เพียงรักที่โรยรา

"ถ้าคุณไม่ได้รักน้ำแล้ว น้ำขอไปจากที่นี่ด้ไหมคะ" นวินดาเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่วอนขอ หัวใจมันเจ็บปวดจนเธออยู่ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเจ็บปวด ในเมื่อรู้แล้วว่าเขาไม่ได้รักกันจริงๆ ก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาความรักของเธอก็โรยราลงทุกที

คงจะเลิกรักเขาได้ในสักวัน

"อย่าคิดที่จะหนีไปไหน ในเมื่อเธอเป็นของฉันแล้วก็ต้องเป็นต่อไป" เขากดร่างเล็กนอนลงกับโซฟา ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่สันกรามเล็ก กดเสียงต่ำลอดไรฟันจ้องมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว

"คุณศิราน้ำเจ็บ ปล่อยเถอะค่ะ" พยายามแกะมือเขาออก แต่ยิ่งต่อต้านมากเท่าไหร่เขายิ่งบีบแรงมากเท่านั้น

"เธอต้องอยู่ที่นี่ เข้าใจไหม!..."

"คุณมีผู้หญิงคนใหม่แล้วจะเก็บน้ำไว้ทำไม น้ำไม่มีอะไรที่คุณต้องการแล้ว" เป็นเพียงของเล่นที่เขาเบื่อแล้วไม่ใช่เหรอ หรือเป็นแค่ของสะสมที่จะเก็บใส่ตู้โชว์ไว้ดูเล่น

"ต่อให้ฉันเบื่อ ในเมื่อเธอเป็นของฉันแล้วยังไงฉันก็ปล่อยไปไม่ได้" เอ่ยออกมาพร้อมกับบีบสันกรามเธอแรงขึ้นอีก

นวินดาสะอื้นไห้ในที่สุด เจ็บกายไม่เท่าไหร่แต่เจ็บปวดที่หัวใจมากกว่า "คุณจะให้น้ำอยู่เพื่อดูคุณรักกับคนอื่นงั้นเหรอ ปล่อยน้ำไปเถอะนะคะ"

"ได้ถ้าอยากไปนัก ก็ไปแค่ร่างไร้วิญญาณก็แล้วกัน"

น้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ครู่นั้นเธอรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่แปลกใจสักนิดหากเขาจะทำเช่นนั้น ศิระเดชคงจะฆ่าแกงกันง่ายๆ โดยที่ไม่เกรงกลัวกฎหมาย ที่นี่เป็นพื้นที่ของเขาจะเอาศพไปทิ้งที่ไหนก็ไม่มีใครเจอ

"ถ้าอิสระของน้ำคือความตาย คุณอยากทำอะไรก็เชิญเลยค่ะ น้ำตายไปสักคนก็คงไม่มีใครเศร้าเสียใจขนาดนั้น" ไม่ได้อยากท้าทายเขา แต่ศิระเดชจะเหนี่ยวรั้งกันไว้ให้ได้อะไรขึ้นมา หากจะฆ่าแกงกันก็สุดแท้แต่เขาจะทำ เธอเองก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนให้เป็นห่วงแล้ว

"เก่งดีเธอใจกล้ามากนวินดาที่พูดกับฉันแบบนี้"

***
"คุณกลับไปเถอะไม่ต้องมาตามน้ำหรอก ป่านนี้คนของคุณรอแย่แล้ว"

"น้ำ...ฉันยังไม่มีใครเลยนะ มีแค่เธอคนเดียว แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน เราเป็นแค่คนรู้จัก และเธอก็เข้าใจผิดหลายอย่างเลย แต่มันก็ผิดที่ฉันเพราะไม่ยอมอธิบายตั้งแต่แรก"

"ฉันรักเธอน้ำ ฉันรักเธอ เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะ ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด จะไม่มีทางทำให้เสียใจอีกแล้ว เธอจะทุบตีฉันก็ได้ถ้ามันทำให้หายโกรธ"