หรือมีสิทธิ์แค่เสียใจ

"วินนี่่ท้องแล้วฉันจะแต่งงานกับวินนี่พรุ่งนี้เตรียมตัวด้วยเราจะหย่ากัน"
"ฉันได้ลูกแล้วเธออยากไปอยู่ไหนทำอะไรก็แล้วแต่เธอ"
(เขารีบหย่ากับภรรยาอุ้มบุญเพื่อกลับไปหาภรรยาเก่าที่เขารักและกำลังตั้งท้องลูกของเขา)
สปอย
"ละมุน" เสียงทุ้มอ่อนลงแววตาสั่นไหวมองเธอร้องไห้อย่างหนักด้วยความสงสาร ละมุนชะงักหันไปเงยมองน้ำตานองใบหน้าที่แดงก่ำความเศร้าสื่อออกมาทางแววตายิ่งทำให้เขาเจ็บปวด
"ฉันเอาเครื่องเพชรที่เหลือมาให้" เขาค่อย ๆ วางกระเป๋าสีดำที่เปิดซิปให้เห็นกล่องกำมะหยี่ขนาดต่าง ๆ มีสีน้ำเงิน สีแดงและสีดำผสมปนเปจากหลายร้านเพชรอยู่ในนั้น
"ถ้าหนูบอกว่าไม่อยากได้เพชรแต่อยากได้คุณจะได้ไหม" น้ำเสียงที่ติดขัดพูดไปสะอื้นไปขออ้อนวอนเผื่อว่าเขาจะหลงเหลือความสงสาร
"เคยบอกแล้วไงว่าให้เจียมตัว" คำพูดของเขาไร้เยื่อใยยิ่งทำให้เธออ้าปากค้างเจ็บลึกปวดร้าวไปทั้งใจ
"แต่หนูรักคุณ หนูรักคุณไปแล้ว" หน้าสวยบูดเบี้ยวน้ำตาที่เอ่อไหลพรั่งพรูทะลักเกินกลั้น พสุธรเบือนหน้าหนีไม่อยากมองให้หวั่นไหว
"ฉันต้องอยู่กับวินนี่"
"หนูอยู่ที่นี่แบบลับ ๆ เงียบ ๆ ไม่เปิดเผยตัวเหมือนเดิมก็ได้ มีหนูอีกคนไม่ได้เหรอคะ" ริมฝีปากบางสั่นระริกเงยมองอ้อนวอนยอมทุกอย่างแม้ไม่มีตัวตนขอแค่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาต่อไป
"อยู่แบบนี้เธอจะไม่มีความสุข"
"หนูทนได้ หนูเกิดมาเพื่อเสียใจอยู่แล้ว"
"อย่ายื้อเลยละมุนยังไงเราก็ต้องหย่ากันอยู่ดี" หน้าเคร่งเครียดหันหลังจะเดินหนีไม่อยากยืดเยื้อ ละมุนรีบลุกตามขึ้นไปกอดเอวหนาซบหน้าลงหลังแกร่ง
"ไม่ไปได้ไหม ไม่รักหนูบ้างเลยเหรอ!" เสียงหวานสะอึกสะอื้นดึงรั้งเขาไว้ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ
"ฉันให้วินนี่สงสัยเรื่องเธอไม่ได้ ทั้งเรื่องที่เป็นแม่ของกรและความสัมพันธ์ของเรา ถ้าอยากอยู่ลับ ๆ ก็อยู่ไปแต่ฉันจะไม่มาหาเธออีก" สายตาคมวูบไหวสัมผัสได้ว่าเธอตัวสั่นมือหนาจับแขนเรียวที่โอบล้อมเอวเขาไว้แล้วค่อย ๆ ดึงออกอย่างไม่ไยดีแล้วเดินจากเธอไป ละมุนนิ่งอึ้งก่อนจะทรุดนั่งแขนขาอ่อนแรงปล่อยให้น้ำตาไหลรินไร้เรี่ยวแรงจะเช็ดน้ำตาตัวเอง