ข้าผู้นี้จะขอเลี้ยงดูสามีเอง เล่ม 1

ภาพรอบข้างเริ่มเลือนราง ดวงวิญญาณสาวหลับวูบรู้สึกเหมือนถูกดูดไปที่ไหนสักแห่ง มีทั้งเสียงลมพัด เสียงชาวบ้านพูดคุยกัน เสียงเด็กร้องไห้และเสียงแหบแห้งฟังไม่ได้ศัพท์ของผู้ชายคนหนึ่ง ทว่าเสียงที่ชัดเจนมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเสียงแหลมสูงบาดหูที่ดังอยู่ใกล้มาก ๆ
อูย...ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?

ถ้อยคำด่าทอหยาบคายที่พ่นออกมาไม่หยุดดังอย่างต่อเนื่อง จนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ แต่อิงฟ้ารู้สึกว่าคนที่กำลังถูกเสียงปริศนาต่อว่า...คือตัวของเธอเอง
ภาษาแบบนี้ฟังดูคุ้น ๆ นะเหมือนเคยดูในซีรีส์จีนโบราณ หรือว่าภพใหม่ที่คุณป้าเจ้าที่พูดถึง จะเป็นยุคจีนโบราณเหรอ?
"เวรกรรมอะไรของข้ากัน ถึงมีลูกสะใภ้ขี้เกียจตัวเป็นขนเช่นนี้ คนทั้งบ้านหิวจนแสบท้อง แต่เจ้ากลับมานอนสบายใจอยู่ผู้เดียว พวกเจ้าเอาน้ำสาดให้มันตื่น!"
นางจางเจี้ยสั่งให้สะใภ้สามสาดน้ำปลุกให้ลี่ถิงตื่นอีกครั้ง!
ทว่าสะใภ้สามยังไม่ทันได้ทำอะไร จู่ ๆ ร่างของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่ง กลับพรวดพราดลุกขึ้นนั่ง นางเริ่มมีสติกลับคืนมา ดวงตากลมโตรีบก้มลงมองสำรวจตัวเองเป็นอันดับแรก
ชีวิตใหม่ของอิงฟ้าไม่ได้เกิดเป็นทารก แต่ได้มาเกิดในร่างของสตรีอายุสิบเจ็ดปีที่ผ่านการแต่งงานมีครอบครัวและมีลูกแล้ว
เกิดใหม่วันแรกก็เจอเรื่องเซอร์ไพรส์ซะแล้ว