ภารกิจลับรักซ่อนร้าย

ภารกิจลับ รักซ่อนร้าย
พันโท นายแพทย์ อลัน หน่วยบัญชาการสงครามพิเศษ อายุ 34 ปี รับราชการเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลในค่ายทหาร
นางเอก ชื่อ เซนเซีย นักเรียนนายร้อยทหาร อายุ 22 ปี กำลังใกล้จบ เป็นลูกสาวคนเล็ก ของเคเซน ซินเซีย
หญิงสาวมีพลังพิเศษ ที่ถูกถ่ายทอดมาให้จากคนเป็นมารดา
มีพี่ชายคนโต เป็นหมอทหาร มีชื่อว่า โนอาร์
พี่ชายคนรองเป็น ทหารอากาศ มีชื่อเอมิล
คำโปรย
ร.ต.ทหารหญิงเซนเซียผู้มีพลังพิเศษ ถูกมอบหมายให้ทำภารกิจชิงตัวประกันร่วมกับพ.ท.นายแพทย์อลัน
เซนเซียต้องปิดบังสถานะและดูลึกลับ อลันก็ยิ่งอยากจะค้นหา กว่าจะรู้ว่าหญิงสาวคือใคร เขาก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว
สปอยตัวอย่าง
“พี่ไม่คิดว่าจะได้ใช้น่ะ เลยไม่ได้เตรียมมาด้วย”

อลันตอบเสียงอ่อย ก่อนจะปล่อยลมหายออกมา ด้วยสีหน้าที่กำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

...คิดว่าถ้าไม่มีถุงยางแล้วหญิงสาวจะให้เขาเอามั๊ย?

คิดอยู่แค่เนี่ยะ!...

“....เซน”

“คะ...”

อลันเรียกเซนเซียก่อนในขณะที่ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบงัน เข้ามาครอบคลุมอยู่ในห้องนี้นานเกินไป

“สดเลยได้มั๊ย!?”

คำถามตรงไปตรงมาของเจ้าตัว ทำเอาหญิงสาวที่กำลังหลุบตาลงมองเพียงช่วงอกกว้าง ต้องยกระดับสายตาตัวเองขึ้นมองสบตากับคนตรงหน้าราวกับว่าต้องการให้ทะลุเข้าไปถึงข้างใน

อลันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ซะจนปลายจมูกของทั้งคู่เกยซ้อนกัน เซนเซียรีบหุบปากและเงียบเสียงของตัวเองลงทันที เพราะไม่ใช่แค่เพียงปลายจมูกของทั้งสองคนที่เกยซ้อนกันเท่านั้น มันรวมไปถึงริมฝีปาก และร่างกายที่แทบจะสิงรวมเป็นร่างเดียวกันได้อยู่แล้วนี่ไง

“ก็ตั้งแต่ครั้งนั้นของเรา พี่ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครอีกเลย รับรองได้ว่าพี่ไม่มีโรคติดต่อ สด สะอาด อร่อย ถูกหลักอนามัย ไว้ใจได้”

คนฟังถึงกับขำพรืดออกมาเมื่อได้ยินคนตรงหน้าอวยปืนใหญ่ของตัวเองอย่างไม่อาย แถมยังอวดสรรพคุณด้วยในตอนท้าย ทำเอาคนตัวใหญ่กว่าต้องหัวเราะตาม

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อลันพูดออกไปอย่างนั้นได้ยังไง?

“หนูกลัวท้องค่ะ”

“พี่จะเอาออกมาหลั่งข้างนอก”

ก็นะ...คนมันอยาก...ยังไงซะก็ต้องมีข้ออ้างมาต่อรองตลอดๆ นั่นละ

“หนูกลัวพี่จะเอาปืนใหญ่ออกมาไม่ทันนี่คะ...”

“พี่เป็นคนชักปืนไว...”

เขาเว้นจังหวะในการพูดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา

“อ่า....”

แต่ทว่า...ไม่น่าจะทันคนตัวใหญ่กว่าที่รวบตัวเธอเข้ามาไว้ในวงแขนแข็งแรงของตัวเอง โดยไม่รั้งรอคำตอบรับหรือปฏิเสธอะไรกับเขาทั้งนั้นแล้วในตอนนี้

“นะเซน?...พี่ไม่ไหวแล้ว”

“ตะ..แต่..พี่ลันคะ...อื้อ~~”