เหมันต์ลวงใจ

"เป็นเพราะหลงรักคนชั่วช้าจึงทำให้ตระกูลสูญสิ้น แม้กระทั่งชีวิตก็ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ นับว่าสวรรค์ยังมีตาส่งข้ากลับมาแก้ไขอดีตที่แสนเจ็บปวดนี้"
-------------------------------------------------------
"ท่านอ๋อง เหตุใดถึงทำเช่นนี้ ทั้งที่หม่อมฉันนั้นรักพระองค์สุดหัวใจ นี่เหรอคือสิ่งที่พระองค์ตอบแทนความรักของหม่อมฉัน"
"หึ ตระกูลหยางต้องโทษประหารเพราะเจ้า หยางหลิงจู ให้ที่หลบซ่อนแก่กบฏอย่ามาอ้างว่ารักข้าเพราะแท้จริงแล้วเจ้ารักตัวเองมากกว่า"
"ช้าก่อนข้ามีคำถามหนึ่งที่อยากจะถามท่านก่อนตายเพคะ ท่านอ๋อง ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาหนึ่งปี พระองค์เคยรักหม่อมฉันบ้างไหม"
"..."
"นั่นสินะเป็นเช่นนี้มานานข้าก็ยังมองไม่ออก ข้าเกลียดท่านท่านอ๋องเกลียดตัวเองที่มีใจให้คนเช่นนี้ เกลียดจนแทบกระอักเลือด"
"นำตัวไปให้พ้นหน้าของข้า"
"ถ้าชาติหน้ามีจริงขออย่าให้เราได้เจอกันอีกเลย หรือหากเจอก็ขอให้ท่านเป็นฝ่ายที่ต้องพินาศย่อยยับเหมือนที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้นะเพคะ ซุนเว่ยหมิน"
คำตัดพ้อก่อนจะสิ้นใจของหยางหลิงจูยังคงก้องอยู่ในหัวของซุนอ๋อง
หยางหลิงจู ร้องไห้ไร้เสียงสะอื้นเป็นเพราะนางที่ทำให้ทุกคนมีจุดจบเช่นนี้ หากสวรรค์มีตานางก็อยากจะแก้ไขข้อผิดพลาดนี้อีกสักครั้ง อย่างน้อยก็ขอให้ทุกคนรอดพ้นจากเคราะห์กรรมครั้งนี้ถึงแม้นางจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม ท้องฟ้าพลันเกิดเมฆดำมาบดบังแสงแดด เพชฌฆาตลงดาบตัดศีรษะนักโทษในตอนนั้น เมื่อฟ้าเปิดอีกครั้งคนตระกูลหยางล้วนสิ้นใจไปจนหมดแล้วพร้อมกับร่างที่ไร้ศีรษะติดกาย ใครจะคาดคิดว่าคำขอของหยางหลิงจูจะเกิดขึ้นจริงๆ
"คุณหนูท่านตื่นได้แล้วนะเจ้าคะ อีกเดี๋ยวนายหญิงจะพาไปไหว้พระบนเขา คุณหนู"
หยางหลิงจู ได้ยินเสียงเรียกนางจึงลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับสาวใช้เสี่ยวชิง นี่นางกลับมาอีกครั้งจริงๆ สินะ ขอบคุณสวรรค์จากนี้ไปนางจะใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังแค่ได้กลับมาแก้ไขทุกอย่างจะเป็นช่วงไหนนางล้วนยินดี ขอบคุณสวรรค์