ก๊วนเด็กกวน…ชวน…ป่วน ‘ผี’

ผมเคยได้ถามใครหลายๆคนว่า ‘โลกของผี หรือวิญญาณ’ มันอยู่ที่ไหน ? แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทำให้ผมกระจ่างกับเรื่องนี้ได้ แต่ก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมจำไม่ได้แล้วว่าไปเอาไอ้ความคิดนี้มาจากใครสักคน เขาว่า
“ไอ้โลกของผี จิตวิญญาณ หรือ กายละเอียดนั้น มันก็ทับซ้อนอยู่กับโลกของเรานั่นเอง”
ผมก็สงสัยต่อไปอีกว่า ‘แล้วมันไปทับซ้อนกันอย่างไรเล่า’ เพราะไม่อย่างนั้นทุกวันนี้เราคงจะเดินชนกันไปมา โดยไม่รู้ตัวเลยล่ะ ซึ่งก็ได้คำตอบมาอีกว่า
‘ก็ใช่น่ะซิ พวกเขาเพียงแต่นั้นมีกายที่ละเอียด เป็นแค่พลังงานที่ไม่เหลือร่างอีกแล้ว และวันหนึ่งเมื่อพลังงานหมด เขาก็จะสูญสลายไปเท่านั้นเอง’
ทีนี้ผมก็ยังสงสัยอีกว่า ‘แล้วที่เรียกว่าสูญสลายนั้นมันหมายถึงการไปเกิดอย่างที่เขาว่ากัน
หรือเปล่า?’ ทีนี้ผมจำได้ว่า คู่สนทนาของผม นิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะหันมามองเข้าไปในลูกตาผมอย่างกับจะบอกอะไรสักอย่างว่า
“แล้วเอ็งจะรู้ไปทำไมวะ” แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดของเขา
เท่านั้น เพราะสิ่งที่เขาตอบผมออกมาก็คือ การส่ายหน้า กับคำพูดที่ว่า
“เอางี้มั้ย เดี๋ยวตายแล้ว พี่จะมาบอก”
คราวนี้ผมก็เลยบอกไปอย่างไม่ต้องลังเลว่า
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ อย่าลำบากเลย แม้แต่หวยผมก็ไม่เล่น พี่ก็ไปที่ชอบ ที่ชอบก็แล้วกันนะครับ” ผมพูดออกไปเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อถียงอีกแล้ว แต่ผมเองก็แอบหวังว่า ที่ๆแกชอบจะไม่ใช่บ้านผมเท่านั้นเอง
ความทรงจำของผมกลับคืนมาแล้ว ผมจำได้ว่าคืนนั้นผมและพรรคพวกกำลังนั่งคุยกันที่บ้านญาติคนหนึ่งของเพื่อนผมในตัวอำเภอที่ห่างจากตัวเมืองไม่มาก แต่ว่าทางเข้ามันลำบากชะมัดยาดเลยทีเดียว
ผมนึกถึงคำกล่าวที่ว่า ‘ข้าป่าอย่าถามถึงเสือ’ ผมเลยได้ความคิดว่า ไอ้บ้านหลังนี้มันก็ไม่ได้ห่างจากหลังวัดสักเท่าไร เดี๋ยวใครจะคิดว่าผมอยากรู้มากขนาดที่จะออกมาแถลงการณ์ให้ฟัง ผมจึงต้องระงับการสนทนาไว้เพียงแค่นั้น
คืนนั้นผมนอนมองพระจันทร์ดวงโตที่ส่องสว่างเข้ามาทางหน้าต่างบ้านโบราณใต้ถุนสูงพร้อมกับถอนหายใจยาวลึก
“เฮ้อ…พวกเอ็งว่าไงกันวะ คิดเหมือนข้าหรือเปล่า?”
ผมถามออกไปแต่ไม่มีเสียงตอบ แต่ผมมั่นใจว่าผมได้ยินเสียงเหมือนคนยิ้มอยู่ในคอดัง ‘หึ หึ’
และเมื่อมองไปรอบก็เห็นว่าเพื่อนผมต่างก็เข้าเฝ้าพระอินทร์กันไป
หมดแล้ว ผมจึงได้แต่มองรอบๆห้อง และอดไม่ได้ที่จะหันไปที่หน้าต่างบานนั้น ว่า ไอ้เสียง หึ หึ นั่นมันมาจากไหน