รักแรกที่เจ็บ

ความพยายามอยู่ที่ไหน...บางครั้ง...ความรักที่เราต้องการ มันก็ไม่ได้รอเราอยู่ที่นั่น เพราะถ้ามันคือรักแท้...เราอาจไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายาม



ภาพสะท้อนเบื้องลึกของหัวใจ จากผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งทั้งชีวิตนี้...ไม่เคยถูกรัก  เมื่อหัวใจดวงหนึ่งที่เคยแห้งแล้งเดียวดาย ได้มีโอกาสรู้จักคำว่า "รัก"

ผิดมั้ย...ที่เขาจะยอมทำทุกอย่าง เพื่อต้องการรักษาความรักนั้นเอาไว้

ผิดมั้ย...ที่เขาจะรักใครคนหนึ่งอย่างไม่มีข้อแม้ ไม่มีเงื่อน เพียงเพราะใครคนนั้นคือ รักแรก

ผิดมั้ย...หากในขณะที่สองมือของเขากำลังพยายาม ปกป้องและโอบอุ้มความรักครั้งแรก เหมือนคนหูหนวก ตาบอดวิ่งไล่ตามไขว่คว้าฟองอากาศอันบางเบา โดยไม่สนใจว่าเท้าทั้งสองจะต้องเหยียบย่ำกรวดแหลม หินคม หรือขวากหนาม ไม่สนว่าเท้าทั้งสองจะนองเต็มไปด้วยเลือดชุ่ม





"แซนวิชของใคร...อีกะหรี่ ดอกทอง ที่ไหนมันเอามาอ่อยพี่อีกอย่างนั้นเหรอ"

"ไม่ใช่...ไม่มีใครเอามาอ่อยพี่ทั้งนั้น มันก็แค่กล่องอาหารเช้าธรรมดา"

"งั้นก็ทิ้งไป..." แซนวิชชิ้นใหญ่ถูกโยนลงไปในถังขยะอย่างไม่ไยดี

"จีน!"

"ถ้ามันไม่มีความหมายอะไร ก็ไม่ต้องกิน..."

*

*

*

"ขอโทษครับ แซนวิชในถังขยะเมื่อกี้ล่ะครับ" ผู้จัดการหนุ่มวิ่งกลับเข้ามาในห้องมองหากล่องอาหารเช้าในถังขยะใบใหญ่

"น้องนุ มาเก็บไปแล้วค่ะ"

"..!!!..."

*

*

*

ความรู้สึกผิด เสมือนฝ่าเท้าถีบอัดเข้ามากลางอก กล่องแซนวิชพลาสติกแข็งวางอยู่บนโต๊ะกลางสำหรับชงกาแฟ เด็กหนุ่มนั่งขอบตารื้นกับปลายจมูกแดง

"นึกว่าจะมาไม่ทัน"

"พี่อาทิตย์เข้ามาทำไมในนี้ครับ"

"พี่มาเอาแซนวิชคืน"

"แต่ว่า...เมื่อกี้พี่โยนมันทิ้งลงถังขยะไปแล้วนี่"

"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งสักหน่อย..." คนที่กดลิฟต์มาไกลถึงเจ็ดชั้นคว้ากล่องอาหารเช้าไปเปิดออก หยิบแซนวิชชิ้นใหญ่กัดเข้าไปจนเต็มคำ

"เฮ้ย พี่อาทิตย์กินทำไม มันสกปรกแล้ว"

"กินได้ มันยังอยู่ในกล่องอยู่เลย"

"แต่มันอาจจะมีเชื้อโรคก็ได้"

"ไม่เป็นไร พี่กินได้...นุอุตส่าห์ทำมาให้พี่...ขอบคุณนะ"

"งั้นคนละครึ่ง..." มือเล็กรีบคว้าแซนวิชมาแบ่งครึ่งแล้วรีบยัดเข้าปาบ้างบ้าง

"นุ..."

"ถ้าพี่เป็นอะไรไป...นุจะได้เป็นด้วย..."

*

*

*



"โดนพี่จีนไล่ออกจากห้องอีกแล้วเหรอ"

"คือว่าพี่....เราแค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย"

"ไม่ต้องเสียเวลาออกไปหาโรงแรมนอนหรอกครับ ดึกแล้ว...นอนห้องนุก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานเช้าอีก" เด็กหนุ่มเจ้าของอุปนิสัยโอบอ้อมอารีขยับเท้าก้าวถอยหลังเปิดช่องว่างให้คนที่ถูกแฟนเอาแต่ใจไล่ออกมากลางดึกเป็นรอบที่เท่าไหร่เขาก็ขี้เกียจนับ

"ถ้าพี่อาทิตย์ไม่สบายใจ กลัวพี่จีนเข้าใจผิด เดี๋ยวนุนอนข้างล่าง พี่อาทิตย์นอนบนเตียงก็ได้"

"ได้ยังไง นุเป็นเจ้าของห้อง"

"แต่พี่แก่กว่านุนะ แก่แล้วนอนพื้นแข็งๆ ไม่ดี ปวดหลังจะตาย"

"ถ้าอย่างนั้นก็นอนบนเตียงด้วยกัน"

"ไม่เอา...."

"ทำไมล่ะ..."

"พี่อาทิตย์ก็รู้ว่านุชอบพี่ แล้วพี่มานอนใกล้นุอย่างนี้ เดี๋ยวนุก็นอนไม่หลับพอดี มันตื่นเต้นนะครับ เกิดนุของขึ้นห้ามใจไม่ไหวลุกขึ้นมาปล้ำพี่ตอนกลางคืนทำยังไง นุไปนอนไกลๆ พี่ดีกว่า" มือหยิบคว้าหมอนใบใหญ่ยัดใส่อ้อมแขนจากนั้นเดินไปล้มตัวนอนลงบนโซฟานุ่ม

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง...พี่ไม่มีวันนอกใจจีนแน่นอน"