เมื่อกระดูกร้อง “โอ๊ย!” ดวงใจก็แตกสลาย

มนุษย์เราเท่าที่เห็นกันเป็นส่วนใหญ่ทุกวันนี้ หมายรวมถึงแพทย์และผู้ป่วยที่ล้วนมอง
เห็นแต่ประเด็นเรื่อง “อาการและโรค” ที่เกิดขึ้น แต่ความสนใจในที่มาและกระบวนการเกิด
ของโรคกลับไม่ได้รับความสำคัญให้เป็นรากฐานของปัญหาและการศึกษา และโดยไม่รู้เท่าทัน
หรืออย่างรู้ตัว ในหลายกรณีจึงเป็นที่มาของ “ภัยเงียบ” ของการมาเยือนของโรคและอาการ
ในที่สุด
ดังนั้นการส่งเสริมให้เกิดความเข้าใจในเรื่อง การป้องกัน รักษา ร่วมรักษาและฟื้นฟู
เพื่อสุขภาวะของมนุษย์เรานั้นต้องเริ่มต้นที่จุดเปลี่ยนของการเริ่มต้นที่สำคัญคือ กระบวนการ
เรียนรู้ โครงสร้างจิต กายและสังคมที่มีความสมดุลซึ่งกันและกัน และเอื้ออาทรสัมพันธ์กันไป
อย่างเป็นวงจรของความสมดุลทั้งระบบ และเมื่อใดก็ตามที่ในวงจรของโครงสร้างไม่ว่าจะใน
ส่วน จิต กาย หรือสังคมได้รับบาดเจ็บหรือกระทบ จะที่จุดใดจุดหนึ่งในร่างกายก็จะส่งผล
กระทบทั้งระบบตามมาเป็นปฏิภาคผันตามกันไป
การแพทย์หรือสาธารณสุข ถ้าแม้นยังมัวพึงใจได้ปลื้มกับสิ่งที่เรียกว่า เทคนิคบ้างก็
อ้างเรียกว่า know how แล้วได้แต่เพียง “ตั้งรับ” ปราศจากแนวความคิดใน “เชิงรุก” โดยลืม
นึกถึงรากฐานของปัญหาที่สำคัญว่าคืออะไร?
เพราะฉะนั้น ดุลยภาพบำบัด ที่ไม่ใช่เพียง เทคนิค หรือโนวฮาว ที่สวยหรูหรือ
เลิศเลอ อาจจะ low tech แต่เรามั่นใจว่า high touched ในองค์รวมแห่งการเรียนรู้เพื่อ
กระบวนการคงไว้ซึ่งสมดุลของการดำเนินชีวิต
เปิดใจและเปิดจิต อ่าน ดุลยภาพบำบัด ฉบับ “เมื่อกระดูกร้อง “โอ๊ย!” ดวงใจก็แตก
สลาย” จุดเปลี่ยนของกระบวนการเรียนรู้จะเริ่มต้นขึ้น และเมื่อนั้นสมดุลแห่งสุขภาวะจะเริ่ม
เดินทางกลับคืนสู่วัฏจักรกันอีกครั้ง