ย้อนเวลามาป่วนครัว

"น้องสาม เจ้าเข้าครัวทุกวันเลยได้หรือไม่"
พอกินกันจนอิ่ม มู่เจ๋อได้พูดกับน้องสาวอย่างตั้งความหวัง ตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยเจริญอาหารเหมือนกับวันนี้เลย
"พี่ใหญ่ ข้าพึ่งห้าขวบ ท่านจะใช้แรงงานเด็กหรือเจ้าคะ"
"เช่นนั้นพี่ขอกินฝีมือของเจ้า ตอนที่พี่กลับจากสำนักศึกษาก็ได้"
มู่เจ๋อต่อรองกับน้องสาว ถึงอย่างไรส่วนใหญ่แล้วเขาก็อยู่ในสำนักศึกษา จะได้กลับบ้านในทุก ๆ สิบวัน จึงอาศัยช่วงเวลานี้ ขอร้องให้น้องทำกับข้าวให้กิน
"เอาไว้ข้าจะแสดงฝีมือให้พี่ใหญ่ได้ลิ้มลองเจ้าค่ะ"
"พี่จะตั้งตารอ"
"ครานี้แหละแม่ครัวคงได้ตกงานกันแน่ ๆ"
มู่ฮูหยินพูดยิ้ม ๆ ทั้งที่ในใจตั้งความหวังเอาไว้อย่างแรงกล้า ว่านางจะให้บุตรสาวเรียนรู้การทำอาหารจากนาง และด้วยเหตุนี้ในอนาคตมู่ฮูหยินก็ได้รู้ว่า อาหารที่มู่เฟยหงเรียนรู้ไปจากนาง ถูกนำไปเปลี่ยนสูตรจนหมด
"ข้าไม่ได้ไปแย่งงานพวกนางนะเจ้าคะ แค่บอกให้พวกนางใส่อะไรลงไปบ้างเท่านั้นเจ้าค่ะ"
จะให้นางลงมือเองได้อย่างไร แรงของนางก็มีอยู่แค่นิดเดียว จะให้ไปยกหม้อยกกระทะก็คงจะไม่ไหว นางเพียงแค่ยืนกำชับอยู่ข้าง ๆ ว่าให้ใส่อะไรลงไปแค่ไหน และควรปรุงอย่างไรก็เท่านั้น
"โธ่ เรารึก็นึกว่าลงมือปรุงเอง"
"เช่นนั้นครั้งหน้าพี่ใหญ่ก็คงไม่อยากกินแล้วกระมัง เพราะว่าข้าไม่ได้เป็นคนทำ"
มู่เฟยหงมองค้อนพี่ชาย พร้อมกับคาดโทษเอาไว้ ในเมื่อคิดว่าอาหารเป็นฝีมือของแม่ครัว ก็ให้กินอย่างที่เคย ๆ กินไป นางไม่ทำให้กินแล้ว
"น้องสามพี่ใหญ่หยอกล้อนิดหน่อยเอง ไยเจ้าถึงได้ขี้น้อยใจเช่นนี้"
มู่เจ๋อรีบง้องอนน้องสาวทันที ด้วยกลัวว่าจะไม่ได้กินอาหารเฉกเช่นวันนี้อีก ใช้เวลาอยู่นาน มู่เฟยหงถึงได้ยอมตกลงที่จะทำอาหารให้ได้กินอีก