ทะลุมิติพลิกชะตาชีวิตภรรยาผู้น่าสงสาร ยุค 70

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวครอบครัว Feel Good นางเอกไม่ยอมคน ปากจัดนิดหน่อย นางเอกสู้ชีวิตเพื่อลูกสาว 

นิยายเรื่องนี้ไรต์ได้ข้อมูลจากเพื่อนคนจีนมาค่อนข้างเยอะ ไรต์จึงอยากจะแต่งนิยายเรื่องนี้ตามความเป็นจริงและวิถีชีวิตของคนในยุคนั้น แต่...แต่ จะไม่แต่งเอี่ยวกับการเมืองนะคะ 

เนื้อเรื่องจะประมาณแบบว่านางเอกที่ผิดหวังจากครอบครัวในยุคปัจจุบันมาอยู่ในยุค 70 แล้วมีลูก พยายามทำทุกอย่างเพื่อลูก เนื้อเรื่องเน้นตัวละครเอกเป็นหลัก พระเอกดีแสนดี ทันมารยาหญิงทุกคน เนื้อเรื่องจะค่อย ๆ เล่าถึงชีวิตของพระนางจากที่ลำบากยากจน จนกลายเป็นผู้มั่งคั่งในเวลา 10 ปีต่อมา 

แม่ผิงผิงหิว

แม่ ไม่มีข้าวกินเลย

แม่ ผิงผิงมีซาลาเปามาให้แม่

เสียงใสของเด็กหญิงวัย 4 ขวบดังก้องในโสตประสาทของ เฟยอวี่ไม่หยุด ทุกครั้งที่ข่มตาหลับความฝันแปลกประหลาดมักจะผุดเข้ามาในห้วงความฝันเธอทุกครั้ง...

ร่างบางผอมเพรียวสะดุ้งตกใจลุกพรวด เสียงหายใจหอบผสมผสานกับเสียงแอร์ภายในห้อง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลผุดเต็มใบหน้าเรียวสวย

"ทำไมเราถึงฝันแบบนั้นช้ำ ๆ นะ แล้วที่นั่นคือที่ไหนกันทำไมผู้คนถึงได้ดูลำบากยากจนขนาดนั้น"

ในความฝันเฟยอวี่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยวัย 4 ขวบหน้าตามอมแมม ผอมบางเหมือนเจ้าลิงน้อยเลย แลดูน่าสงสารมากและภาพอื่น ๆ คือผู้คนใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ บางคนก็ใส่เสื้อผ้าที่นำเศษผ้ามาเย็บต่อกัน ดูไม่ต่างจากคนยุค 60-70 เลยสักนิด

บ้านที่อยู่อาศัยก็เป็นกรึ่งไม้หญ้าแห้งกรึ่งดิน ดูเก่า ๆ ทรุดโทรม ภาพในความฝันทำให้เฟยอวี่นึกถึงเรื่องเล่าของคุณยายเมื่อ2 ปีก่อนที่ยายเคยเล่าให้ฟัง เรื่องมิติและมีคนทะลุมิติไปอยู่ในยุคที่ลำบากยากจนข้าวยากหมากแพงนั่น แต่เธอก็ไม่เชื่อหรอกนะ

ไม่อยากจะคิดมาก เฟยอวี่ลุกเดินไปที่ครัวไปหยิบน้ำมาดื่ม เดินออกมาก็เห็นชองสีขาวที่หน้าประตู เธอหยิบขึ้นมาเปิดอ่านดูคือข้อตกลงในใบหย่าที่เธอกับสามีได้ตกลงกันไว้

"เหอะ ~ ทำผิดต่อฉันแล้วยังจะมีหน้ามาร่างข้อตกลงเรื่องบ้านแบ่งทรัพย์สินกันอีกครั้งเหรอ? ตลกชะมัดเลย"

เฟยอวี่ฉีกกระดาษนั้นทิ้ง ก่อนจะถอนหายใจแรงแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา...ย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อน เธอได้แต่งงานกับสามีที่เธอรักนักรักหนา สัญญาว่าชาตินี้จะไม่รักใครนอกจากเขา แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะนอกใจไปเอากับเพื่อนสนิทของเธอ แล้วเธอก็ไม่คิดด้วยว่าเพื่อนสนิทจะเลวทำกันได้ขนาดนี้

แต่งงานกันได้หนึ่งปี เฟยอวี่อยากจะมีลูกแต่สามีดันไม่พร้อมไม่อยากมี ให้เหตุผลว่ายังไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูลูกได้ อยากจะหาเงินอีกสักหน่อย จึงขอให้เธอไปยุติการตั้งครรภ์ก่อน รอเมื่อพร้อมกว่านี้ค่อยมาปรึกษากันเรื่องนี้อีกครั้ง

เธอก็ดันโง่เชื่อคำสามีไปคุยกับหมอให้หมอช่วย หมอตรวจร่างกายแล้วครรภ์มีปัญหาด้วยจึงต้องทำการยุติการตั้งครรภ์ไป วันนั้นเฟยอวี่เสียใจมากแต่ก็ได้แต่ทำใจ...

