เล่ห์รักของคุณเพทาย

ก็ชอบนะ ก็รู้สึกดีนะที่มีเธอ แต่ไม่มีสถานะให้กัน
แล้วเพทายและตรีทิพย์นิภาจะทำยังให้ทั้งคู่มีสถานะที่ชัดเจนละ

"ถ้าพี่แพทมีธุระที่อยากคุยกันนัก พี่แพทก็ยืนคุยที่หน้าห้องก็ได้นี่คะ ไม่เห็นจะต้องเข้ามาคุยในห้องเลย" แม้จะรู้สึกตกใจแค่ไหน แต่ ตรีทิพย์นิภาก็ยังพยายามรักษาท่าทีของตัวเองเอาไว้ภายใต้ความนิ่งเฉยอยู่ดี
"แล้วตอนนี้พี่เข้าออกห้องของเราไม่ได้แล้วเหรอ ในเมื่อแต่ก่อนพี่สามารถเข้าออกห้องของเตยได้ทุกเมื่อเลยนะ"
"ก็นั่นมันเมื่อก่อนไงคะ"
"......"
"แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว"
"ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเตย" หลังความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองนานเกือบนาที ในที่สุดเพทายก็พูดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมจ้องมองมาทางหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ อีกฝ่ายทำเหมือนว่าเธอเป็นฝ่ายผิด ทั้งที่เขาต่างหากที่ไม่ยอมให้ความชัดเจนกับเธอตั้งแต่แรก
"เตยว่าพี่แพทควรจะถามคำถามนี้กับตัวเองมากกว่านะคะ"
"เตยเป็นคนตีตัวออกห่างพี่เองนะ พี่ไม่ได้เริ่มก่อนด้วยซ้ำ"
"แล้วพี่แพทไม่คิดจะถามตัวเองหน่อยเหรอคะว่าทำไมเตยถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก่อนที่พี่แพทจะออกไปงานวันเกิดเพื่อน วันนั้นเราสองคนก็ยังพูดกันดี ๆ อยู่เลย" ประโยคคำถามของเธอ ทำให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องเงียบไปครู่หนึ่ง คล้ายเจ้าตัวต้องการเวลาในการทบทวนเหตุการณ์ในอดีต