แมวยักษ์ตัวนี้เป็นของเมล

"ขอแนะนำเจ้าเหมียวที่น่ารักของพวกเรา เขาชื่อแอสลาส เป็นสิงโตหนุ่มที่เราดูแลมาตั้งแต่เด็กเลย"

"โฮร..น่ารักจริงด้วย"

รอยยิ้มที่สดใสกับดวงตาเป็นประกายมองจ้องไปยังสิงโตหนุ่มตัวยักษ์ ที่ดูเหมือนแมวเหมียวมากกว่า มันตัวใหญ่ก็จริงและนุ่มนิ่มและอ่อนโยนกว่าที่เคยเห็นมาก

"แอสลาส มาหาเมลหน่อยสิ เมลเป็นเจ้าหน้าที่คนใหม่ ต่อไปจะมาดูแลแอสลาสแทนเฮเซล"

สิงโตหนุ่มนัยน์ตาเป็นประกายพร่า จากความสวยและรอยยิ้มของเมล เขาเดินมาหาเมลพร้อมกับเอาหัวถูไถฝ่ามืออย่างออดอ้อน แอสลาสรู้ว่าไม่ควรใช้แรงเยอะ เดี๋ยวมนุษย์จะเจ็บจนไม่อยากดูแลเขา

"ยินดีต้อนรับนะเมล ยังไงก็ฝากดูแอสลาสด้วย ฉันเองก็คิดถึงมันเหมือนกัน"

เฮเซลพูดพร้อมกับแตะลงบนใบหน้าของสิงโตหนุ่ม เธอต้องย้ายไปประจำที่ศูนย์อีกเขตหนึ่ง นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เมลต้องย้ายกลับมาประจำที่ศูนย์บ้านเกิดตัวเอง

"ไม่ต้องห่วงค่ะเฮเซล ฉันจะดูแลแอสลาสให้ดีที่สุด"

เป็นคำสัญญาที่ทำให้แอสลาสใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเห็นเมลยิ้มก็ยิ่งทำให้แอสลาสตกหลุมรักไม่หยุด จนอยากออกจากกรงแล้วพาเมลขี่หลังไปชมป่าสวยงาม


****


"แต่แบบนั้นแอสลาสก็โกหกเมลอยู่ดี!"

"ใจเย็นก่อนเมล"

เมลหันกลับไปกอดอกและทำหน้าตาบูดบึ้งได้น่ารักที่สุด ยังไม่เคยเห็นใครที่โกรธแล้วแล้วมันน่าหลงใหลได้เท่านี้มาก่อนเลย

"ที่ผ่านมาเมลกอดหอมแอสลาส เมลจุ๊บแอสลาส เมลนอนกอดแอสลาสด้วย"

"เอ่อ.." พอพูดมาถึงตรงนี้เขาเองก็หอมแก้มเมล จุ๊บปากเมล กอดเมล โดยที่ไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ได้ เขาคิดว่าจะบอกเมลในตอนที่พร้อม

"ขอโทษนะเมล เราไม่ได้ตั้งใจ"

"จะบอกว่าตอนหอมแก้มเมลก็ไม่ได้ตั้งใจหรอ? ไม่ได้ตั้งใจแล้วมาหอมเมลทำไม?"

"คือเราไม่ได้หมายความแบบนั้น"

"แล้วแบบไหน?" เมลนั่งลงบนเก้าอี้เท้าคางมองชายหนุ่มที่ยืนไม่นิ่ง เขาเกาหัวเล็กน้อยด้วยความเขิน

"เราไม่ได้ตั้งใจหลอกเมล"

"อ่อ"

"แต่หอมแก้มเมลคือเราตั้งใจ ตั้งใจมากๆ เลย"