2 ปีต่อมาเฟยอวี่ก็ตั้งท้องอีกครั้ง เธอได้ไปบอกเรื่องนี้ให้สามีรู้ สามีไม่มีทีท่าดีใจเลยสักนิดเดียว นับวันเริ่มห่างเหินเธอออกไป เพราะว่าคิดมากโศกเศร้าเสียใจที่สามีไม่สนใจไยดี ทำให้เฟยอวี่นอนไม่หลับ ทานข้าวไม่ได้ นำพาไปสู่ภาวะแท้งลูกในที่สุด

สูญเสียลูกครั้งที่สองนับว่าเสียใจมากแล้ว เธอพักฟื้นได้ไม่นานสามีดันมาบอกว่าทำผู้หญิงคนอื่นท้อง พอเธอถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร สามีอ้ำอึ้งอยู่นานถึงยอมบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนสนิทของเธอ

สูญเสียลูกไปยังไม่พอ ยังต้องมารับรู้และสูญเสียสามีไปให้ผู้หญิงคนอื่นอีก ชีวิตเธอเจอแต่เรื่องบัดซบเสียจริงนอนโศกเศร้าเสียใจอยู่นานหลายวัน พอคิดอะไรหลาย ๆ อย่างได้ เฟยอวี่จึงตัดสินใจหย่ากับสามีเฮงซวยแล้วเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ จะไม่เชื่อคำพูดของใครหน้าไหนอีกแล้ว และจะไม่ยอมให้ใครมาสร้างรอยบาดแผลให้ตัวเองอีกต่อไป...

เรื่องราวยืดเยื้อมานานเพราะสามีไม่ยอมหย่า เฟยอวี่จึงตัดสินใจฟ้องหย่าไปเลย เพราะยังไงเธอก็มีหลักฐานว่าสามีผิด กว่าศาลจะตัดสินก็ใช้เวลานานหลายเดือน สุดท้ายเธอก็ชนะคดีนี้และได้เงินมาไม่น้อย

แม้จะได้เงินจากการฟ้องหย่ามาเยอะ แต่ใช่ว่าเฟยอวี่เธอจะมีความสุข บาดแผลใหญ่ในใจที่สามีฝากไว้ให้กับเธอจะลืมไปได้ยังไงกัน แต่เสียใจไปก็เท่านั้น หย่าแล้วเธอก็ต้องใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดีที่สุด...

นั่งครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยที่ห้องรับแขกนานสักพัก เฟยอวี่ก็เดินกลับเข้ามาในห้อง มีบางอย่างที่อยู่บนเตียงทำให้ร่างบางตกใจมากถึงกับอ้าปากค้าง

"อะอะไรวะนั่น" สิ่งที่อยู่บนเตียงคือถุงผ้าสีเหลืองอ่อน ๆ ที่ปากถุงกำลังเปล่งแสงวิบวับออกมา เฟยอวี่เห็นแล้วตกใจมากเธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหยิบเอาถุงนั่นมาเปิดดู

"ไม่เห็นมีอะไรนี่นา" เธอพยายามพลิกถุงดูเห็นเพียงความว่างเปล่า ได้แต่สงสัยว่าทำไมเมื่อกี้ถึงมีแสงวิบวับออกมาได้

"เราตาฝาดไปเองหรือเปล่านะ แต่...เอะ ~ ถุงนี่มาจากไหนกันนะ"

เฟยอวี่วางถุงไว้บนโต๊ะ มองช้ายแลขวาดูว่ามีประตูบานไหนเปิดออกหรือไม่ กลัวว่าจะมีคนแอบเอาถุงผ้านี้มาวางไว้ที่เตียงของเธอ

"ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่นา แล้วถุงผ้านี้มาได้ไงเนี่ย" หญิงสาวได้แต่สงสัยอยู่ภายในใจ จากนั้นเดินไปหยิบเอาถุงผ้าขึ้นมาดูอีกครั้ง

"ข้างในถุงก็ใหญ่เหมือนกันนี่ เอาไว้ใส่ของไปทำงานดีกว่า" พูดจบ เฟยอวี่ก็หยิบเอาสมุดทำงานใส่ลงไปในถุง ภาพที่สมุดหายไปในพริบตาทำให้เฟยอวี่ตกใจดวงตาเบิกโพลง อ้าปากค้างนานหลายวิ

"เห้ยมะเมื่อกี้ผีหลอกเหรอ กรี๊ดดดด ~" เห็นสมุดทำงานหายไปต่อหน้าต่อตา เฟยอวี่ตกใจกลัว เผลอทิ้งถุงไปที่พื้น ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนเตียงดึงมาห่มคลุมศีรษะไว้

เห็นทุกอย่างยังคงเงียบสนิทไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใด ๆ เฟย อวี่ก็ค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม มีแสงเป็นรูปประตูบานใหญ่วิบวับออกมาจากถุงผ้า ครู่นั้นเธอจึงฉุกคิดถึงเรื่องเล่าของคุณยายขึ้นมา

"อย่าบอกนะว่าคือถุงมิติน่ะ เป็นไปได้ยังไงกัน" ร่างบางรีบลุกจากเตียงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูวิบวับนั่น ก่อนจะเดินผ่านเข้าไปข้างในด้วยความประหม่า

"พระเจ้า!!! มันคือมิติจริง ๆ ด้วย คือมิติเก็บของเหรอ ใหญ่มาก แต่เอะมิติ เก็บของ นี่ฉันกำลังจะถูกดูดไปอีกมิติหนึ่งเหรอเนี่ย ไม่นะ ~"