黑色的宝藏 ของหวงจอมทมิฬ

#คัทซีนยั่วๆ #นางเอกแน่นะวิ!?
"แม่นางจางฝากของเหล่านั้นเอาไว้ที่ใด"
พอได้ฟังคำถามจางเยี่ยนจื่อจึงยิ้มกว้าง จนจงเจิ้งตาพร่ามัวไปชั่วขณะ ต้องกระแอมกระไอขับไล่อาการแปลกดังกล่าวเลยทีเดียว ฝ่ายจางเยี่ยนจื่อนั้นไปทราบหรอกที่รอยยิ้มตนเองไปทำลายน้ำแข็งในหัวใจแกร่งของผู้ใดบ้าง นางเพียงดีใจที่จงเจิ้งรับปากจะไปเอาเครื่องมือคู่ชีพของตนเองมาให้เท่านั้น นางรีบลงมือหยิบกิ่งไม้มาวาดแผนที่ง่ายๆ บอกที่ของโรงเตี๊ยมที่ตนเอาสิ่งของส่วนตัวไปฝากเอาไว้
"นี่คือใบรับฝาก ส่วนนี่เงิน ขอบคุณมากนะเจ้าค่ะ พี่จงเจิ้ง ขอบคุณจริงๆ"
"ก็เพียงเครื่องมือแพทย์ชุดหนึ่ง จะดีใจอันใดหนักหนา ข้าหายแล้วจะซื้อใหม่ให้เจ้าสักสิบยี่สิบชุดหรือสั่งทำให้เจ้าใหม่ก็ยังได้"
เสียงคนป่วยแต่ปากดีลอยมากระทบหู จางเยี่ยนจื่อถอนหายใจดังเฮือกทันที จงเจิ้งไม่อยากมีส่วนร่วมจึงเร่งเดินทาง คนตัวเล็กนั้นไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงแต่บางทีและบางคนยอมมากไปกลับยิ่งได้ใจข่มเหงกันด้วยคำพูดย่ำแย่ไม่หยุด ดังนั้นนางจึงหันกายกลับมาเผชิญหน้ากับคนป่วยบนเตียงด้วยกิริยาใบหน้าตึงและเท้าสะเอวหมับ
"เผื่อไท่จื่อทรงหลงลืมไป ขณะนี้พระองค์ไม่มีเงินติดกายสักอีแปะ ป้ายหยกเอย เครื่องประดับที่ทรงติดกายมาเอย หากนำไปแลกเป็นเงินทองก็มีแต่ตายกับตาย ที่มีเงินขณะนี้ล้วนเป็นหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันที่มีเงิน มีทอง มียา มีเครื่องมือรักษาชีวิตพระองค์ได้ กระจ่างนะเพคะ!"
"เจ้า!"
"หุบปากเสียคุณชายเซียว ข้าเหนื่อยล้าเต็มทีจะนอนพักบ้าง ส่วนท่าน..."
จางเยี่ยนจื่อหันซ้ายแลขวาเมียงมองว่าจงเจิ้งจากไปไกลพอแล้วหรือไม่ ส่วนฉางเฉี่ยนนั้นคงไปปลดทุกข์ คาดว่าอีกครู่จึงกลับมา เมื่อทางสะดวกสาวน้อยวัยสิบแปดหนาวจึงยิ้มร้ายออกมาหนึ่งสาย ทนกับอีกฝ่ายมานานแล้วได้โอกาสไม่เอาคืนก็ไม่ใช่ท่านหมอจางนะสิ
"ก็ไสหัวลงไปนอนบนพื้นเลย!!!"
ปึก! โครม!
