ฤกษ์งามยามรัก

พีรญา : เมื่อต้องกลับมาเจอกับรักแรกในวัยเด็กอีกครั้ง เธอจะทำยังไงให้หัวใจตัวเองแข็งแรงพอไม่กลับไปรักเขา ไม่ให้เจ็บแบบเดิม

อธิ : ที่ต้องทำตามคำขอของแม่ ตักบาตรเพื่อสะเดาะเคราะห์ซึ่งคนที่ต้องร่วมบุญครั้งนี้คือ น้องสาวตัวน้อยที่คอยตามติดเขาในวัยเด็ก แต่มาเจอกันอีกครั้งเธอกลับทำท่าห่างเหินจนเขาอยากรู้ว่าระหว่างเรามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง

"หืม...ตอบพี่ได้หรือยังว่าเป็นอะไร"

"ไม่ ไม่เป็นค่ะ" คนไม่ทันตั้งใจตั้งตัวเอ่ยตอบเสียงกระท่อนกระแท่นเต็มทีเมื่อเขาถอนจูบ จนอธิต้องช่วยประคองแก้มบังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน

"พี่ขอโทษ"

ตากลมหวานมีแววสงสัยว่าคำขอโทษนี้ถูกเอ่ยขึ้นมาเพราะอะไร

"พี่ขอโทษที่ทำให้พีชเจ็บ"

"พี่โอบไม่ได้เป็นคนทำนี่คะ" เสียงหวานเอ่ยขัดลืมอายเพราะไม่อยากให้เขาโทษตัวเอง

"พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เราเสียใจ บอกพี่ได้ไหมว่าพี่ทำอะไรจนเราสองคนไม่เหมือนเดิม"

________________

"ห้ามมองนะ ปิดตาเลย" ปิดอกยังไงก็ไม่มิดงั้นปิดตาเขาเลยแล้วกัน มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นปิดตาคนเจ้าเล่ห์

"ครับ ครับ ปิดแล้ว" แต่กลับทิ้งตัวลงแนบเนื้ออุ่นจนอกนุ่มหยุ่นบี้เบียดมัดกล้ามตน

"ทำไมพี่โอบเป็นคนแบบนี้นะ" ทำอะไรเขาไม่ได้แล้วยังเสียเปรียบทุกทางจนหงุดหงิด

"หึ พี่ไม่แกล้งก็ได้" บอกอย่างใจดีทั้งที่มีมือบางปิดตา "เราเป็นคนเริ่มแท้ ๆ แต่พี่ต้องเป็นคนห้ามใจ"

"พีชเปล่านะ" โต้คืนทันทีเหมือนกัน ก็เขาไม่ใช่เหรอที่เริ่มพูดขึ้นมาก่อนแล้วไหนจะมาทำอ้อนขอโทษแบบนั้นอีก

"แต่เราบีบหัวนมพี่" บอกอย่างคาดโทษและเสริมความรู้ให้เธออีกนิด "จะบอกไว้เลยนะว่ามันไวต่อความรู้สึกมาก แตะปุ๊บขึ้นปั๊บ บี้ปั๊บแข็งโป้ก"

นิยายเรื่องนี้จะพาทุกคนย้อนวัยไปคิดถึงรักแรกกันค่ะ ไม่รู้ว่ารักแรกของคนอื่นเริ่มขึ้นตอนไหน แต่ของไรต์มันคือมิตรภาพที่เกิดขึ้นช่วงอนุบาล มีบางฉากแทรกไว้ให้ได้ยิ้มกันนะคะ