รักเกิดจาก...ไม่ให้รัก

รักเกิดจาก...ไม่ให้รัก > Belinda

คราแรกแค่ต้องการจะกันเธอออกจากชีวิตของเพื่อนเท่านั้น แต่กันไปกันมา เขากลับนำพาชีวิตเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอ และเผลอรู้สึกเองเสียอย่างนั้น
ความรู้สึกที่เริ่มต้นจากการ..ไม่ให้รัก(คนอื่น) ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องน่าขัน แต่มันก็เกิดขึ้นกับภามพัฒน์แล้วจริง ๆ

ภาม ภามพัฒน์ : "ผมแค่จะเตือนคุณไว้ว่า อย่าเข้าไปยุ่งกับเพื่อนของผมอีก ถ้าไม่ถอยตอนนี้ ผมจะทำให้คุณถอยเอง"
ดาด้า ดารินทร์ : "ฉันแค่ต้องการเวลาอันน้อยนิดที่มีค่าต่อความรู้สึกของฉันเท่านั้นเอง"


....ตัวอย่าง....

เกลียวคลื่นลูกเล็กลูกใหญ่ซัดสาดกระทบหาดทรายเป็นระลอกไม่ขาดสาย คลื่นน้ำผืนกว้างเคลื่อนตัวเข้าฝั่งรอบแล้วรอบเล่า ราวกับไม่ยอมให้พื้นที่ตรงนั้นที่เคยเปียกได้แห้งเหือดเลยสักนาที เหมือนเป็นภาพเดิมที่วนเล่นซ้ำ ๆ กลับไม่ได้ทำให้คนมองรู้สึกเบื่อเลย
ภามพัฒน์ละสายตาจากท้องทะเลตรงหน้า เหลือบมองเสี้ยวใบหน้าคมสวยของคนข้างกายช้า ๆ ความรู้สึกที่พยายามหักห้ามเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่เคยทำได้สำเร็จ ส่งต่อให้หญิงสาว แบบที่ทั้งตัวเขาและเธอไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีกครา
ณ ช่วงเวลานี้ทั้งความสงบ และบรรยากาศดี ๆ แบบนี้ เหมือนทุกอย่างช่างเป็นใจให้เขาเกิดความกล้าขึ้นมาเหลือเกิน กล้าที่จะเอ่ยปากขออะไรสักอย่างกับคนข้างกาย "ถ้าผมขออะไรคุณสักอย่าง คุณจะให้ผมตอนนี้เลยได้ไหม ? "
เจ้าของดวงตากลมโตที่ส่องประกายความสดใสแต่ปนความเศร้าหน่อย ๆ ค่อย ๆ หันมาสบกับตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อน "ขออะไรคะ ? "
"ขอให้คุณลืมอาร์ตน่ะ"
มุมปากสวยยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมใบหน้าสวยส่ายไปมาช้า ๆ "ด้าคิดว่าตอนนี้ยังทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ"
"คุณคิดว่าทำไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? คุณอาจจะหลอกตัวเองว่ายังรู้สึกกับมันอยู่ก็ได้" เพราะสายตาของเธอมันไม่ได้เต็มไปด้วยความเศร้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
"ไม่รู้สิคะ" หญิงสาวว่ามาแค่นั้น ก่อนจะหันไปทอดสายตามองผืนน้ำที่กระเพื่อมไหวเป็นระลอกสม่ำเสมออีกครั้ง "ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้ด้าก็ไม่อยากรู้สึกกับอาร์ตแล้วเหมือนกันค่ะ แต่ความรู้สึกคิดถึงมันก็ยังมีให้รับรู้อยู่แบบนี้ เหมือนยิ่งบอกให้ตัวเองลืม กลับยิ่งนึกถึงเขาซะงั้น" ว่าพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่เหมือนจะขำก็ขำไม่สุด เพราะยังแอบมีความรู้สึกเศร้านิด ๆ ปะปนอยู่อย่างที่เธอว่า
"งั้นคุณก็ไม่ต้องพยายาม" ชายหนุ่มพูดทิ้งไว้แค่นั้น แต่สร้างความมึนงงให้คนฟังหันมามองด้วยความสงสัยได้ไม่ยาก "ยิ่งพยายามก็ยิ่งนึกถึง งั้นก็จดจำแต่ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้มันไปเถอะ อย่างน้อย ๆ คุณก็ไม่ได้จะทำร้ายมันเสียหน่อย" ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ส่วนลึกภายในใจก็เหมือนจะพยายามสกัดกั้นความรู้สึกเศร้าไปพร้อม ๆ กัน
ดารินทร์ส่งยิ้มหวานบาง ๆ ให้คนตัวโตข้างกาย "ถ้าด้ามีเพื่อนที่รักและหวังดีเหมือนคุณบ้าง ด้าจะดีใจมาก ๆ และนับว่าตัวเองเป็นคนโชคดีคนหนึ่งเลยนะคะ แต่คนโชคดีคนนั้น มันไม่ใช่ด้าด้วยสิ" คนบนโลกนี้ต่างคนต่างอับโชคแตกต่างกันไปคนละเรื่อง แต่สำหรับเธอแล้ว..ดูเหมือนชีวิตจะอาภัพไปเกือบทุกเรื่องเลย
"ถ้าหลังจากนี้คุณอยากเป็นคนโชคดี ก็หันมามองผมบ้างสิ"


.
- เรื่องนี้นางเอกเป็นเพียงคนควงของเพื่อนพระเอก (อาร์ต เรื่อง ถ้าวันหนึ่งเราเดินสวนกัน..เราจะพบรัก) เท่านั้นนะคะ ไม่ได้เป็นแฟน หรือมีความสัมพันธ์กันแต่อย่างใด
- พระเอกไม่ได้เข้าไปทำให้คนทั้งสองจบความสัมพันธ์กัน เพียงแค่เสนอตัวเข้าไปขู่นางเอกให้จบความสัมพันธ์กับเพื่อนเร็ว (โดยที่เพื่อนไม่รู้)
- เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไป เลิฟซีนไม่หวือหวา แต่ตาภามน่ารัก อาจจะทำให้นักอ่านยิ้มตามได้ไม่มากก็น้อยแน่นอนค่ะ
- เรื่องนี้จบแบบสุขนิยมค่ะ

ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
(ซื้อผ่านหน้าเว็บราคาจะถูกกว่าค่ะ (IOS ซื้อผ่าน web browser safari น้าา)