ผู้เป็นคุณชายเซียวหรือเซียวอู๋เกอไม่คิดว่าสตรีรูปร่างบอบบางที่เขารังแกมาตลอดนั้นจะเดินอ้อมขึ้นมาบนเตียงที่มีอยู่หลังเดียวในกระท่อมแล้วใช้เท้าเล็กถีบเรือนกายสูงใหญ่ของเขาจนหล่นโครมลงมานอนนับดวงดาวทั้งที่พระอาทิตย์ยังสาดแสงแรงกล้าเช่นนี้ พอเขาจะหันไปเอาเรื่องกับนาง สตรีสมควรตายผู้นั้นก็นอนยักคิ้วส่งมาให้ จากนั้นก็ยกเท้าไขว่ห้างกระดิกปลายเท้าแล้วปิดเปลือกตาหลับไปทันที
ไอ้ครั้นเขาจะลุกขึ้นไปจับนางทุ่มลงมาบนพื้นก็พบว่าตนเองไม่มีแรงจะทำได้ อย่ากล่าวถึงจะขยับกายลุกขึ้นเลยบัดนี้ แต่พลิกเรือนกายขยับนอนบนพื้นให้ดีชายหนุ่มยังไม่อาจทำได้ ขณะนี้เขาแค่เพียงเผยอใบหน้าไปมองคนบนเตียงก็เจ็บแผลจนต้องร้อง "ซี้ด" ออกมาแล้ว จางเยี่ยนจื่อเปิดตามองคนบนพื้นหนึ่งข้างจากนั้นก็พลิกตะแคงนอนหันหลังให้อีกฝ่ายอย่างคนใจดำ
"นี่เจ้า! เยี่ยนจื่อเจ้าเป็นหมอจริงหรือไม่เหตุใดจึงใจดำอำมหิตต่อคนไข้ของตนเองได้เพียงนี้"
"หมอก็คนเจ้าค่ะคุณชายเซียว กับคนไข้ที่ดีก็สมควรดีตอบ แต่กับคนไข้ปากสุนัข เช่นท่านถูกถีบยังน้อยไป"
"จางเยี่ยนจื่อ!"
"หุบปาก! คนจะหลับจะนอน เมื่อคนข้าต้องถ่างตาดูแลท่านทั้งคืน พอยามเช้ามาเยือนยังต้องไปปีนภูเขาลำบากยากเย็นเพื่อเก็บยามารักษาท่าน ขอบใจหนึ่งคำไม่พบเจอ คิดสิเจ้าค่ะ คิดให้ดี ว่าหากเป็นคุณชายเซียวบ้างจะอยากรักษาคนไข้ต่ำทรามต่อหรือไม่ ที่ข้าถีบท่านลงไปนอนบนพื้นนับว่าเป็นค่ารักษาก็แล้วกัน"
"หลัวเฟยเฟิ่ง!!!"
คราวนี้หญิงสาวไม่พูดอันใดอีกนางก้าวลงจากเตียงหันซ้ายแลขวาคล้ายจะหาบางสิ่ง แต่ไม่พบสิ่งที่เหมาะสมจนเหลือบไปเห็นถุงเท้าของคนป่วยแต่ปากเสีย ปากมากพูดจาทำร้ายผู้อื่นไปทั่วก็กดยิ้มร้าย เซียวอู๋เกอเริ่มรู้สึกหนังตาข้างขวากระตุกแล้วก็ไม่ผิดจากที่ลางสังหรณ์เขาร้องเตือนเพื่อหญิงสาวก้าวสืบเท้าเข้ามาหาราวกับปีศาจร้ายชั่วช้า
"ข้าเตือนท่านแล้วนะว่าให้หุบปาก ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟังก็..."
"เจ้าจะทำอันใดข้า หลัวเฟยเฟิ่ง!"
"ถามได้โง่งมสมกับเป็นไท่จื่อดีนี่หึ!"
"ปล่อยข้านะ หากเจ้ารังแกข้าในยามนี้เมื่อข้าหายเจ้าตายแน่"
"ขู่ข้าหรือคุณชายเซียว ท่านขู่ท่านหมอผู้เดียวที่จะรักษาชีวิตตนเอง ท่านนี่โง่แล้ว ก็อยู่ และยังโง่ต่อไปจริงๆ ข้าเป็นท่านหมอ สมุนไพรทุกต้นรู้แจ้งตั้งแต่เก้าหนาวยาพิษข้าก็ไม่ด้อยหรอกนะ ยากตายสำหรับท่านไม่ยาก ขอเตือนให้ท่านคิดทบทวนก่อนจะลงมือเอาชีวิตข้า หลีเซี่ยงหลิ่ว!!!"
