อีกาจำแลงรัก

คำโปรย...

หยดน้ำ เป็นเพียงอีกาท่ามกลางฝูงหงส์แสนสง่างาม เปรียบเสมือนที่เธอเป็นแค่ลูกสาวของคนซื้อของเก่าเก็งกำไรประทังชีวิต หยดน้ำ มีหัวใจที่เปราะบาง เพราะแม่ของเธอ ได้ทิ้งเธอไว้กับพ่อผู้ยากจนตั้งแต่เล็กๆ ทำให้โดนเพื่อนล้อจนมีปม
จนกระทั่งได้พบเจอกับปราโมทย์ ลูกชายเจ้าของห้างที่เธอได้ทำงานอยู่ ชีวิตของเธอ ก็ได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง !
นิยายเรื่องสุดท้ายของปีนี้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ ราคาโปรย่อมเยาเหมือนเคยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังเสมอมา...
เนมน์ โยลณี
23/12/66


พอขึ้นไปข้างบน เสียงดนตรีจากไวโอลีนก็ดังมาเบาๆ ใครคนหนึ่งกำลังเล่นมันอยู่อย่างเศร้าสร้อย ที่หน้าผากยังคงมีผ้าปิดแผลอยู่เลย หยดน้ำขอบตาร้อนผ่าว อึดอัดใจแทนปราโมทย์ ที่จำอะไรไม่ได้แบบนี้
ปราโมทย์หยุดสีไวโอลีน เพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมาจากด้านหลัง จึงหันไปดู ก็พบว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูน่าจะเคยรู้จักกัน
"สวัสดีครับ คุณคือคนที่จะมาดูแลผมใช่ไหมครับ ?"
"ชะ ใช่แล้วค่ะ ฉันชื่อหยดน้ำค่ะ"
การที่คนรักกันต้องมาคุยแบบนี้ หยดก็สะท้านในอกเหลือเกิน
"ผมคล้ายจะรู้จักคุณหยด แต่ก็นึกไม่ออกเลยครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ คุณโมยังรู้สึกเจ็บที่แผลอีกไหมคะ ?"
"ไม่เจ็บแล้วครับ แต่ที่ต้องปิด ก็เพราะทายาไม่ให้มีแผลเป็นก่อนแต่งงาน อืม ผมนี่อึ้งไปเลยละครับ ที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ต้องปรับตัวหลายๆ อย่างเลย ถ้าคุณหยดไม่รังเกียจ เชิญฟังผมเล่นสักเพลงนะครับ"
เขาเริ่มสีไวโอลีนอีกครั้ง หนนี้คือเพลงรัก ความห่างไกล ความผูกพัน ซึ่งคนฟังรู้สึกอินไม่ต่างจากคนเล่นเลย
หยดน้ำนั่งบนเก้าอี้ ตกอยู่ในภวังค์แห่งความทรงจำ ที่ปีก่อนเคยได้รู้จักกับชายคนนี้ ก็ตอนนั้น ที่หน้าร้านไก่ป้าแย้ม เธอน้ำตาไหล แต่บางทีก็หัวเราะออกมา อยู่แบบนั้น ไม่รู้สึกตัวว่าเพลงจบไปแล้ว