วสันต์ซ่อนชาด เล่ม 1

หากนักอ่านท่านใดใช้ระบบ iOS กดซื้อหน้าเว็บจะได้ราคาถูกกว่าค่ะ

--------------------------------------------

นิยายเรื่อง "วสันต์ซ่อนชาด" มี 2 เล่มจบ และ 1 เล่มพิเศษจะเข้าระบบอัตโนมัติ
Genre: รักจีนโบราณ, เกิดใหม่, แก้แค้น

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับ among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา), angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้น กดดัน), cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน), coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ), corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย), depression (ภาวะซึมเศร้า), gore (เนื้อหามีความโหดร้ายและรุนแรง), humiliation (การทำให้อีกฝ่ายได้รับความอับอาย), mental and emotional abuse (การทำร้ายร่างกายและจิตใจ), questionable principles (ตัวละครมีหลักการที่น่าสงสัย), torture (การทรมาน)

เนื่องจากเนื้อหามีความรุนแรง โปรดพิจารณาก่อนนะคะ

------------------------------
โปรยเรื่อง

'เซวียหว่านเหยา' คือคุณหนูใหญ่สกุลเซวียผู้มีความงามเป็นที่เลื่องลือ

แต่ในวันปักปิ่นของนาง นายท่านผู้เฒ่ากลับสิ้นใจ ทำให้นางถูกตราหน้าว่าเป็นกาลกินี

ต่อมาบิดามารดาและพี่ชายซึ่งได้รับจดหมายแจ้งข่าวก็ถูกดินถล่มทับไม่อาจพบศพ

ชื่อเสียงที่ดีงามถูกทำให้แปดเปื้อน คุณค่าเดียวของนางคือการเป็นบรรณาการให้กับขุนนางกักขฬะ

สกุลเซวียเหมือนไม้ใหญ่ที่ถูกโค่นในพริบตา ต่างฝ่ายต่างพยายามหาที่ยึดเกาะ

เซวียหว่านเหยากลายเป็นสิ่งของที่พวกเขามอบให้คนนู้นทีคนนี้ที

จนในที่สุดนางก็สิ้นลมที่หอนางโลม

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางจึงสาบานว่าจะใช้เลือดล้างเลือด

ชำระทุกความเสียใจด้วยโลหิตของผู้อยู่เบื้องหลัง ต่อให้เป็นคนในตระกูลเดียวกันก็ตาม!!

------------------------------
ตัวอย่าง

เซวียหว่านเหยาไม่ได้คิดจะนำสำรับไปให้ผู้เป็นปู่มาตั้งแต่ต้น สำรับของเซวียป๋อจวินมีพ่อบ้านเยี่ยนเป็นคนดูแล คำสั่งของฉีจือหงเป็นเพียงการขับไล่นางทางอ้อม เพื่อเปิดโอกาสให้เซวียหว่านเยว่ใกล้ชิดกับจีเค่อต่างหาก

นางในชาติก่อนหลงคิดว่าควรปล่อยให้คู่หมั้นสนิทสนมกับครอบครัว ไม่เคยทราบว่าจะถูกแทงข้างหลังจนกระอัก

ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่คิดจะเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของนายท่านผู้เฒ่า นางพาจีเค่อเข้าไปในห้องรับรองข้างๆ ซึ่งมีร่องไม้เล็กๆ พอให้แอบดูการเคลื่อนไหวด้านใน

สิ่งเดียวที่เซวียหว่านเหยาเสียดาย คงจะเป็นนางย้อนกลับมาช้าเกินไป

หากนางย้อนกลับมาเร็วกว่านี้สักหนึ่งถึงสองปี นางคงพอจะช่วยหายามารักษาท่านปู่ทัน แต่เซวียป๋อจวินถูกวางยามานาน ต่อให้ไม่ตายวันนี้ อีกไม่เกินสิบวันท่านก็จะสิ้นลมอยู่ดี

คนที่วางยาท่านปู่ไม่ได้มีเพียงหมาวฮุ่ยถง

ย่ารองผู้นั้นเป็นแค่นกต่อที่ผู้อยู่เบื้องหลังอยากจะฆ่าตายไปพร้อมๆ กันต่างหาก

"คุณหนูใหญ่ แบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรกระมัง" ชายหนุ่มยืนตัวเกร็งเมื่อเห็นเตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ต่อให้หมั้นกันแล้ว แต่ชายหญิงไม่ควรอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่รโหฐาน

เซวียหว่านเหยามองเขา คลี่ยิ้มเย้าน้อยๆ "หรือว่าองค์ชายไม่เคยเล่าเพคะ"

"คุณหนู แบบนี้ไม่งาม" จีเค่อพยายามปราม แต่เซวียหว่านเหยากลับเดินตามเข้ามาจนชายหนุ่มทำได้เพียงถอยจนชิดกำแพง
แพขนตาหนาของนางกระพือแผ่ว ให้ความรู้สึกถึงสายลมจางๆ เหมือนกับผีเสื้อซึ่งคล้ายจะบินว่อนอยู่ในท้องของเขา

แม้จะพบสตรีงามมามาก แต่จีเค่อซึ่งตั้งใจศึกษาร่ำเรียนและฝึกฝนฝีมือมาตลอดสิบเก้าปีก็ไม่เคยใกล้ชิดสตรีใดมากเท่านี้มาก่อน

ใกล้... เสียจนได้กลิ่นบุปผาอบผ้าจากนาง

เป็นกลิ่นดอกเหมย...

เหมยแห่งวสันตฤดู

"เหยาเหยา พระองค์เรียกหม่อมฉันว่าเหยาเหยาดีกว่าเพคะ เรียกคุณหนูใหญ่เช่นนี้ฟังดูห่างเหินยิ่ง" เสียงของเซวียหว่านเหยาแผ่วเบา แต่นุ่มนวลเหมือนกับมือของนางที่เลื่อนไปแตะลำคอของชายหนุ่ม

ทว่าองค์ชายรองมิใช่บุรุษมากตัณหา ต่อให้มีบุปผางามมาเปลื้องผ้าอยู่เบื้องหน้า เขาก็ยังรักษากิริยาได้สมเป็นราชนิกุล

"คุณหนูใหญ่ พอเถิด"

มือแกร่งจับข้อมือเล็กแน่น เซวียหว่านเหยาพ่นลมหายใจรดต้นคอเขา ก่อนจะปรับสีหน้าเมื่อได้ยินเสียงประตูจากห้องข้างๆ นางยืดตัวสูง กระซิบ ข้างหูของจีเค่อ

"หม่อมฉันบอกแล้วใช่หรือไม่เพคะ ว่าจะให้เห็น ด้วยพระเนตรของพระองค์เอง"