนี้.....................



"พี่น่านลองชิมอันนี้ดูสิครับ" 

"!!!!!!"

"อร่อยไหมครับ" เลม่อนเอียงคอถามน่านฟ้าด้วยทางที่น่ารัก ก่อนที่เสียงทุ้มจะตอบกลับอีกฝ่ายหนึ่งอย่างใส่ใจ

"อืม แต่หวานไปนิดนึงนะ พี่ว่าเลม่อนต้องงดทานของหวานบ้างแล้วนะ"

"แต่เลม่อนชอบกินแบบนี้นี่นา"

"น...นี่คือคำตอบที่มึงบอกกูว่าไม่อยากมีความรักในตอนนี้เหรอ"

"..."

"อ่าวพี่ไผ่ ลองกินขนมร้านนี้ด้วยไหมครับ อร่อยมากเลยนะครับ แต่พี่น่านเขาบอกว่าหวานไปหน่อย"

ทิวไผ่ได้แต่ยืนมองน่านฟ้าอย่างต้องการคำตอบ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยังหน้าด้านยืนอยู่ตรงนี้ต่อ ทิวไผ่รู้แค่ว่าต้องการคำอธิบายจากคนตรงหน้าเท่านั้น

"ถ้าวันนั้นมึงบอกกูว่ามึงมีคนที่ชอบแล้ว กูจะไม่รู้สึกแย่แบบนี้เลยน่านฟ้า"

"เอาเป็นว่ากูขอโทษมึงด้วยก็แล้วกัน"

"ขอโทษ ฮึ พูดง่ายดีนี่" ตอนนี้ทิวไผ่รู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าตอนที่สารภาพรักกับเขาแล้วโดนปฏิเสธกลับมาซะอีก

"ความจริงกูมีคนที่ชอบแล้ว กูขอโทษจริง ๆ"

"เข้าใจแล้ว"



************************************************************************

สู่วันที่........................



"ระวัง!!"

ผลัวะ ปึก โครมมม

"ตัวเล็ก!!!"

เสียงร้องของชายหนุ่มดังขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รักพุ่งเอาตัวเข้ามาบังเด็กน้อยเอาไว้

ท่อนไม้ขนาดพอดีมือของกลุ่มคู่อริฟาดลงไปโดนร่างบางนั้นอย่างจัง เพราะทิวไผ่เข้ามาขวางในแนวเหวี่ยงของท่อนไม้นั้นพอดี

บอกแล้วไงว่าอย่าลงไปซื้อของคนเดียวตอนดึก ๆ มันอันตราย

เสียงทุ้มในความทรงจำดังก้องในหัวอีกครั้ง พร้อมกับร่างบางที่กอดเด็กน้อยเอาไว้แน่นจะค่อย ๆ ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง

กลิ่นสนิมเริ่มฉุนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อจำนวนเลือดบนพื้นกระจายเป็นวงกว้างมากขึ้น



"คราวหลังถ้าจะลงมาซื้อของเวลานี้ต้องบอกกูก่อนทุกครั้งนะ...เข้าใจไหม"



************************************************************************

......ทุกอย่างมันสายไปแล้ว



"พวกมึง...รู้จักกูด้วยเหรอ"

"มึงล้อเล่นแรงไปแล้วนะทิวไผ่ พวกกูรู้นะว่ามึงกับน่านฟ้ากำลังมีเรื่องผิดใจกันอยู่ แต่มาโกหกเรื่องแบบนี้มันไม่ตลกเลยนะ"

"เอ่อ...ขอโทษนะ กูจำพวกมึงไม่ได้จริง ๆ กู..."

"มึง...จำกูไม่ได้จริง ๆ เหรอ" ผู้ชายผมสีบลอนด์ทองเดินเข้ามาถามทิวไผ่ด้วยน้ำเสียงที่ดูจะติดสั่นเล็กน้อย แถมแววตาของอีกฝ่ายดูเศร้ามากจนทิวไผ่แอบใจหวิวไปด้วย

"ขอโทษนะ แต่มึงเป็นใครเหรอ"

"!!!!!"