"นี่เจ้า!โอ๊ะ!!!"
ถุงเท้าข้างซ้ายของเซียวอู๋เกอถูกย้ายไปยัดเยียดอยู่ในปากแกร่งโดยที่ชายหนุ่มมิอาจต่อต้านได้เลย ต่อมาอีกครู่ชายหนุ่มจึงค่อยกระจ่างที่ตนเองสิ้นเรี่ยวแรงไม่ใช่ว่าเพราะบาดเจ็บหรืออาการอักเสบของบาดแผล แต่เป็นเพราะจางเยี่ยนจื่อนั้นวางยาสลายกำลังให้ตนเองดื่มพร้อมกับยาหม้อเมื่อครู่ใหญ่ ดูจากที่ฉางเฉี่ยนยังไม่กลับมาก็คงเจอฤทธิ์เดชของสตรีต่ำทรามไร้จรรยาบรรณของการเป็นท่านหมอรักษาคนแล้วเช่นกัน
"วางใจเถอะข้ายังไม่กล้าหลบหนีไปในยามนี้หรอก ข้าไม่ได้โง่เขลาเช่นท่านสักหน่อย ที่ทำเช่นนี้ก็แค่อยากนอนหลับพักผ่อนให้สนิทเท่านั้น"
แน่นอนว่านางกล่าวความจริง เมื่อคืนนางก็ไม่ได้หลับ หนึ่งอาการของอีกฝ่ายไม่ดี กับสองนางไม่วางใจนอนหลับในหมู่บุรุษ ถึงฉางเฉี่ยนจะเป็นขันทีและ เซียวอู๋เกอนั้นบาดเจ็บหนักก็ตาม แต่จงเจิ้งนั้นยังปกติร่างกายเป็นบุรุษแท้อีกทั้งยังแข็งแรงดี นางไม่วางใจย่อมปกติมาก แต่นางเองก็ฝืนร่างกายไม่หลับไม่นานได้เพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น
"มองอันใด คราวท่านบีบคอข้าจนเกือบตาย ข้ายังไม่ได้กล่าวโทษท่านเลย คราวนี้ก็ถือว่าหายกัน ต่อไประหว่างเราก็คือว่าไม่ติดค้าง น่ะ ยังมองด้วยสายตาอาฆาตอีก รักชีวิตอย่าคิดร้ายกับท่านหมอจะดีกว่านะคุณชายเซียว หึ หึ หึ"
กล่าวไปพลางยักคิ้วให้อีกฝ่ายไปพลาง จากนั้นจึงหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วหลับไปจริงๆ เพราะร่างกายของนางเริ่มจะไม่ไหวแล้ว อย่างน้อยคิดจะหนีคนร่างกายต้องพร้อม และที่นางนั้นกล้าลงมือกับพญายมเซี่ยงหลิ่วถึงเพียงนั้นก็เพราะนางมั่นใจว่าอีกฝ่ายยังไม่กล้าสังหารตนเองในเร็ววันนี้เป็นแน่ อย่างน้อยเขาจะต้องรอให้ตนเองมีทางไปมีเงิน กับร่างกายกลับมาแข็งแรง
ก็บอกแล้วว่าคนมีเงินมีทองมักเป็นใหญ่เสมอหึ! บัดนี้ใครมีเงินก็ให้มันรู้กันเสียบ้าง ไท่จื่อแล้วอย่างไร ไท่จื่อไร้เงินทองก็เป็นเพียงเสือกระดาษวาดเอาไว้หลอกเด็กสองหนาวเท่านั้น หลอกนางให้เสียขวัญเกรงว่าจะยากสักหน่อย...
--------------------------
อัปเดตไฟล์พิสูจน์อักษร16/02/2567