ฉันต้องเป็นผู้ใหญ่ ทั้งที่ยังไม่รู้อะไรเลย

เวลาเราเจอเรื่องเจ็บปวดแล้วไม่อาจจัดการได้เราก็คิดว่าเรายังไม่โตพอ และถ้าเราเจ็บปวดก็แสดงว่าเราเป็นเด็กน้อย เราเลยทำเป็นเข้มแข็ง แล้วพร่ำบอกกับตัวเองว่า “เราเป็นผู้ใหญjแล้ว” ถ้อยความในหนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นให้แก่ผู้ที่เติบใหญ่ทั้งร่างกายและอายุแต่ยังมีเด็กคนหนึ่งที่หลงเหลืออยู่ในนั้น อย่าละเลยความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเราเลย อย่าให้ความเจ็บปวดบนเส้นทางชีวิตมาเป็นกำแพงกั้นความรู้สึกเอาไว้ เสียใจร้องไห้รับรู้ความโกรธ และบ่นระบายออกมา  ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ก็แล้วแต่สุดท้ายฉันก็คือฉันเท่านั้นแหละ