คุณชายชชิระที่รัก

ชมเชยยืนส่องกระจกพลางมุมปากยกขึ้นอย่างเอาเรื่องเอาราว...

ยาวนานมาได้ค่อนปีแล้วที่ชายหนุ่มใบหน้าคมสันเดินออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า เพื่อมาใช้ชีวิตในแบบของตนเอง แม้ว่าจะมีหลายคราที่เขามักพบกับสถานการณ์โซซัดโซเซแต่เขาก็ตะเกียกตะกายจนไปต่อได้ คงเพราะเขาไม่อยากวางเหตุผลที่ตัดสินใจตั้งแต่แรก

ชมเชยกำลังย่างเท้าออกจากบ้านเช่าของตนด้วยความเร่งรีบแต่ทว่ามีใครจากที่ไหนไม่รู้มาทรุดตัวลงกับพื้นหน้าบ้าน...

"นี่คุณ...คุณ...คุณได้ยินผมไหม คุณเป็นใครทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้?" ชมเชยถามหลังจากที่ช่วยพยุงร่างกายบอบบางของเขาให้มานั่งตรงเก้าอี้ไม้

"อย่าเพิ่งถามอะไรผมตอนนี้ก่อนได้ไหม แบบตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ ด้วยถ้าจะขอให้ช่วยพาผมเข้าไปในบ้านของคุณจะได้ไหม เพราะมันน่าจะปลอดภัยกว่าอยู่ตรงนี้ครับ"

ชายหนุ่มเจ้าของร่างบอบบางและมีใบหน้าสวยหวานละมุนบอกกับชมเชย