สลับร่างสร้างพันธนาการรักมาเฟียร้าย (Mpreg)

จากเด็กเอ็นสู้ชีวิตได้เข้ามาอยู่ในร่างของคุณหนูผู้ร่ำรวยที่มีแม่แสนจะใจดี ทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่ไปพลาดท่ามีอะไรกับลูกเลี้ยงของแม่ จนต้องจดทะเบียนสมรสกับผู้ชายไร้หัวใจอย่างเขา
.
.
.
"เฮ๊ย!"

เสียงคนขับที่ดังขึ้น ทำให้เขาได้เห็นว่ามีแสงไฟของรถอีกคันกำลังพุ่งตรงมายังรถแท็กซี่ที่เขานั่งอยู่

เอี๊ยด! โครม! เสียงสุดท้ายที่ไนท์ได้ยินคือเสียงของรถสองคันพุ่งเฉี่ยวชนกัน ก่อนที่สติของชายหนุ่มจะดับวูบไป

.

.

"ฟื้นแล้วเหรอลูก" หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเขาพูดขึ้น ตอนนี้ไนท์ทำได้เพียงขมวดคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน เพราะไม่รู้ว่าคนที่กำลังคุยเขาอยู่นั้นคือใคร แต่เรี่ยวแรงในตอนนี้ก็มีน้อยเหลือเกิน

"น้ำ"

"เบา ๆ สิลูก เห็นไหมสำลักแล้ว"

"ลูก" ไนท์ขมวดคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงวัยกลางคน ซึ่งตอนนี้ดวงตาเริ่มเอ่อคลอ

"ซัน นี่แม่ไงลูก ทำไมถึงมองแม่ด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ"

"แม่" ไนท์ทวนคำ เขาจำได้ว่าตัวเองนั้นมีแม่ แต่แม่ของเขาตายไปตั้งนานแล้วนะ

"ซัน ฮึก ๆ ลูกจำได้ไหมว่าแม่ชื่ออะไร"

.

.

.

"แกควรจะจัดงานแต่งงานให้มันสมเกียรติน้องด้วยนะเจ้าปืน"

"แค่ผมยอมจดทะเบียนสมรสกับเด็กนั่นมันก็น่าจะเพียงพอแล้วนะครับ สำหรับกาที่อยากจะย้อมสีให้เป็นหงส์"

"พูดอะไรก็เกรงใจน้าจันทร์ด้วยเจ้าปืน!" สุรเดชเริ่มขึ้นเสียงกับลูกชายเพียงคนเดียวของเขา

"ทำไมผมต้องเกรงใจด้วยล่ะครับ" ทำไมต้องเกรงใจคนที่มาแย่งความรักของพ่อไปจากผม ประโยคหลังเขาไม่ได้พูดมันออกไป

"เพราะน้าจันทร์คือเมียฉันยังไงล่ะ"

แล้วผมล่ะครับ ผมก็เป็นลูกพ่อนะ ดวงตาที่ปืนมองผู้เป็นบิดาแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด

.

.

.

"คุงยุง หนูอยู่ตรงนี้ฮับ"

ปืนก้มลงมองตามเสียง จึงได้เห็นว่าลูกชายตัวน้อยของเขา กำลังยืนกอดตุ๊กตากระต่ายสีชมพูในอ้อมแขนตรงหน้าประตูห้องของเขาและกำลังจ้องมองเขาตาเขม็งอยู่ ชายหนุ่มจึงย่อตัวลงไปนั่งคุยกับลูกชายตัวน้อย

"พ่อครับ ไม่ใช่คุณลุง"

"พ่อคืออะไรเหรอฮับ" เด็กแก้มกลมเอียงคอมองแขกที่มาพักในรีสอร์ตของครอบครัว

"พ่อก็คือคนที่ทำให้ข้าวปั้นเกิดมายังไงล่ะครับ"

"ไม่จริงหรอก คุงยุงโกหก หม่าม้าบอกว่า ข้าวปั้นเป็นเด็กพิเศษ หม่าม้าทำให้ข้าวปั้นเกิดมาคนเดียว คุงยุงอย่ามาขี้ตู่" เด็กน้อยเริ่มทำปากหยู่ จนปืนถึงกับอมยิ้ม ด้วยความเอ็นดู

"อ่ะ นี่ ข้าวปั้นให้ฮับ" กล่าวจบมือเล็กป้อมก็ยื่นตุ๊กตาที่ตัวเองถือมาให้กับชายหนุ่ม

"เอาตุ๊กตามาให้พ่อทำไมล่ะครับ" ปืนเอ่ยถามไปอย่างนั้น แต่ก็ยื่นมือไปรับตุ๊กตาจากมือของลูกชาย

"เฮ้อ... คุณยุงนี่เข้าใจอะไรยากจัง ข้าวปั้นเพิ่งจะพูดไปเมื่อตะกี้ ว่าข้าวปั้นไม่มีพ่อ" เด็กน้อยเริ่มชักสีหน้า มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมากอดอก

"ตุ๊กตานั่นคือค่าจ้าง ให้คุงยุงเลิกยุ่งกับหม่าม้าของข้าวปั้น" ปืนที่ได้ฟัง ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูในท่าทีของลูกน้อย

"คุงยุงหัวเราะทำไมฮับ" เด็กน้อยเอียงคอมองปืน ดวงตากลมโตกะพริบถี่

"ตุ๊กตาตัวนี้ข้าวปั้นรักมากเลยนะ มีเงินเยอะ ๆ มาให้ข้าวปั้นก็ไม่ขายหรอกนะฮับ"

"แล้วพ่อ เอ๊ย! ลุงจะเอาน้องกระต่ายไปทำอะไรได้ล่ะครับ"

"ก็คุงยุงตาดำเป็นหมีแพนด้าเยย ฉงฉัยจะนอนไม่หลับ ข้าวปั้นก็เลยเอาน้องกระต่ายมาให้คุงยุงกอด ข้าวปั้นนอนกอดน้องกระต่ายแล้วหลับฝันดีทุกคืนเลยฮับ"