ถึงคราวปรารถนารัก

"รัก" เขาปรารถนาคำนั้นมาตั้งแต่สิบขวบ โลกที่เคยแตกสลาย หัวใจที่เคยโดดเดี่ยว มาวันนี้กลับถูกแต่งแต้มด้วยจุดหลากสี โดยไม่รู้ว่าสุดท้าย..จะเกิดกลายเป็นสีด่างดำ

เธอ..ทอดทิ้งเขากับลูกเพื่ออนาคต ฉะนั้นเขาขอกลบทิ้งความรู้สึกต่อเธอทั้งหมด เพื่ออนาคตของเขาและลูกเช่นกัน


"น้องชื่ออะไร...นะ" ตอนประเมินอาการรีบมากจนอ่านชื่อข้ามๆ พอกลับมาทวนอีกครั้งมวลสารบางอย่างบริเวณรอบดวงตาก็เริ่มหนักขึ้น ธาริกามองหน้าเด็กชายเตชทัต (เต-ชะ-ทัด) สลับกับเอกสารที่อยู่ในมือ เธออธิบายไม่ถูกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกเช่นไร ดีใจ เสียใจ คิดถึง ผิดหวัง รู้สึกผิด หลายๆ อย่างมันหลอมรวมกันหมดจนแยกไม่ออกว่าอะไรคืออะไร


"ฉัน..."
"ไม่สำคัญหรอกครับว่าคุณจะพูดอะไร เรื่องมันผ่านมานานแล้ว คุณเลือกทางของคุณ ผมก็ต้องเลือกทางของผม ทุกอย่างมันจบไปนานแล้ว" ชัดเจนโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่ม เขากำลังบอกว่าต่อให้พูดขอโทษก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ทุกอย่างจบแล้วตั้งแต่วันนั้น ไม่เหลือเยื่อใยให้กันและกันแล้ว
"ฉัน อึก ไม่มีคำแก้ตัวหรอกนะ แต่เฮีย"
"ตอนผมแต่งงานผมเชิญพี่คุณมาด้วยนะ กะว่าไม่มาก็ไม่เป็นไร ใส่ซองมาบ้างก็ยังดี แต่นี้อะไร ไม่มาแถมซองเงินก็ไม่ได้ด้วย ผิดหวังนิดหน่อย" คำพูดชวนตลกแต่สีหน้ายังคงราบเรียบ เขาไม่คิดจะกลับไปหาธาริกาหรอก แม้ในใจจะยังมีเธอก็ตาม "แล้วคุณล่ะครับ แต่งงานมีสามีหรือยัง พวกผู้ชายที่ย่าคุณแนะนำให้น่าจะดีๆ กันทั้งนั้น ผมจำได้ว่าคุณเคยเล่าให้ฟังน่ะครับ"