มนต์รักเทพอสุรา

เมื่อเทพอสุรานเรนทร์ฤทธิ์ผู้เป็นองค์รัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเมืองทิพย์อสุรายังคงไร้คู่ ทั้งยังไม่คิดจะใส่ใจในการหาพระชายาเพื่อมาอภิเษก
องค์อินทสูรผู้เป็นกษัตริย์จึงต้องใช้มนตราหทัยอสุราเพื่อตามหาเทพอสุรีคู่บารมีให้กับโอรสของตน
แต่ทว่า...อิสตรีที่ถูกเลือกกลับหาใช่เทพอสุรีไม่ !
หนึ่งเทพอสุรา ผู้น่าหวาดเกรงและไม่เคยมีรัก
หนึ่งนาง ผู้กลัวยักษ์แต่กลับถูกชะตารักชักนำให้ต้องมาเจอ

ผ่านมาสามพันปีไม่มีรัก จักได้ลิ้มรสรักก็ครานี้!

***********************
(ตัวอย่าง)

มุกมณีกวาดตามองราวกับกำลังพินิจพิจารณาผู้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดๆ รูปร่างของเขาดูงดงามและแข็งแกร่ง ใบหน้ายักษ์นั้นก็ยังแอบมีความอ่อนโอนซ่อนอยู่
"จมูกก็โด่ง คิ้วก็เข้ม ดวงตาดุๆ นี่ก็ไม่ได้แย่ ริมฝีปากได้รูปนี้หากไม่มีเขี้ยวยักษ์คงจะดูดีอยู่ไม่น้อย"
นี่เป็นครั้งแรกที่มุกมณีได้เห็นบุรุษหนุ่มเต็มตัวอย่างชัดๆ นางเห็นแล้วก็นึกซุกซนจึงยกนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ
"สนุกพอหรือยัง?"
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอานาคีสาวสะดุ้งเฮือก นางทำท่าจะถอยหนีแต่ก็ไม่ทันเพราะดันถูกฝ่ามือใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
ยะ แย่แล้ว แย่แน่ๆ !
"ทะ ท่าน เอ่อ...ตะ ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?"
เสียงที่เอ่ยถามมีความหวั่นประหม่าจนถ้อยคำที่พูดออกมาตะกุกตะกักปากคอสั่นไปหมด
"อืม" อีกฝ่ายตอบสั้นๆ โดยปิดบังความจริงว่าแท้จริงแล้วเขายังไม่ทันได้นอนเลยสักงีบ
"ตอนนี้ฟ้ายังไม่สาง ท่านนอนพักอีกสักหน่อยก็ได้เจ้าค่ะ"
มุกมณีสังเกตเห็นว่าขอบตาและสีหน้าของเขาดูอิดโรยคล้ายคนไม่ค่อยได้นอน
"ข้าไม่ง่วง หากเจ้ายังอยากนอนต่อก็นอนเถิด" นเรนทร์ฤทธิ์พูดจบก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง
"เอ่อ หากว่าข้าทำอันใดให้ท่านต้องรำคาญใจ ข้าต้องขอขมาแก่ท่านด้วย"
นางกล่าวอย่างรู้สึกผิด เมื่อครู่นี้เขาอาจจะไม่ชอบใจที่นางไปนอนจ้องหน้าเขาเช่นนั้น นเรนทร์ฤทธิ์หันมามองนาคีสาวที่ยันกายลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทีที่ดูสำรวม ผิดไปจากเมื่อคืนเป็นอย่างมาก
"เหตุใด...เจ้าจึงเรียกข้าว่าเทพรามสูร ในตอนที่เห็นหน้าข้าครั้งแรก?" คำถามที่โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยสร้างความฉงนใจให้กับอีกฝ่ายจนต้องมุ่นหัวคิ้ว
"ท่านนเรนทร์ฤทธิ์ ไม่พอใจข้าในเรื่องนี้หรือ เอ่อ...ข้ามิได้ตั้งใจเจ้าค่ะ" มุกมณีฉุกคิดขึ้นมาได้จึงหดคอลงด้วยความรู้สึกที่อยากตำหนิตัวเองที่พลั้งปากออกไป
"ข้าถามว่าเพราะเหตุใด ไม่ได้ถามว่าเจ้าตั้งใจหรือไม่"
ใบหน้าคมดุถามย้ำอีกครั้งคล้ายต้องการจะรู้ มุกมณีนึกชั่งใจว่าควรจะเล่าให้เขาฟังดีหรือไม่ แต่หากไม่เล่า...เขาคงจะคิดว่านางมองเขาเป็นยักษ์ที่โหดร้ายเป็นแน่
"เอ่อ เป็นเพราะก่อนหน้าที่จะมานครสุวรรณโภคิน ข้าฝันร้าย...ฝันถึงเทพรามสูรและเทพธิดาเมขลาเจ้าค่ะ"
ในที่สุดมุกมณีก็ตัดสินใจที่จะเล่าความฝันของตนให้เขาฟัง อย่างน้อยเขาจะได้เข้าใจนางบ้างว่าเหตุใดเจอเขาครั้งแรกจึงได้เอ่ยเรียกเขาเช่นนั้น
นเรนทร์ฤทธิ์นั่งนิ่งเงียบหลังจากที่มุกมณีเริ่มเล่าความฝันก่อนหน้านี้ให้ฟัง ทั้งยังพูดถึงคำทำนายเรื่องเคราะห์กรรมเกี่ยวกับฝันของนาง หากละไว้เพียงเรื่องของคู่บารมี
"แล้วตอนนี้...เจ้ายังคิดว่าข้าคือเทพรามสูรตนนั้นหรือไม่เล่า?" น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเป็นคำถามเมื่อนางเล่าจบลง
"ท่าน เอ่อ ไม่น่าจะใช่เจ้าค่ะ เทพรามสูรตามตำนานดูโหดร้ายน่ากลัวเพราะไล่ฆ่าเทพธิดาเมขลาเพื่อจะชิงดวงแก้ววิเศษ แต่ท่านนเรนทร์ฤทธิ์หาได้มีจิตใจเช่นนั้น" มุกมณีพูดจากความรู้สึกตามที่ตนได้เห็นจากสถานการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา
"มุกมณี เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำนานของเทพรามสูรและเทพธิดาเมขลาจริงๆ แล้วหาได้เป็นอย่างที่เจ้าได้ยินมา"
"เอ๊ะ...ท่านจะบอกว่าตำนานที่แท้จริงหาใช่ที่ข้าได้รับรู้หรือเจ้าคะ แล้วตามตำนานของท่านนเรนทร์ฤทธิ์เป็นอย่างไรล่ะเจ้าคะ?" มุกมณีหันมองเขาตาใสแป๋ว เกิดความใคร่รู้ขึ้นมาจนเผลอกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ เทพอสุราหนุ่มอย่างลืมตัว
"เจ้าอยากจะรู้มากหรือ?" ใบหน้าคมดุหันมาถามนางเมื่อเห็นเจ้าของร่างเล็กเขยิบเข้ามา