ข้านี่แหละคือแมวยักษ์ของเจ้า

ทั่วทั้งพิภพเทพต่างเอือมระอากับ'ราชามารหยูถง'ผู้มากรักตนนี้ เขาทั้งล่อลวงองค์หญิงเผ่าหงสา หรือแม้แต่โอรสสวรรค์อย่างองค์ไท่จื่อ ก็ล้วนถูกคารมคมคาย และรูปโฉมงดงามของเขาหลอกลวงให้หลงรักหัวปักหัวปำ  จนพิภพเทพแทบจะเกิดโกลาหล

เทียนจวินที่มิอาจนิ่งดูดายจึงจัดการสั่งสอน ถีบส่งจนตกสวรรค์ ทว่าหากลงมาด้วยใบหน้าหล่อเหลาเช่นนั้น ก็เกรงว่าจะไปล่อลวงบุรุษหรือสตรีนางใดเข้าอีก จึงเสกให้กลายเป็นเจ้าแมวอ้วนขนปุกปุยไปเสียเลย

แต่หารู้ไม่ว่าตอนเทียนจวินร่ายคาถาเสกนั้น หยูถงจอมเจ้าเล่ห์แอบใช้พลังผนึกกายหยาบตนไว้ จึงทำให้เขายังสามารถคืนร่างได้ในยามตะวันลับขอบฟ้า 

ในความโชคร้ายนับว่ายังโชคดี ที่ได้ชินอ๋องแห่งแดนมนุษย์คอยช่วยเหลือรับเลี้ยงดูแล ทำให้เขาได้อยู่ดีกินดี ไม่ต้องอดอยากปากแห้ง 

แม้จะคืนร่างได้ในยามราตรี แต่พลังที่มีกลับถูกผนึกไว้ ครั้นจะกลับพิภพเทพก็ไม่ได้ จะหนีจากชินอ๋องน้อยผู้นี้ ก็กลัวว่าตนจะอดตายเสียก่อน 

หยูถงพลันนึกในใจ ...ในเมื่อข้ายังมิอาจฟื้นฟูพลังได้ในตอนนี้ เช่นนั้น ข้าก็ยังไม่มีความจำเป็นต้องด่วนจากไป รั้งอยู่ที่นี่เพื่อฟื้นฟูพลังเสียก่อนก็ย่อมได้...

เขารู้สึกว่า ตนเองยังโชคดีที่ตกลงมาที่นี่ มีทั้งเตียงอุ่นให้นอน มีอาหารให้กินโดยไม่ต้องออกไปหาเอง และข้างกายยังมีคนงาม...