ครอบครัวของเมอรี่

เด็กหญิงตัวน้อยไล่ตามผีเสื้อไป ขณะที่ทุกคนกำลังแต่งบ้านรับวันคริสต์มาส ผู้เห็นเหตุการณ์คือ หมา ที่วิ่งตามเธอเข้าไป
ทั้งที่หาเอมี่อย่างสุดความสามารถแล้ว แต่สิ่งที่เจอกลับไม่ใช่เด็ก ?

"เป็นอะไรเจ้ากวางน้อย" เมอรี่เลิกลั่กทำตัวไม่ถูก
"กลิ่นเหมือนกันเลย . . ."
"เหมือนที่ว่านี่คือเหมือนอะไร"
"ลูกมนุษย์"
"ไปทางไหน !" เมอรี่ถามเสียงดัง
"แงงงงง ! ! ! ! !"
"เดี๋ยวสิเจ้าหนู ! โอ๊ยยยยย ! ! ! ร้องไห้ทำไมเนี่ย ! ! ! ! !" เจ้าหมาร้องถามเสียงหลง หลังนอนหมอบ พร้อมกับยกอุ้งเท้าหน้าปิดใบหูไว้เรียบร้อยแล้ว
"ฮึก คุณดุผม . . ."
"ฮะ ! ฉัน ! . . ." เมอรี่หยุดพูด ก่อนเดินเข้าไปใกล้เจ้ากวางน้อย
"ฉันขอโทษนะเจ้าหนู แต่ลูกมนุษย์ที่เธอเห็นไปทางไหนเหรอ"
"ผมได้ยินเสียงหัวเราะแว่ว ๆ ฟังดูน่าสนุกก็เลยตามไปดู . . ." กวางน้อยน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรเจ้าหนู ค่อย ๆ เล่า"
"เด็กคนนั้นวิ่งไล่ผีเสื้อมาทางผม เราเจอกัน และได้เล่นกันอยู่สักพัก แล้ว . . ."
"ยังไง"
"แล้ว . . ." ลูกกวางทำท่าคิด
"แล้วยังไงเจ้าหนู"
"แล้วก็แยกกันตรงนั้น" กวางน้อยยกกีบเท้า
ไปทางขวา
"ขอบใจมากนะเจ้าหนู"
"หรือว่าทางนั้น . . ."
"อ๋อ ทางนั้น" เมอรี่เดินไปอีกทางตามที่เจ้ากวางน้อยบอก
"หรือทางนั้น . . ."
"ตกลงไปทางไหนกันแน่ !"
"แงงงงง ! ! ! ! !"