เรื่อง เมื่อนักเขียนกลายเป็นวายร้ายแห่งยุทธภพ (ภาคพิเศษ สี่แสบแห่งยุทธภพ)

(ภาคพิเศษรุ่นลูกของเรื่อง เมื่อนักเขียนกลายเป็นวายร้ายแห่งยุทธภพ)

"ก็ข้าเป็นลูกท่านแม่นี่ ไม่ให้เหมือนท่านแม่แล้วจะเหมือนใครกัน ท่านนี่ถามแปลก"
"เฮ้อ! ข้าละเหนื่อยกับเจ้าจริงๆ ปล่อยข้าได้แล้วกระมัง" เจิ้งหลงมองผู้ที่ยิ้มยั่วยวนยามที่คล้องมือกับคอของตนเอง
มือแกร่งยกขึ้นพยายามรั้งแขนเรียวออกแต่กลับยิ่งเลยเถิด เมื่อเจ้าตัวแสบกระโดดใช้ขาเกาะเกี่ยวลำตัวของตนไว้ไม่ต่างจากลูกลิง ยิ่งเป็นเช่นนั้น เจิ้งหลงยิ่งผลักอีกคนออกไปไม่ได้
"อยากให้ข้าปล่อยจริงหรือ ให้ท่านปล่อยในตัวข้าจะง่ายยิ่งกว่า"
'ปล่อยในอันใด! เด็กบ้านี่!'

..........

"เหตุใดเจ้าถึง..."
"เจ้าช่างเข้าใจยากเสียจริงเพ่ยอิง" เพ่ยอืงเม้มปากแน่นพร้อมหลุบตามองไปทางอื่น
"ข้าไม่อาจคิดสิ่งใดเข้าข้างตนเอง"
เสียงผะแผ่วแต่เหรินจื่อหลงได้ยินมันอย่างชัดเจน มือหนาเชยคางเรียวให้กลับมามองตนอีกครั้ง
"คิดเข้าข้างตนเองเสียบ้างไม่เสียหาย"
"พูดอันใด"
"ข้ารักเจ้า"
"!"

..............

"ลุกขึ้นก่อนดีหรือไม่"
เหรินจื่อฉงเอ่ยขึ้นพลางเลิกคิ้วมองลี่เหวินซาน เหตุใดพบตนทุกครั้งต้องทำท่าทางลุกลี้ลุกลนเช่นนั้นเสียทุกครั้งกัน 
'ลี่เหวินซาน ผู้นี้เป็นผู้ที่ตลกดี'
"คือข้าลุกไม่ไหวขอรับ"
พูดไปลี่เหวินซานก็ก้มหน้างุดด้วยความอับอาย อยู่ในสภาพเช่นนี้แล้วจะลุกได้อย่างไรกัน ด้านเหรินจื่อฉงที่ได้ยินเช่นนั้นก็มองสำรวจลี่เหวินซานก่อนจะพบว่า
นอกจากที่ข้อศอกแล้ว ร่างโปร่งบางกำลังกุมข้อเท้าตนเองอยู่ นี่คงจะตกจากบันไดลงมากระมัง
ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะย่อตัวลงไปช้อนอุ้มร่างโปร่งบางของเกอที่นั่งแหมะอยู่บนพื้น ทำเอาผู้ถูกอุ้มผวาตกใจ รีบยกมือจับไหล่อีกฝ่าย
"ท่านจื่อฉง!! ทำอันใดขอรับ ปล่อยข้าลง ประเดี๋ยวผู้ใดมาเห็นท่านจะโดนนินทาเอาได้"
"ข้าชินแล้ว เจ้าอยู่นิ่งๆ ซะ หากตกลงไปอย่าโทษข้าล่ะ"

........

"ตัวซื่อบื้อเช่นนี้ ใช้ชีวิตรอดมาได้อย่างไรกัน รอดมาได้คงเป็นปาฏิหาริย์แห่งโชคของเจ้ากระมัง เฮ้อ! ช่างเถอะ เอาเป็นว่า เจ้าจะซื่อบื้อให้น้อยเสียหน่อยย่อมดีสำหรับข้า ซื่อบื้อเสียจนข้าชักรู้สึกรำคาญ"
"..."
คำพูดนั้นทำให้ถังหั่วเยี่ยนใจร่วงเพราะคิดว่าตนกำลังถูกอีกฝ่ายเกลียดชัง ถึงจะเป็นเช่นนี้แต่ตนไม่ได้อ่อนแอเสียหน่อย
ถังหั่วเยี่ยนได้แต่ตัดพ้อน้อยใจก่อนที่จะชะงักกับคำพูดต่อมาของเหรินเฟิงหลิ่ง
"เอาเถอะ! หากต้องการความช่วยเหลือก็บอกกับข้า มีสิ่งใดให้บอกข้า บอกแค่ข้าก็พอไม่ต้องไปรบกวนผู้อื่น แล้วไม่ต้องมานั่งเกรงใจด้วย หลังจากนี้เป็นหน้าที่ข้าที่ปกป้องเจ้าเอง"
"...?"